[imported_Angel]

Arkadaşlar benim en büyük sorunlarımdan birisi...insan ilişkilerinde karşı taraftan çok şey beklemem...ama bunu tabi ki tek taraflı yapmıyorum...yapabildiğim kadar sonuna kadar sevecen ve anlayışlı davranıp fedakarlıklar yapıyorum ve aynı şeyi karşı taraf yapmayınca (özellikle de ihtiyacım varken...mesela diyelim o kişi hasta iken onunla ilgilenmişsem o kişinin de benim canım sıkkın olduğumda bi derdim olduğunda aynı derecede ilgilenmesi gerektiğini düşünüyorum) bozuluyorum ve hayalkırıklığına uğruyorum...

ancak şöyle de bir durum var..yeni bir arkadaşlığa başlarken...beklentisiz ve mesafeli olmaya karar verdiğim kişiler inadınaymış gibi birşekilde benimle daha yakın ve samimi olmayı başarıyorlar...ne kadar sınır da koysam duvar de örsem bunu geçmeyi ve hayatımda özel bir yer etmeyi başarıyorlar....beni adeta bu durumun içerisine çekiyorlar... haliyle benim de o kişiye karşı verdiklerim ve ondan beklentilerim artıyor...ektiğimi biçemediğimde ise o kişiden tamamen soğuyorum...örneğin sevgi veriyorsam çok seviyorum ve karşıdakinden aynı derecede bana sevgi göstermesini istiyorum..ve bu karşı tarafı zorlayabiliyor..çünkü bazen bulunduğu sıfatı aşan (bir arkadaşın veremeyeceği ancak sevgilinin verebileceği) derecede sevgi istemeye başlıyorum...bunların nedenleri ve çözümleri ne olabilir ? hayatıma arkadaş olarak hergiren kişide aynı sorunu yaşıyorum...hep aynı türde insanları hayatıma çekiyorum...