[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

Ben bir borderline hastasıyım. İki yıl tedavi gördüm psikoterapi. 6 seans regresyon hipnoterapi. EFT, hemen her yolu denedim. Şimdilik septomlarım çok hafifledi. En azından terkedildiğimde artık dünyam kararmıyo. eskiden günlerce hatta haftalarca ağlar deli olurdum. Şimdi hala terkedebilme yetim çok yoksa da terkedilmeye karşı daha sakin davranabiliyorum. Eğer bir borderline hastasıysanız büyük ihtimalle annenizle olan bağınızın çok kötüğ olması gerekir çünkü borderline 0-3 yaşta kötü annelik gören şahıslarda oluşan bir hastalık. Annem daha düne kadar hayatta en nefret ettiğim insandı. Şimdilerde onunla ilgili daha nötr bir tavrım var. Ayrıca size varolan annenin yokluğu verilmeyen sevginin telafisi adlı kitabı öneririm. Öneririm sayfasında mevcut oradan gerekli bilgileri bulabilirsiniz. Fakat bir borderline hastasının mutlaka terapi görmesi gerektiğine inanıyorum. Çünkü bizler sağlıklı bir aynalama yaşayamadığımız için yani sağlıklı anne sahibi olmadığımız için davranış bozukluğu söz konusu. O yüzden mutlaka çevrenizde sizi anlayan ve size yardım edebilecek olan mantıklı sağlıklı kişiler bulundurmanız ruh sağlığı açısından çok önemli. Sevgimle, tekrar geçmiş olsun

Benim de annemle ilişkim berbattı küçükken. Ondan nefret ediyordum. Çok yanlış şeyler yaptı bana. Çünkü bilinçli değildi evlat yetiştirme konusunda. Ama aştık bunları. Anneme çok düşkünüm şimdi. Çok seviyorum. Yine de içimde bir boşluk var tabii. Kendime itiraf edemiyorum ama pek. Çok gururlu bir insanım.

Yalnız bir tane ayrılık tecrübem sonrası çok kötü oldum. Panik ataklar başladı bunun üstüne ve geçti gitti çok şükür. Şimdiyse terk edilmeye fırsat bırakmadan, ilişki zirvedeyken, ben terk edip gidiyorum. Bu yüzden ilişkilerim uzun sürmüyor ve kimseyi uzun müddet sevemiyorum da zaten. Aşkmış, sevgiymiş aniden bitiyor, bir daha suratına bakmak istemiyorum karşımdakinin. Yine de gelgitler yaşayıp görüşmek istediğim oluyor. Çok iyi oyuncuyum, parmağımda oynatabiliyorum hayatıma giren erkekleri. Şimdi bunlardan kurtulma vaktim.

Sana bir sorum var, umarım cevaplarsın. Benim için çok önemli. Şimdi eskiye göre iyiysen, ilişkilerin de düzeldi mi? Yani birini çok sevmek ve sağlıklı bir ilişki sürdürebilmemiz mümkün müdür? Aniden gelen nefret, yerin dibine sokma gibi şeyleri nasıl engelliyorsun? Lütfen biraz yardım. :(

[tuna123]

Cookie Nickli Üyeden Alıntı

Benim de annemle ilişkim berbattı küçükken. Ondan nefret ediyordum. Çok yanlış şeyler yaptı bana. Çünkü bilinçli değildi evlat yetiştirme konusunda. Ama aştık bunları. Anneme çok düşkünüm şimdi. Çok seviyorum. Yine de içimde bir boşluk var tabii. Kendime itiraf edemiyorum ama pek. Çok gururlu bir insanım.

Yalnız bir tane ayrılık tecrübem sonrası çok kötü oldum. Panik ataklar başladı bunun üstüne ve geçti gitti çok şükür. Şimdiyse terk edilmeye fırsat bırakmadan, ilişki zirvedeyken, ben terk edip gidiyorum. Bu yüzden ilişkilerim uzun sürmüyor ve kimseyi uzun müddet sevemiyorum da zaten. Aşkmış, sevgiymiş aniden bitiyor, bir daha suratına bakmak istemiyorum karşımdakinin. Yine de gelgitler yaşayıp görüşmek istediğim oluyor. Çok iyi oyuncuyum, parmağımda oynatabiliyorum hayatıma giren erkekleri. Şimdi bunlardan kurtulma vaktim.

Sana bir sorum var, umarım cevaplarsın. Benim için çok önemli. Şimdi eskiye göre iyiysen, ilişkilerin de düzeldi mi? Yani birini çok sevmek ve sağlıklı bir ilişki sürdürebilmemiz mümkün müdür? Aniden gelen nefret, yerin dibine sokma gibi şeyleri nasıl engelliyorsun? Lütfen biraz yardım. :(

ilk önce şunu söyliyim benim anneme karşı geçmişte hiç bi sorunum yoktu gayette seviyodum halada seviyorum sadece babamla anlaşamıyorum. işte diyorum ya benim ilişkilerim karakterim ruh halim her şeyim bi anda değişip duruyo bu yüzdende ilişkilerim hem doyurucu , iyi güzel olabiliyo , insanlar beni seviyo , fakat o kötü halime geldiğim zaman hayattan zevk alamıyorum insanlar sanki beni dışlıyolar yaşam zevki olmuyor içimde beynim duruyor sanki düşünemiyorum aklımın ucundan 1 kelime doğru düzgün geçmiyo insanlara karşılık veremiyorum , sanki insanlar beni başlarından salmaya çalışırlarmış gibi hissediyorum ,ilişkilerim adeta çöküntüye uğruyo . AMA o iyi halime geçtiğim zaman insanlar benim yanımda olmak için can atıyo diyebilirim sana aniden başka bi insana dönüşüyorum sanki sihirli bi deynek deymiş gibi hayattan mutluluk alıyorum her şey güzel gözüküyo o anlar hiç bitmesin geçmesin istiyorum sonra bakmışım o kötü anıma yine geçmişim kafayı yiyiyorum çıldırıyorum ne yapıcağımı nereye gidiceğimi nasıl davranıcağımı ne konuşucağımı hiç bişey hiç bişeyi bilmiyorum bu yüzden en iyi şey o an uyumak geliyo bana uyuyunca unutuyorum uyumak benim ilacım gibi bişey uyuyorum çünkü uyumassam kendime zarar vericeğimi biliyorum .

[Işıklı yol]

Echart Tolle bu kişinin gerçekten çok mantıklı ve uygulanabilir cevapları var. Ben onun videolarını devamlı izliyorum. İnsanın çok fazla farkındalığını artırıyor. Mesnevi okumakta oldukça faydalı bir adım ama biraz anlamak için zaman gerekiyor.

[Işıklı yol]

Bunu şöyle yaşıyorsun, karşında ki kişi senin için tapılacak insan olmuyor. yada çok fazla bağlılık hissedersem biliyorum ki bunun nedeni hastalığım. O yüzden daha nötr kalmaya çalışıyorum. Fakat ilgimle boğuyor muyum? Bunu ben söyleyemeyeceğim. Daha sakinim ama. Sen onların terketmesi karşısında kendince bir savunma geliştirmişsin ve sen terkediyorsun. Buda sağlıklı değil. Ben artık erkekleri bir tehdit olarak görmüyorum, fakat ben erkeklere güven gibi telkinlerde dinledim. Aylardır telkin dinliyorum. Sanırım kendi içimde çok şeyi hallettim. Eskiden birinden ilgi alamadığımda dikkatini çekebilmek için delirirdim. Peşine düşerdim, uğraşır dururdum. Şimdi öyle değilim aynı yerde bile olsak daha sakinim o kişiyi gördüğümde. Ne nefret, ne acı, ne de aşk anlatabiliyor muyum. Sadece o kişinin kişiliğine bağlı kalabiliyorum. Yani karakterini beğeniyorsam evet bu mümkün ama nefret yada aşırı ilgi yada kıskançlık duymuyorum. Tabi ki acı çekersin nihayetinde sevmişsin ama normal boyutlarda anlatabiliyo muyum?

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

Bunu şöyle yaşıyorsun, karşında ki kişi senin için tapılacak insan olmuyor. yada çok fazla bağlılık hissedersem biliyorum ki bunun nedeni hastalığım. O yüzden daha nötr kalmaya çalışıyorum. Fakat ilgimle boğuyor muyum? Bunu ben söyleyemeyeceğim. Daha sakinim ama. Sen onların terketmesi karşısında kendince bir savunma geliştirmişsin ve sen terkediyorsun. Buda sağlıklı değil. Ben artık erkekleri bir tehdit olarak görmüyorum, fakat ben erkeklere güven gibi telkinlerde dinledim. Aylardır telkin dinliyorum. Sanırım kendi içimde çok şeyi hallettim. Eskiden birinden ilgi alamadığımda dikkatini çekebilmek için delirirdim. Peşine düşerdim, uğraşır dururdum. Şimdi öyle değilim aynı yerde bile olsak daha sakinim o kişiyi gördüğümde. Ne nefret, ne acı, ne de aşk anlatabiliyor muyum. Sadece o kişinin kişiliğine bağlı kalabiliyorum. Yani karakterini beğeniyorsam evet bu mümkün ama nefret yada aşırı ilgi yada kıskançlık duymuyorum. Tabi ki acı çekersin nihayetinde sevmişsin ama normal boyutlarda anlatabiliyo muyum?

Anlıyorum. Ama ben tamamen dürtüsel davrandığımı keşfettim. Ben önce inanılmaz ölçüde dikkatini çekerim, ilgi gösteririm karşımdakine. Sonra sıkılırım, bırakırım ilgiyi sevgiyi. Bazen de seviyormuş gibi yaparım. Bir gün gerçekten onsuz yapmam gibi gelir, hatta bir keresinde sevgilim şehir dışına gidiyor diye ağlamıştım. Kendimi berbat hissetmiştim ama sonra ayrılmalıyım, bana göre değil, sevmiyorum demiştim. Yani sevsen de, bir şekilde beynin nasıl işliyorsa artık, seni sevmekten alıkoyuyor gibi. Yani ben buna, bu büyük değişimlere mani olamıyorum. Sevgim uzun süremiyor. Bu arada ben hiç terk edilmedim. Her zaman terk eden oldum. Hiç beni bırakıp giden olmamıştır yani. Ayrılık acısı yaşayıp panik atağa sebep olan ilişkimde bile çocuğu bulup kendime aşık ettikten sonra terk etmiştim. Ve ardıma bakmadan, acımadan yapıyorum bunu. Nasıl değiştiğimin farkında bile olmuyorum.

Sonuç olarak yazdıklarını anladım ama birini aniden sevmeme hissin olunca bu konuda nasıl tekrar karşımdakine bir şeyler hissetmeye zorlayabilirim kendimi? Bunu öğrenemedim sanırım.

En korkuncu da amaçsızlık ve boşluk hissi. Tutunacak bir şey bulamazsam böyle durumlarda, çıldıracak gibi oluyorum. Aşıyorum ama yavaş yavaş. Tek derdim işte bir yuva kurabileceğime inancımın olmayışı. :S

Yine de siteden çok şey öğrenip motive olacağıma inanıyorum.

[Işıklı yol]

Cookie Nickli Üyeden Alıntı

Anlıyorum. Ama ben tamamen dürtüsel davrandığımı keşfettim. Ben önce inanılmaz ölçüde dikkatini çekerim, ilgi gösteririm karşımdakine. Sonra sıkılırım, bırakırım ilgiyi sevgiyi. Bazen de seviyormuş gibi yaparım. Bir gün gerçekten onsuz yapmam gibi gelir, hatta bir keresinde sevgilim şehir dışına gidiyor diye ağlamıştım. Kendimi berbat hissetmiştim ama sonra ayrılmalıyım, bana göre değil, sevmiyorum demiştim. Yani sevsen de, bir şekilde beynin nasıl işliyorsa artık, seni sevmekten alıkoyuyor gibi. Yani ben buna, bu büyük değişimlere mani olamıyorum. Sevgim uzun süremiyor. Bu arada ben hiç terk edilmedim. Her zaman terk eden oldum. Hiç beni bırakıp giden olmamıştır yani. Ayrılık acısı yaşayıp panik atağa sebep olan ilişkimde bile çocuğu bulup kendime aşık ettikten sonra terk etmiştim. Ve ardıma bakmadan, acımadan yapıyorum bunu. Nasıl değiştiğimin farkında bile olmuyorum.

Sonuç olarak yazdıklarını anladım ama birini aniden sevmeme hissin olunca bu konuda nasıl tekrar karşımdakine bir şeyler hissetmeye zorlayabilirim kendimi? Bunu öğrenemedim sanırım.

En korkuncu da amaçsızlık ve boşluk hissi. Tutunacak bir şey bulamazsam böyle durumlarda, çıldıracak gibi oluyorum. Aşıyorum ama yavaş yavaş. Tek derdim işte bir yuva kurabileceğime inancımın olmayışı. :S

Yine de siteden çok şey öğrenip motive olacağıma inanıyorum.

işte sende farklı tezahür etmiş. Sen terkedilmeye karşı bir yöntem geliştirmiş ve ondan önce ben terketmeliyim duygusuna sığınmış olabilirsin bence. Yani bir tür korunma iç güdüsü. Evet kendine aşık etme konusunda yetenek geliştirmen çok mümkün çünkü biz başkaları gibi değiliz. Biz sevgiyi ilgiyi aşırı sevdiğimizden bu konuda kendimizi eğitmiş olabiliriz. ben mesela kendimde şunu fark ediyordum eskiden, ben birinin ilgisini çekmek için cinselliğimi kullanıyordum. Onu alt üst ediyordum fakat bana yakınlaşırsa hatta cinselliğimi vurgularsa bu defa da ondan nefret ediyordum. Hani bazı hayvanlar varya cinsel ilişkiye girdikten sonra erkeğini öldüren. Aynen öyle gibiyim karadul gibi yani. İlişki dediysem sadece bunu ima etmesi bile yoksa ileri boyutlara taşımama şükür ki inançlarım mani idi. Yoksa hergün başka biriyle olabilirdim allah korumuş bu manada beni. Günah olur korkum olmasa çok yara alacaktı ruhum bu manada

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

işte sende farklı tezahür etmiş. Sen terkedilmeye karşı bir yöntem geliştirmiş ve ondan önce ben terketmeliyim duygusuna sığınmış olabilirsin bence. Yani bir tür korunma iç güdüsü. Evet kendine aşık etme konusunda yetenek geliştirmen çok mümkün çünkü biz başkaları gibi değiliz. Biz sevgiyi ilgiyi aşırı sevdiğimizden bu konuda kendimizi eğitmiş olabiliriz. ben mesela kendimde şunu fark ediyordum eskiden, ben birinin ilgisini çekmek için cinselliğimi kullanıyordum. Onu alt üst ediyordum fakat bana yakınlaşırsa hatta cinselliğimi vurgularsa bu defa da ondan nefret ediyordum. Hani bazı hayvanlar varya cinsel ilişkiye girdikten sonra erkeğini öldüren. Aynen öyle gibiyim karadul gibi yani. İlişki dediysem sadece bunu ima etmesi bile yoksa ileri boyutlara taşımama şükür ki inançlarım mani idi. Yoksa hergün başka biriyle olabilirdim allah korumuş bu manada beni. Günah olur korkum olmasa çok yara alacaktı ruhum bu manada

Aynen ben de öyle yaptım hep. :O Çok şaşırdım sen de yazınca.
Öyle çok anlamsız ikilikler taşıyorum ki bünyemde. Kendime hayret ediyorum.
Hem utangaç hem utanmaz, hem çok cesur hem korkuları olan, hem kendine hayran hem de yok aslında beni kimse istemez diyebilen hallere de girebiliyorum. :s Çok değişik şeyler.

Beni de Allah korumuş. Ailemle yaşıyorum. Onların yanında okuyorum üniversiteyi. Yoksa çok farklı şeyler olabilirdi. Alkol olayını abartabilirdim belki ve daha pekçok kötü şey. :/ Neyse ki şanslıymışım.

Bir soru daha soracağım izninle. Şimdi ben bir kitap aldım borderline diye. Bir kızın hayatını anlatıyor. O da borderlinemış. Filiz Sezen Arslan yazarı. Ayrıca "Borderline Kişiliğin Psikoterapisi Nesne İlişkilerine Odaklanmak" diye bir kitap daha aldım. Sipariş verdiğimin ertesi gününe pişman oldum gerçi. Sonra yine iyi almışım falan dedim. Neyse... Sonuç olarak ikisinin de arka yüzünü çevirdim, gözümün görmeyeceği yere koydum kitaplığımda. Okumaya cesaret edemiyorum. Ya daha çok düşünüp de kendimden korkarsam diye endişe duyuyorum. Sence daha da derine inmek için böyle kitaplar okumak bizim için iyi olmaz mı? Sanki daha kötü etkiler gibi geliyor. Hiç düşünmeyip yeniden doğmuşum gibi davranmak daha iyi olur gibi ... Sence hangisi?

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

tebrikler bu süper bir bakış açısı. Zaten borderline hastalığınında dereceleri vardır. Demek ki sen benden daha iyisin. Fakat ben evliyim ve eşimi görmek dahi istemem. Sanki herkesi sevebilirim ama onu sevemem. Bu duygu beni çok yordu. Ayrılmaya karşıda kabiliyetim yok. Eşimde bana aşık, yani dön baba dön

Bize zaten hep aşık olurlar. Ahhhhh. :D
Ben hemen harekete geçerim. Katlanamam ve ayrılırım.
Öyle oturmama herhalde. Ama inşallah bir gün evlenirsem böyle olmaz.

Yani sen boşluk hissindeki berbat durum dışında da mı sık sık mutsuzsun?

[Işıklı yol]

Cookie Nickli Üyeden Alıntı

Aynen ben de öyle yaptım hep. :O Çok şaşırdım sen de yazınca.
Öyle çok anlamsız ikilikler taşıyorum ki bünyemde. Kendime hayret ediyorum.
Hem utangaç hem utanmaz, hem çok cesur hem korkuları olan, hem kendine hayran hem de yok aslında beni kimse istemez diyebilen hallere de girebiliyorum. :s Çok değişik şeyler.

Beni de Allah korumuş. Ailemle yaşıyorum. Onların yanında okuyorum üniversiteyi. Yoksa çok farklı şeyler olabilirdi. Alkol olayını abartabilirdim belki ve daha pekçok kötü şey. :/ Neyse ki şanslıymışım.

Bir soru daha soracağım izninle. Şimdi ben bir kitap aldım borderline diye. Bir kızın hayatını anlatıyor. O da borderlinemış. Filiz Sezen Arslan yazarı. Ayrıca "Borderline Kişiliğin Psikoterapisi Nesne İlişkilerine Odaklanmak" diye bir kitap daha aldım. Sipariş verdiğimin ertesi gününe pişman oldum gerçi. Sonra yine iyi almışım falan dedim. Neyse... Sonuç olarak ikisinin de arka yüzünü çevirdim, gözümün görmeyeceği yere koydum kitaplığımda. Okumaya cesaret edemiyorum. Ya daha çok düşünüp de kendimden korkarsam diye endişe duyuyorum. Sence daha da derine inmek için böyle kitaplar okumak bizim için iyi olmaz mı? Sanki daha kötü etkiler gibi geliyor. Hiç düşünmeyip yeniden doğmuşum gibi davranmak daha iyi olur gibi ... Sence hangisi?






Bize zaten hep aşık olurlar. Ahhhhh. :D
Ben hemen harekete geçerim. Katlanamam ve ayrılırım.
Öyle oturmama herhalde. Ama inşallah bir gün evlenirsem böyle olmaz.

Yani sen boşluk hissindeki berbat durum dışında da mı sık sık mutsuzsun?

hayır şimdi iyiym. Birde yazıyorum ben. Yazmak bana çok iyi geliyor. resim yapıyorum. Çokça okuyorum. Yavrularımla yaşamak zaten cennette yaşamak gibi onların sevgisi ilgisi bana müthiş iyi geliyor. sadece eşimle anlaşamıyorum fakat şu varki yıllardır ona karşı olan duygularımı analiz ediyorum. yani bu nihayetinde verdiğim bir karar. Yine de eşime tahammül edemiyor değilim. fakat onunla ayrı telden çalıyoruz bu kesin:)

[tuna123]

arkadaşlar ben galiba buldum hastalığımı Bipolar Bozukluk : Bipolar bozukluk - Vikipedi bakın bunu okuyun beni anlatıyo işte aynı ben of gerçekten çok kötü bişey ya bide böyle bi hastalığının olduğunu bilmek bitirdi beni . ne yazıyorsa tıpa tıp uyuyor bana .

[Cookie]

tuna123 Nickli Üyeden Alıntı

arkadaşlar ben galiba buldum hastalığımı Bipolar Bozukluk : Bipolar bozukluk - Vikipedi bakın bunu okuyun beni anlatıyo işte aynı ben of gerçekten çok kötü bişey ya bide böyle bi hastalığının olduğunu bilmek bitirdi beni . ne yazıyorsa tıpa tıp uyuyor bana .

Bipolar bozuklukta atak geçirmen lazım ama.
Var mı sende atak durumları?
Yani aşırı boyutta kendini üstün bir insan olarak görüyor musun?
Günlerce uyumadığın oluyor mu?
Kendini ajan sanıyor musun?
Bipolar çok ciddi bir beyin hastalığıdır.
Dr.a git, kendi kendini korkutma.