[Cookie]

tuna123 Nickli Üyeden Alıntı

uzun süreli ilişki bende yürütemiyorum bi şekilde kopuyor.
bişey yada her şey yolundayken onu bilinçsiz bi şekilde bozuyorum.
mutlu olduğum o anın asla bitmemesini isterim mutluluğu kaybetmemek için her şeyi göze alabilirm her şeyi yapabilirim.
Doktora görünmedim psikiyatriye gitmedim hiç gitmeyi düşünüyorum ama olmuyo işte bi öyleyim bi böyleyim düşüncelerim değişiyor hep bi yandan gitmek istiyorum diğer yandan istemiyorum . kafamda birazda büyütüyorum nasıl anlatıcam derdimi doktora filan diye bilmiyorum nasıl çözüceğimi bunu.

Ben 24 yaşındayım. Değişken olduğumu hep biliyordum ama son zamanlarda çok artmıştı. Benim yaşadıklarımı yaşıyorsun sen de. Tabii ben bilincinde değildim , sen daha bilinçlisin yaşadıklarının.
Burada nasıl yazdıysan dr.a da aynı şekilde anlatacaksın. Zaten biraz internetten araştır. "Borderline kişilik bozukluğu ekşi sözlük" yaz googlea ve oradaki iletileri bi oku bakalım. Dr. bana terapiye gitmelisin dedi. Yıllar boyu gidilmeliymiş ama kesin çözüm değil o da.

Kendin de halledebilirsin bence. Ben gitmiyorum terapiye falan. Dengede kalabilmek için kendinin farkında olmaya çalış. Geçmişinle yüzleş. Annenle, babanla ilişkilerin, sana nasıl davranıldığı konusu vs. önemlidir. Bi yerde eksik bir şeyler olmuş olmalı. O yüzden bu kadar değişken insanlarmışız biz. Geçmişi affet neler olduğunu anladıktan sonra.

Normal bir durum değil bu. Ama aşılamayacak bir durum da değil. Olumlamalar yap, kişisel gelişim kitapları oku ve kendine inan.

Bu arada borderline kişiliğin çok ileri seviyeleri de var, kendine zarar verme, öfke patlamaları yaşama falan. Sende öfkelenme durumu ne alemde? Kendini kontrol edebiliyor musun bu konuda? Bir de yukarıda yazdım ama görmedin sanırım , bir gün seviyorum dediğin birinin ertesi gün yüzünü bile görmek istemediğin oluyor mu sebepsiz yere?

[tuna123]

maviinci Nickli Üyeden Alıntı

farkında olman çok güzel, bunu değiştirmen için iyi bir başlangıç.. ama bu farkındalığı sürekli kılman lazım. mesela önce şunu bir bil, işler hiçbir zaman mutlak anlamda kötü değil, olmayacak da olumlama diye birşey duydun mu? etkili cümleler kurarak bunlardan olumlama listesi yapacaksın, olumlama yaparak olumsuz düşüncelerle mücadeleye girişeceksin, her gün yaptığın olumlama listesini birkaç kez okuyarak istediğin gibi birisi olacaksın.. olumlu yönlerini zamanla açığa çıkaracaksın; bilinçaltın artık buna alışmaya başlayacak ve sen zaman geçtikçe göreceksin ki, herşey çok daha güzele gidiyor.
Bir de, bilmeni istediğim birşey daha var; bu içinde bulunduğun 15 - 20 yaş aralığı, insan hayatının gelişim sürecinde çok önemli bir aşama. hatta, ikinci aşama - ilki çocuklukta yanlış hatırlamıyorsam 2 - 6 yaş arasındaydı. Şimdi sen yetişkinsin, giderek işlerin daha da ciddiye bindiğini göreceksin ve şu an senin içinde bulunduğun sürecin ciddiyetinin farkında olman, sana bu yolda kendi gelişim sürecini izleyebilmen ve sağlam temellere oturtabilmen için verilmiş bir fırsat bence

verdiğin bilgiler için teşekkürler bu olumlama cümlelerini deniyicem işe yarıyacağınada inanıyorum .

[tuna123]

Cookie Nickli Üyeden Alıntı

Ben 24 yaşındayım. Değişken olduğumu hep biliyordum ama son zamanlarda çok artmıştı. Benim yaşadıklarımı yaşıyorsun sen de. Tabii ben bilincinde değildim , sen daha bilinçlisin yaşadıklarının.
Burada nasıl yazdıysan dr.a da aynı şekilde anlatacaksın. Zaten biraz internetten araştır. "Borderline kişilik bozukluğu ekşi sözlük" yaz googlea ve oradaki iletileri bi oku bakalım. Dr. bana terapiye gitmelisin dedi. Yıllar boyu gidilmeliymiş ama kesin çözüm değil o da.

Kendin de halledebilirsin bence. Ben gitmiyorum terapiye falan. Dengede kalabilmek için kendinin farkında olmaya çalış. Geçmişinle yüzleş. Annenle, babanla ilişkilerin, sana nasıl davranıldığı konusu vs. önemlidir. Bi yerde eksik bir şeyler olmuş olmalı. O yüzden bu kadar değişken insanlarmışız biz. Geçmişi affet neler olduğunu anladıktan sonra.

Normal bir durum değil bu. Ama aşılamayacak bir durum da değil. Olumlamalar yap, kişisel gelişim kitapları oku ve kendine inan.

Bu arada borderline kişiliğin çok ileri seviyeleri de var, kendine zarar verme, öfke patlamaları yaşama falan. Sende öfkelenme durumu ne alemde? Kendini kontrol edebiliyor musun bu konuda? Bir de yukarıda yazdım ama görmedin sanırım , bir gün seviyorum dediğin birinin ertesi gün yüzünü bile görmek istemediğin oluyor mu sebepsiz yere?

yüzünü bile görmek değilde muhattap olmamak istediğim oluyo nefret etmem o kişiden . ben bunu yenmek için kendime okadar inanıyorum çabalıyorumki inanamassın ama ne yapıcağımı bilmiyodum taki burda sizin yardımlarınızı alana kadar , olumlamalar , kişisel gelişim kitabı okumak bana dahada katkı katıcakdır :)

[Işıklı yol]

Ben bir borderline hastasıyım. İki yıl tedavi gördüm psikoterapi. 6 seans regresyon hipnoterapi. EFT, hemen her yolu denedim. Şimdilik septomlarım çok hafifledi. En azından terkedildiğimde artık dünyam kararmıyo. eskiden günlerce hatta haftalarca ağlar deli olurdum. Şimdi hala terkedebilme yetim çok yoksa da terkedilmeye karşı daha sakin davranabiliyorum. Eğer bir borderline hastasıysanız büyük ihtimalle annenizle olan bağınızın çok kötüğ olması gerekir çünkü borderline 0-3 yaşta kötü annelik gören şahıslarda oluşan bir hastalık. Annem daha düne kadar hayatta en nefret ettiğim insandı. Şimdilerde onunla ilgili daha nötr bir tavrım var. Ayrıca size varolan annenin yokluğu verilmeyen sevginin telafisi adlı kitabı öneririm. Öneririm sayfasında mevcut oradan gerekli bilgileri bulabilirsiniz. Fakat bir borderline hastasının mutlaka terapi görmesi gerektiğine inanıyorum. Çünkü bizler sağlıklı bir aynalama yaşayamadığımız için yani sağlıklı anne sahibi olmadığımız için davranış bozukluğu söz konusu. O yüzden mutlaka çevrenizde sizi anlayan ve size yardım edebilecek olan mantıklı sağlıklı kişiler bulundurmanız ruh sağlığı açısından çok önemli. Sevgimle, tekrar geçmiş olsun

[tuna123]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

Ben bir borderline hastasıyım. İki yıl tedavi gördüm psikoterapi. 6 seans regresyon hipnoterapi. EFT, hemen her yolu denedim. Şimdilik septomlarım çok hafifledi. En azından terkedildiğimde artık dünyam kararmıyo. eskiden günlerce hatta haftalarca ağlar deli olurdum. Şimdi hala terkedebilme yetim çok yoksa da terkedilmeye karşı daha sakin davranabiliyorum. Eğer bir borderline hastasıysanız büyük ihtimalle annenizle olan bağınızın çok kötüğ olması gerekir çünkü borderline 0-3 yaşta kötü annelik gören şahıslarda oluşan bir hastalık. Annem daha düne kadar hayatta en nefret ettiğim insandı. Şimdilerde onunla ilgili daha nötr bir tavrım var. Ayrıca size varolan annenin yokluğu verilmeyen sevginin telafisi adlı kitabı öneririm. Öneririm sayfasında mevcut oradan gerekli bilgileri bulabilirsiniz. Fakat bir borderline hastasının mutlaka terapi görmesi gerektiğine inanıyorum. Çünkü bizler sağlıklı bir aynalama yaşayamadığımız için yani sağlıklı anne sahibi olmadığımız için davranış bozukluğu söz konusu. O yüzden mutlaka çevrenizde sizi anlayan ve size yardım edebilecek olan mantıklı sağlıklı kişiler bulundurmanız ruh sağlığı açısından çok önemli. Sevgimle, tekrar geçmiş olsun

anneye deyilde babaya karşı bi nefret , kin , kötümserlik , olmsuz düşünceler var bende . küçükllüğümde geçmişimde yaşadığım bazı olaylardan dolayı . ama annemle aram bu aralar çok iyi kendimi sevdirmeyi başarıyorum ama babamla asla anlaşamıyorum beni sevdiğinide hissetmiyorum aile yapımız çok iyidir aslında ama ne biliyim işte olmuyo bazı şeyler . geçmişimde yaşadığım şeyler beni hayattan çok soğuttu benliğimi kaybettim belkide .

[Işıklı yol]

Echart Tolle bu kişinin gerçekten çok mantıklı ve uygulanabilir cevapları var. Ben onun videolarını devamlı izliyorum. İnsanın çok fazla farkındalığını artırıyor. Mesnevi okumakta oldukça faydalı bir adım ama biraz anlamak için zaman gerekiyor.

[Cookie]

Işıklı yol Nickli Üyeden Alıntı

Ben bir borderline hastasıyım. İki yıl tedavi gördüm psikoterapi. 6 seans regresyon hipnoterapi. EFT, hemen her yolu denedim. Şimdilik septomlarım çok hafifledi. En azından terkedildiğimde artık dünyam kararmıyo. eskiden günlerce hatta haftalarca ağlar deli olurdum. Şimdi hala terkedebilme yetim çok yoksa da terkedilmeye karşı daha sakin davranabiliyorum. Eğer bir borderline hastasıysanız büyük ihtimalle annenizle olan bağınızın çok kötüğ olması gerekir çünkü borderline 0-3 yaşta kötü annelik gören şahıslarda oluşan bir hastalık. Annem daha düne kadar hayatta en nefret ettiğim insandı. Şimdilerde onunla ilgili daha nötr bir tavrım var. Ayrıca size varolan annenin yokluğu verilmeyen sevginin telafisi adlı kitabı öneririm. Öneririm sayfasında mevcut oradan gerekli bilgileri bulabilirsiniz. Fakat bir borderline hastasının mutlaka terapi görmesi gerektiğine inanıyorum. Çünkü bizler sağlıklı bir aynalama yaşayamadığımız için yani sağlıklı anne sahibi olmadığımız için davranış bozukluğu söz konusu. O yüzden mutlaka çevrenizde sizi anlayan ve size yardım edebilecek olan mantıklı sağlıklı kişiler bulundurmanız ruh sağlığı açısından çok önemli. Sevgimle, tekrar geçmiş olsun

Benim de annemle ilişkim berbattı küçükken. Ondan nefret ediyordum. Çok yanlış şeyler yaptı bana. Çünkü bilinçli değildi evlat yetiştirme konusunda. Ama aştık bunları. Anneme çok düşkünüm şimdi. Çok seviyorum. Yine de içimde bir boşluk var tabii. Kendime itiraf edemiyorum ama pek. Çok gururlu bir insanım.

Yalnız bir tane ayrılık tecrübem sonrası çok kötü oldum. Panik ataklar başladı bunun üstüne ve geçti gitti çok şükür. Şimdiyse terk edilmeye fırsat bırakmadan, ilişki zirvedeyken, ben terk edip gidiyorum. Bu yüzden ilişkilerim uzun sürmüyor ve kimseyi uzun müddet sevemiyorum da zaten. Aşkmış, sevgiymiş aniden bitiyor, bir daha suratına bakmak istemiyorum karşımdakinin. Yine de gelgitler yaşayıp görüşmek istediğim oluyor. Çok iyi oyuncuyum, parmağımda oynatabiliyorum hayatıma giren erkekleri. Şimdi bunlardan kurtulma vaktim.

Sana bir sorum var, umarım cevaplarsın. Benim için çok önemli. Şimdi eskiye göre iyiysen, ilişkilerin de düzeldi mi? Yani birini çok sevmek ve sağlıklı bir ilişki sürdürebilmemiz mümkün müdür? Aniden gelen nefret, yerin dibine sokma gibi şeyleri nasıl engelliyorsun? Lütfen biraz yardım. :(

[Cookie]

tuna123 Nickli Üyeden Alıntı

anneye deyilde babaya karşı bi nefret , kin , kötümserlik , olmsuz düşünceler var bende . küçükllüğümde geçmişimde yaşadığım bazı olaylardan dolayı . ama annemle aram bu aralar çok iyi kendimi sevdirmeyi başarıyorum ama babamla asla anlaşamıyorum beni sevdiğinide hissetmiyorum aile yapımız çok iyidir aslında ama ne biliyim işte olmuyo bazı şeyler . geçmişimde yaşadığım şeyler beni hayattan çok soğuttu benliğimi kaybettim belkide .

Benim de ailemle şu anda aram çok iyi. Çok seviyorum ailemi. Ama küçükken yaşadıkların kişiliğini etkiliyor işte.

Bence aşabiliriz. Sen de isteklisin benim gibi. Düzelebiliriz.
Geçmişi affederek, o zamanlar bilinçaltımızın aldığı kararlardan vazgeçerek vs.

Sen daha 15 yaşındasın üstelik.

[Işıklı yol]

Bunu şöyle yaşıyorsun, karşında ki kişi senin için tapılacak insan olmuyor. yada çok fazla bağlılık hissedersem biliyorum ki bunun nedeni hastalığım. O yüzden daha nötr kalmaya çalışıyorum. Fakat ilgimle boğuyor muyum? Bunu ben söyleyemeyeceğim. Daha sakinim ama. Sen onların terketmesi karşısında kendince bir savunma geliştirmişsin ve sen terkediyorsun. Buda sağlıklı değil. Ben artık erkekleri bir tehdit olarak görmüyorum, fakat ben erkeklere güven gibi telkinlerde dinledim. Aylardır telkin dinliyorum. Sanırım kendi içimde çok şeyi hallettim. Eskiden birinden ilgi alamadığımda dikkatini çekebilmek için delirirdim. Peşine düşerdim, uğraşır dururdum. Şimdi öyle değilim aynı yerde bile olsak daha sakinim o kişiyi gördüğümde. Ne nefret, ne acı, ne de aşk anlatabiliyor muyum. Sadece o kişinin kişiliğine bağlı kalabiliyorum. Yani karakterini beğeniyorsam evet bu mümkün ama nefret yada aşırı ilgi yada kıskançlık duymuyorum. Tabi ki acı çekersin nihayetinde sevmişsin ama normal boyutlarda anlatabiliyo muyum?

[tuna123]

Cookie Nickli Üyeden Alıntı

Benim de annemle ilişkim berbattı küçükken. Ondan nefret ediyordum. Çok yanlış şeyler yaptı bana. Çünkü bilinçli değildi evlat yetiştirme konusunda. Ama aştık bunları. Anneme çok düşkünüm şimdi. Çok seviyorum. Yine de içimde bir boşluk var tabii. Kendime itiraf edemiyorum ama pek. Çok gururlu bir insanım.

Yalnız bir tane ayrılık tecrübem sonrası çok kötü oldum. Panik ataklar başladı bunun üstüne ve geçti gitti çok şükür. Şimdiyse terk edilmeye fırsat bırakmadan, ilişki zirvedeyken, ben terk edip gidiyorum. Bu yüzden ilişkilerim uzun sürmüyor ve kimseyi uzun müddet sevemiyorum da zaten. Aşkmış, sevgiymiş aniden bitiyor, bir daha suratına bakmak istemiyorum karşımdakinin. Yine de gelgitler yaşayıp görüşmek istediğim oluyor. Çok iyi oyuncuyum, parmağımda oynatabiliyorum hayatıma giren erkekleri. Şimdi bunlardan kurtulma vaktim.

Sana bir sorum var, umarım cevaplarsın. Benim için çok önemli. Şimdi eskiye göre iyiysen, ilişkilerin de düzeldi mi? Yani birini çok sevmek ve sağlıklı bir ilişki sürdürebilmemiz mümkün müdür? Aniden gelen nefret, yerin dibine sokma gibi şeyleri nasıl engelliyorsun? Lütfen biraz yardım. :(

ilk önce şunu söyliyim benim anneme karşı geçmişte hiç bi sorunum yoktu gayette seviyodum halada seviyorum sadece babamla anlaşamıyorum. işte diyorum ya benim ilişkilerim karakterim ruh halim her şeyim bi anda değişip duruyo bu yüzdende ilişkilerim hem doyurucu , iyi güzel olabiliyo , insanlar beni seviyo , fakat o kötü halime geldiğim zaman hayattan zevk alamıyorum insanlar sanki beni dışlıyolar yaşam zevki olmuyor içimde beynim duruyor sanki düşünemiyorum aklımın ucundan 1 kelime doğru düzgün geçmiyo insanlara karşılık veremiyorum , sanki insanlar beni başlarından salmaya çalışırlarmış gibi hissediyorum ,ilişkilerim adeta çöküntüye uğruyo . AMA o iyi halime geçtiğim zaman insanlar benim yanımda olmak için can atıyo diyebilirim sana aniden başka bi insana dönüşüyorum sanki sihirli bi deynek deymiş gibi hayattan mutluluk alıyorum her şey güzel gözüküyo o anlar hiç bitmesin geçmesin istiyorum sonra bakmışım o kötü anıma yine geçmişim kafayı yiyiyorum çıldırıyorum ne yapıcağımı nereye gidiceğimi nasıl davranıcağımı ne konuşucağımı hiç bişey hiç bişeyi bilmiyorum bu yüzden en iyi şey o an uyumak geliyo bana uyuyunca unutuyorum uyumak benim ilacım gibi bişey uyuyorum çünkü uyumassam kendime zarar vericeğimi biliyorum .