[toprakateshavasu]

bugün ölü kardeşlerimle vedalaştm. onlarla konuştum, ağırlıklarını verdim. mum yaktım, fatiha okudum, sonra da her biri için temaya meşe bağışı yaptım. mantığım saçma dese de yapıyorum.
telkinlerimi dinledim. patlamaya hazır bomba gibiyim. mutlu hissetmiyorum evet. eşimle problemlerim var..

[toprakateshavasu]

2012 nisanını da yaşadık ve bitti. bir daha yaşama fırsatımıız olmayacak..
mayısın birine tatil ile başladık. tatillere bayılıyorum özgürüm diye. tabii güne yine kayınpederimin telefonu ile başladık. uyuyorduk, ne yaptınız diye aradı. neyse ki bu durum keyfimi kaçırmadı. alıştım. sonra kahvaltı ettik sonra eşim anne ve babasına gitti. 10 dakika sonra kayınpederim beni aradı, gelmiyor musun niye gelmedin diye? saat 11:35 suları idi. 12:35 te kayınvalidem arar ne yapıyorsun, gelmiyor mususn artık diye? telefon sesine bayılıyorum bunun için. annem ve babam hasretime dayanıyor kaimler dayanamıyor günlük? nasıl bir şey bu?
en son sana yazdığımda eşime kızgındım ya 3 gün surat yaptıktan ve 2 saat ağladıktan sonra akşam yemeğe çıkmamızı teklif etti. neden moralimin bozuk olduğunu söylemeyice anlamııyoormuşşşşş. başbaşa vakit geçirmek istediğimde bunu net olarak ifade etmem gerekiyormuşşş. cidden alnamııyr mu bu erkekler yoksa salağa mı yatıyorlar? ya ama ben söyleyince kıymeti mi kalır? hem bu erkekler başbaşa kalma ihtiyacı duymaz mı hiç?

neyse günlükçük, kişisel gelişim programıma uyuyorum. umarım bakış açım değişir de sık sık içimi kaplayan kara bulutlardan kurtulurum. dün ilk defa çakralarla ilgili birşeyler okudum. ve kök çakramın sıkıntılı olduğuna karar verdim. çılgınca kırmızı kazak almamı anlıyorum artık :) çakracığım için hematit taşı, yasemin yağı, karanfi tütsüsü ve kırmızı mum ve bolca olumlama gerekiyormuş. (büyülerdeki kurbağa bacağı gibi oldu) bir de "lam" diyecekmişim. şimdilik çakra çalışmasını çekirdek inanç çalışması sonrasına attım bu da yaklaşık dört ay sonrasına tekabül ediyor. ama şunu anladım her şeyin başı olumlama.

ben de moralim bozulduğunda "ben sevgiyim, ben ışığıım, ben yaşamım" falan diye geziyorum. derin bir sıkıntı basmadı henüz ama küçük sıkıntılarımda işe yaradı.

bakalım günler neler getirecek?

[toprakateshavasu]

dün abdullah beyin günlüğünü okudum, bir kaç önerisini hayatıma geçirmeye haber verdim. bunlardan ilki 21 gün boyunca günlük 3 adet hedef belirlemek ve yerine getirmekti. bugünkü üç hedefim:
1) yeni çiçeklerim için toprak almak
2) yeni çiçeklerimi dikmek
3)ilan ettiğim coğrafya haftası kapsamında türkiyenin bölgelerini okumak..

üçünü de yaptım, yapana kadar göbeğim çatladı ama bitti..mutluyum.

yarın ki üç hedefim:
1) buzdolabını temizleye niyet ediyorum.
2) nüfus ve yerleşmeyi okumaya niyet ediyorum.
3) 5 parça ütü yapmaya niyet ediyorum.

bu hedef çalışması dışında diğer denediğim teknik, düşüncelere müdahale etmeyip akıp gitmesini izlemekti. ben bunu doğru algıladığımdan emin değilim ama iç seslerimden biri birşey söylediğinde cevap vermemek şeklinde aldım ve ilk konuşan iç sesim mutlu oldu özgürce ifade etmekten, inat etmeyi bıraktı, huzur geldi içime..bunu da denemeye devam edeceğim.

çekirdek inanç çalışmasında 17 adet şükredeceğim şey buluyor ve bunlara her gün göz atmam öneriliyordu. bunu da dün yapmaya başladım. o kadar çok şey var ki deneyecek.. neyse işte şükrederken fark ettim ki ben küçük şeylere şükredemiyorum. ne büyük yanılgı. egom demek ki haddinden fazla büyük ama çaktırmıyor. bunun üzerinde çalışmalıyım..

bugün kefir tanelerimin sonunda çoğaldığını fark ettim. mtlu oldum.

bir de sabahleyin içsesimin dırdırcı yaşlı teyze gibi aksi olduğunu ama olumlamalarımı okuyunca iç sesimin sakinlediğini fark ettim

yaşamayı seviyorum.

[toprakateshavasu]

selam günlük,

çalışmalarım devam ediyor. çekirdek inanç telkinlerinin etkisi, sitedeki telkinlerden daha yavaş. daha detaylı olduğundan mı acaba? yoksa hepsini aynı anda dinlediğim için mi?sitedeki telkinleri dinlediğimde bir hafta içinde müthiş değişim gözlemiştim..

bu ara mutsuz uyanıyorum. mutsuz rüyalar yüzünden belki. yalnız olduğumu düşünüyorum. yalnızım da zaten. ama yalnızlık o kadar da kötü birşey değil ki? ben varım. değişimi sağlayacak olan benim. hala kimi bekliyorum? neyse mutsuz uyanınca koşup salona geçiyor ve olumlamalarımı okuyorum. bazen hemen sakinleşirken bazen içimdeki hüznü gönderemiyorum..

ne kadar hüzünlü de olsam her gün kendime 3 adet şeyi yapacağıma dair söz veriyorum ve bunları ne olursa olsu yapıyorum. bugün 5. günüm.ertelediğim pek çok işimi yaptım. yapmaya da devam ediyoruum. aa o kadar çok şeyden sorumluyum ki bazen niyetlerimi yerine getirirken zorlanıyorum. yine de iyi bir yöntem. sanırım bu yöntemi ev işleri ile ilgili uygulamaktan vazgeçip sanırım kendimle ilgili ihmal ettiğim şeylerde uygulasam çekirdek inanç çalışmalarımda belki daha hızlı sonuç alacağım. en azından ikisi kendimle ilgili olsun. kendimi değersiz hissetmek en büyük sorunum benim. ben kendime değer vermeyince bu durum büyüyor ve etrafımdakiler de değer vermiyor. yani sorun büyüyor.

bu arada betül özcan demirin blogunu keşfettim. oradan da öğrenmeye devam ediyorum..

şimdilik böyle.. yolculuk devam ediyor..

[toprakateshavasu]

merhaba,
biraz kıpırdanma hissediyorum sanırım içimde. sanırım yavaş yavaş bir farkındalık oturuyor. nasıl oluyor bilmiyorum ama. içimdeki çocuk korkmadan konuşuyor sanki benimle. bazen mızmız oluyor, ama küsmüyor artık. şu olumlamalar mucize gibi. ihmal etmeden sık sık konuşmalı insan kendi ile, güzel şeyler söylemeli, ruhunu onurlandırmalı. başkalarından beklersek güzel sözleri çooook bekleriz. en iyisi duymak istediklerimizi kendimiz söyleyelim. inanın çok işe yarıyor..sadece vazgeçmeden söylemek lazım.
bir de daha cesur mu oluyorum ne? emin olamıyor ki insan.. bana öyle geliyor.
son olarak işyerinde yaşadığım çoooook büyük sıkıntı da çözülmek üzere. yarın kesinleşecek. tezahür ettirmenin sırrı mı ne?
şükürler olsun.

[toprakateshavasu]

en son görüştüğümüzde içimde bir dinginlik vardı. yine istikrarı sağlayamadım. dalgalıyım..

az önce eşimle tartıştık. çünkü kendimi eş gibi hissetmiyorum, annesinin kuması gibi hissediyorum bu hislerim de geçmiş değil.
herkesin ilişkisi mi böyle? yoksa ben mi abartıyorum. eşime haftasonu bir günü anne ve babasına ayırdı ise bir günü de bize ayırmasını söyledim. nefessiz kalıyorum çoğu zaman. boğulacak gibi oluyorum. sanki hayatımın kontrolü bende değil.

dışardan bakıldığında sağlıklıyım, işim var, eşim var, evimiz e arabamız var. yani daha ne istiyorum? öyle olmuyor işte içimde bir boşluk var, dolmuyor bir türlü. acaba psikolojik sorunlarım mı var?

bilemiyorum. sadece müthiş yalnız hissediyorum. zincirlerimi kıramıyorum. ne yapsam olmuyor?

tek bir şey istiyorum kendimi suçlamamak ve hayyatımı kendim kontrol etmek. yaprak gibi savrulmaktan bıktım. eşimle de güya barıştık. laf.. şimdi hiç bozulmamış gibi yapacak etkilenmemiş gibi, siyaseti yorumlamaya başlayacak ve ben yine kendimi yalnız ve değersiz hissedeceğim..

neyse duygular hareket edermiş, birazdan yenileri gelir.. iyi duygularımı bekliyorum. iyi geceler..

[sweeet]

Ona böyle hissettiğini şikayet etmeden uygun bir dille anlatmayı denedin mi hiç? Yani böyle yapıyorsun şöyle yapıyorsun diye suçlamadan. Şöyle söylemeli insan: bunu bunu yapman bana böyle hissettiriyor. Ya da ben istiyorum ki bir gün şöyle yapalım. Şöyle şöyle vakit geçirmek istiyorum. Bunları söylerken en samimi ve uygun ses tonu kullanmak da önemli mümkün olduğu kadar sakin konuşmalı insan bunları anlatırken. Çok etkili oluyor iletişimde özellikle duygusal ilişkilerimizde. Yani insan eşine söylemezse içinden geçeni ve hissettikleri daha kime anlatsın? O senin hayat arkadaşın, eşin en yakınındaki insan ve senin iç dünyanı en iyi bilmesi gereken kişi. Sen ona koşulsuz anlatabilmelisin duygularını rahatsızlıklarını, hoşnutluluğunu veya hoşnutsuzluğunu. O zaman eksikler tamamlanır, boşluklar dolar belki.

[toprakateshavasu]

sevgili sweeet, keşke söylediğin kadar kolay olabilseydi. belki senin için kolay dışardan bakanlar için de benim için öyle değil ama..

çükkü benim çekirdek inancım tam da bu. değersizlik duygusu. kendimi ortaya koyarsam, düşüncelerimi, duygularımı sevilmeyeceğimi düşünüyorum. ve bunu aşamıyorum. o kadar iğrenç bir durum ki.. kendini ikiyüzlü hissediyorsun falan..yalnız hissdiyorsun..

anemle babamı çok seviyorum ama bana iyi bir rol model olamamışlar..mücadele etmeyi, hayır demeyi, kavga etmeyi öğretmemişler. şimdi bunun sıkıntısını o kadar çok çekiyorum ki hem de hayatımın her alanında. tamamlanmamışlık duygum da orada geliyor.. yani ufacık bir adım bile atamıyorum...

[toprakateshavasu]

ben çok değerliyim. kendi değerimi biliyorum ve kabul ediyorum..

[cansuyu]

nasıl da çıkmaz bir sokak gibidir içimizdeki boşluk..

çılgınca boşluğu dolduracak kendi dışımızda birşeyi veya birini aratır. bu da kendimize odaklanarak içimizdeki boşluğun sonradan dolmasına yardım edebilecek daha güçlü bir benliğin gelişimini etkiler.

çok basit bir iki şey önersem..hiç sevmem akıl vermeleri ve haddim değil ama..

yalnızlıkla yüzleşmeyi onu sevmeyi ve kucaklamayı deneyin..
ihtiyaçlarınızın ve duygularınızın farkına varın ve iletmekten vazgeçmeyin
kendi yaşanm alanınızı kendi köşenizi bireysel herhangi birşey yaratın


bizi tatmin edecek bir hayat geliştirmek bizi tatmin edecek bir benlik geliştirmekten geçer ve ancak yalnızlık yoluyla bulabiliriz kendimizi