[Belgin ∞]

Kardelen çok doğru bir konuya değinmişsin.Öncelikle teşekkür ederim sana.Yıllarca kendisiyle konuşmuş bir kişi olarak yazıyorum sana.Aynayı elime alırdım ve 'evet Belgin nerede hata yaptın bakalım' derdim.Ve gözyaşlarımla son bulurdu konuşmalarım.''Ben bunları hak etmedim,bana bu yapılmazdı''diyerek sonlandırırdım cümlelerimi ve gerisi tahmin edersin herhalde.

Yeni yeni ayna elimde gülebiliyorum.Yeni dediğim şunun şurasında 2 ay fazla değil.Ve diyorum ki ''evet yeni hayatım asıl?Yolunda gitmeyen bir şey var mı?Varsa nasıl çözebilirim.''Bunları derken bir şeyi daha fark ettim.Önceden kendimle başkası gibi sen tekiliyle konuşuyordum.Bu da kendimi kabullenmediğimi ifade ediyormuş bana.Ama şimdi ben diyebiliyorum.Kendimi kabullenmişim.

Herkese tavsiye ettiğim ilk şey sabah uyandığınızda aynaya bakıp kendinize seni çok seviyorum diyerek güne başlayın.Kendinizi bağışlayın herşey için.Ve bunu gözlerinizin içine bakarak yapın.Kendinize sarılın ve size sarılan kollar yabancı gelmesin.
Siz olduğunuzun farkına varın. Sevin kendinizi,hemde yeni doğmuş bir bebeği sever gibi içten ve masum bir edayla.Kendinizi sevin ve farkına varın kendinizi sevdiğinizin.

Aynayı eline al ve yüzleş gerçekle.Seni tanı ve sar sarmala.İşte en büyük gerçeklik,işte en büyük koşulsuz sevgi.

Sevgi ve saygılarımla.