[tulu]

Kendimi tanıdığımı sanıyordum.Ta ki, içimdeki değişim dürtüsünün sinirlerimi titremeye başlamasına kadar.Artık, başkalarının bana sunduğu hayatı sevmiyordum.Artık, başkaları için nefes almak dahi istemiyordum.Benim hayallerim vardı bir zamanlar, benim yaşam sevincim vardı, benim gerçekten gülümsediğim anlar vardı.Tümü yok oldu.Sahte tebessümlerden, kaos içinde haykıran duygularımından, yaşamaya isyan eden bir beyinden ibaret olmuştum.5 yıl süren ilaç takviyesi ile tam bir robot gibi motomot bir yaşam sürmeye başlamıştım.Bu senin için iyi diyorlardı, tamam diyordum.Siz öyle diyorsanız iyidir.Ancak son 6 aydır.İçimde, beni dehşete düşüren çalkantılar yaşıyorum.Ben başkaları için dünyaya gelmedim.Benim dünyaya geliş amacım bir kaç dakikalık zevk uğruna olmamalıydı.Tanrı bana yaşamı armağan ettiyse, bu ruhu(enerjiyi) ve bu bedeni verdiyse ona işkence etmeye hakkım yoktu.Ki, benim yaptığım tam anlamıyda buydu.Kendine işkence.

Şimdi, daha yeni olmama rağmen(yaklaşık 2 aydır bilinaltı yazılım meditasyonlarına katılıyorum) kendimi daha rahat, mutlu, huzurlu, sakin, güven ve bolluk içinde hissediyorum.Biliyorum ki, gün geçtikçe bu duygularım artacak ve ben kendimin sahibi olacağım tekrar.Tıpkı ilk doğduğum günkü gibi.
Evet kendimi hala tanıdığımı zannediyorum.Ama aslında hiç tanımıyorum.Hergün başka bir yönümle tanışıyor ve bununla gurur duyuyorum.Artık kendimi seviyorum.Artık güvende olduğumu biliyorum.Artık yaşıyorum.
Teşekkür ederim.