[imported_Angel]

bugün anladım ki ben değersizlik inancı tuzağına düşmüşüm..üşengeçliğimin ve tembelliğimin de nedeni oymuş..çünkü ne kadar çaba gösterirsem göstereyim..durumumun değişmeyeceğine inanmışım...o yüzden hayatımdaki en önemli konuları bile..hatta sağlığımı bile ihmal etmişim..
insanlar beni ciddiye almıyor diye...kendimi ciddiye almamışım hayatım boyunca...mesela bana kalsa ben 1 hafta boyunca duş almadan durabilirim..pek de rahatsız olmam umarsız bir insanım...çok rahatsız olmadığım sürece....ancak başka bir kişi bunu farkedip de beni üzecek kıracak birşey demesin de canım sıkılmasın diye daha sık duşa giriyorum...canım saçımı taramak istemese de dışarıda görenler saçını taramadan çıkmış demesin diye tarıyorum..hatta bazen taramadan çıktığım aman ne düşünürlerse düşünsünler dediğim de oluyor...bunun gibi örnekler hayatımda çok var..çoğaltılabilir...
kendimi ciddiye almadığımı başkaları anlamasın diye yapmışım ne yapmışsam...

arasıra kendime bakım da yapsam baksam da..bu sırf başkalarınının kendimi değersiz gördüğümü anlamamaları içindi...yani içdünyamdaki açığı saklamak içindi..kendime kendimi sevdiğim değer verdiğim için değil..insanlar değersiz olduğumu düşündüğümü ve kendimi ciddiye almadığımı anlamasınlar diye zoraki birşeyler yapmışım hep..bundan sonra kendime sevgiyle bakacağım ve kendimle sevgiyle ilgileneceğim...o yüzden yaptığım işlerin ve adam gibi sonucunu almıyormuşum ve hayrını görmüyormuşum...