[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

ilk seansta teşhis koydu bana. Faik Özdengül doktorum. Konyadadır kendisi. Koskide çalışıyor. Gerçekten çok çok faydasını gördüm. Ayrıca ona onlarca insan yolladım diyebilirim. Ben artık boşluk duygusunu hiç yaşamıyorum canım. Çok şükür artık çok daha iyiyim. Dilediğin kadar soru sorabilirsin.

:)) Bana da daha ilk gittiğimde demişti dr.
Zaten hemen anlaşılan bir şey aslında.

Ben de hiç yaşamam inşallah bir daha boşluk duygusunu.

Sanırım senin bu kadar geç farkına varmanın sebebi, sizin zamanınızda bizim gibi bir hayat yaşamamış olmanız. :) Bu kadar özgürlük yoktu. Kızlar şimdiki kadar rahat değildi vs.
Çünkü eğer o zamanlar birkaç ilişki yaşama fırsatın olsaydı çok erken yaşlarında anlayabilirdin büyük ihtimalle sende farklılıklar olduğunu. Sonuçta karşılaştığımız olaylar neticesinde açığa çıkıyor bu durum.

Benim en çok ikili ilişkilerimde belli oluyor. Yıllardır anlamamış olsam da, geç kalmış değilim. O zaman yine soruyorum. :)))

Sende de birini çok sevme ve sebepsiz yere nefret etme durumları oluyor mu? Birilerine yardım etme isteğiyle taştığın bir günden sonra, sevgi dolu olduğun bir günden sonra kimseye yardım etmek istemediğin, içindeki sevginin yok olduğu oluyor mu? Yani tam zıtlık barındıran duyguları yaşadığın?
Ya da şimdi yoksa geçmişte oluyor muydu?

[Işıklı yol]

Cookie Nickli Üyeden Alıntı

:)) Bana da daha ilk gittiğimde demişti dr.
Zaten hemen anlaşılan bir şey aslında.

Ben de hiç yaşamam inşallah bir daha boşluk duygusunu.

Sanırım senin bu kadar geç farkına varmanın sebebi, sizin zamanınızda bizim gibi bir hayat yaşamamış olmanız. :) Bu kadar özgürlük yoktu. Kızlar şimdiki kadar rahat değildi vs.
Çünkü eğer o zamanlar birkaç ilişki yaşama fırsatın olsaydı çok erken yaşlarında anlayabilirdin büyük ihtimalle sende farklılıklar olduğunu. Sonuçta karşılaştığımız olaylar neticesinde açığa çıkıyor bu durum.

Benim en çok ikili ilişkilerimde belli oluyor. Yıllardır anlamamış olsam da, geç kalmış değilim. O zaman yine soruyorum. :)))

Sende de birini çok sevme ve sebepsiz yere nefret etme durumları oluyor mu? Birilerine yardım etme isteğiyle taştığın bir günden sonra, sevgi dolu olduğun bir günden sonra kimseye yardım etmek istemediğin, içindeki sevginin yok olduğu oluyor mu? Yani tam zıtlık barındıran duyguları yaşadığın?
Ya da şimdi yoksa geçmişte oluyor muydu?

En zor zamanlarımda ben yavrularımla avundum Onları o kadar çok sevdim ve onlarla öyle çok meşguldüm ki başka şeye pek bakmadım. Bu benim en büyük şansım olmalı. Sende de verdiğin sevgiye karşılık alamadığında nefret duygusuna dönüşüyor demek ki, bende şöyle bir şey var. Aşırı merhamet ve şefkat öyle ki her insan neredeyse benim çocuğum. Hiç kimseye kıyamıyorum. Birsiyle çok fazla ilgilendiğimde ve karşılık alamadığım da bende üzüntü olur. Kahrederim. Neden beni sevmedi derim. Yalnız dediğim gibi galiba artık çok daha normale yakın duygularım. Bu sayfanın en çok konuşan kişisi galiba benim. Saolsun arkadaşlarımda bıkmadılar benden hep bana sabırla ilgiyle sevgiyle yaklaştılar. Ve dediğim gibi çocuklarım benim için başka bir dünya gibidir. Onlar benim cennet bahçem gibidir. Onların sevgileri, şakaları, bana yaklaşımları, yaptığım yemeklere aşırı taktirleri onların o halleri bana başka bir dünyanın kapısını araladı. bak sende oku "var olan annenin yokluğu, verilmeyen sevginin telafisi" çok çok daha farkına varacak ve kendini iyileştirmeye biraz daha yaklaşacaksın.

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

En zor zamanlarımda ben yavrularımla avundum Onları o kadar çok sevdim ve onlarla öyle çok meşguldüm ki başka şeye pek bakmadım. Bu benim en büyük şansım olmalı. Sende de verdiğin sevgiye karşılık alamadığında nefret duygusuna dönüşüyor demek ki, bende şöyle bir şey var. Aşırı merhamet ve şefkat öyle ki her insan neredeyse benim çocuğum. Hiç kimseye kıyamıyorum. Birsiyle çok fazla ilgilendiğimde ve karşılık alamadığım da bende üzüntü olur. Kahrederim. Neden beni sevmedi derim. Yalnız dediğim gibi galiba artık çok daha normale yakın duygularım. Bu sayfanın en çok konuşan kişisi galiba benim. Saolsun arkadaşlarımda bıkmadılar benden hep bana sabırla ilgiyle sevgiyle yaklaştılar. Ve dediğim gibi çocuklarım benim için başka bir dünya gibidir. Onlar benim cennet bahçem gibidir. Onların sevgileri, şakaları, bana yaklaşımları, yaptığım yemeklere aşırı taktirleri onların o halleri bana başka bir dünyanın kapısını araladı. bak sende oku "var olan annenin yokluğu, verilmeyen sevginin telafisi" çok çok daha farkına varacak ve kendini iyileştirmeye biraz daha yaklaşacaksın.

Bakarım o kitaba da.
Demek ki senin yaşın itibariyle daha oturmuş duyguların.
Hele ki evlatlarına duyduğun aşk, senin boşluğunu zaten çok güzel doldurur. :)
Onların koşulsuz sevgisi , varlığı seni dengeliyordur.

Ben karşılık alamayacağımı düşündüğüm birine sevgi vermem. O konuda da planlı davranırım ne yazık ki. Teslimiyetçi bir kişiliğim olabilse, kendimi bırakabilsem çok güzel olacak ama yapamadım henüz. Onun için uğraşıyorum zaten. Sen de demiştin Mevlana okumak iyi olur diye. Bu konuda çok iyi geliyor cidden. İnsan, kabullenişi ve sevgiyi öğreniyor.

Biri beni üzdüğünde hemen nefrete dönüşür duygum. Hiç de umrumda değil der önüme bakarım. Kırıldığımı kendime bile itiraf edemem. Daha önce de yazmıştım, çok gururluyum. Bu halim insanları umursamama haline sokuyor beni. Güzel bir şey aslında. Takmamam lazım.

Ama bahsettiğim nefret duygusu aniden oluyor, çok anlamsız bir durum. Sebepsiz yere gelişiyor. Daha doğrusu benim bilmeden oluşturduğum bir koruma kalkanı bu. Kim olduğumu bilemez hale geliyorum. Kendimi tanıyamıyorum. Yarın ne yaparım kestiremiyorum vs. Bugünlerde çok iyiyim tabii ki. Şimdi desen bir daha hiç değişmeyeceğime inanır vaziyetteyim. Her değişimimde böyle oluyor. Nasıl bir kişiliğe bürünürsem, hep öyle sürecek, hiç değişmeyeceğim sanıyorum ama yok, değişiyorum çok zıt bir şekilde. Benimki baya ileri düzeyde oluyor yani. Senin gibi olacağım yakında ama.

Teşekkür ediyorum. Yine soracağım şeyler olursa sorarım. :))