Cevap: benim hikayem...
 

şöyle bir baktımda epeydir yazmamışım. birkaç cümle eklemekten zarar gelmez..
son birkaç aydır bir korkuyla yaşamaktaydım. her sabah uyandığımda acaba bugün akşamı görebilecekmiyim düşüncesi vardı.
geriye kalan tüm korkular ölüm korkusunun yanında mizah sahnesi gibi kalmaya başladı.
ancak o korku beni sanırım olgunlaştırdı. duygusal yönden sıfırlanmaya doğru gidiyorum. sevinç, hüzün, kıskançlık, öfke, hırs... hepsi aslında benim içimde olmayan şeylermiş gibi gelmeye başladı.
gülmeler eskisi gibi değil. daha az gülüyorum, hüzünlenmeler çok yapmacık geliyor. daha az üzülüyorum. öfke gelip geçici farkındayım. daha az sinirleniyorum. en zayıf olduğum nokta kıskançlığım idi. artık oda komedi gibi. seyrediyorum sadece hepsini. hayat sanki sessiz esen bir yel gibi. nefes alışlarım sayılıdır belki...

Cevap: benim hikayem...
 

bir süre sonra her şey anlamsızlaşmaya başlayabilir. ölüm korkusu da dahil, buna. bir yandan da hayatına neşe kat, seni güldüren şeyler yap ki nötrlüğünün çizgisi mutluluktan yana olsun :))

Cevap: benim hikayem...
 

sanırım sabahları erken kalkmanın formülünü buldum:
ütü yapmak

denendi onaylandı...