[cent]

Kişisel Sorumluluk

Sorumluluk kelimesini genellikle, ya bir şeyleri yanlış yapan ya da yapması gereken şeyi yapmayan birisiyle bağlantılı olarak duymuşuzdur! “Bunun sorumlusu kim?” sorusu, bir şey kırıldığı zaman çocuğa sorulan, bilinen bir yetişkin sorusudur!

Bir genç yanlış bir şey yaptığı ya da beklentilere karşılık veremediği zaman tipik azarlama tarzı şöyledir:” Neden sorumluluk duygun yok?” Motivasyonun şüphe götürür kelimeleri sık sık şöyle tamamlanır: “Kendin için sorumluluk alamaz mısın?” Bir şekilde sorumlu kelimesi iyi şeylerle bağdaştırılmaz! Daima bir şeyler ters gittiğinde kullanılır!

Gerçek manada sorumluluk ise bunu çok ötesinde bir şeydir!Kişisel sorumluluk, yaşamımızda düşündüğümüz, yaptığımız, kavradığımız, başarısız olduğumuz ya da başardığımız her şeyin kökündedir! Kişisel sorumluluk tüm bireysel eylemlerimizin temelidir! Sorumluluk “görev” ya da “yük” demek değildir! Yükümlülüğümüzün ya da mesul tutulmamızın bir ölçüsü değil, o yaşamı kabullenme ve kendimizi onun içinde gerçekleştirmedeki bireysel kararlılığımızın temelindedir!

Doğduğumuz gün etrafta bizi dünyaya tanıştıran birkaç insan vardır! Annemiz, muhtemelen bir doktor ve hemşireler!Biz mücadele ederek bu dünyaya geldiğimizde sırtımıza kim hafifçe vurursa vursun, ilk nefesimizi yalnız başımıza alırız! İlk nefesimizi kendi başımıza aldık! Ve bir sonraki nefesi ve bir sonraki nefesi biz aldık! Bunu biz yaptık!Yol boyunca bazı yardımlar almış olabiliriz fakat aldığımız nefesler kendimizindi! Hiç kimse onları bizim yerimize almadı!

Bir gün hepimiz öleceğiz! Bu dünyadan göçmekte olan birisinin yatağının yanında durduysanız bilirsiniz ki, sevdiğiniz insanın elini ne kadar sıkı tutmuş olursanız olun, son nefesi yalnız vermiştir! Biz dünya da son nefesimizi de yalnız başımıza alacağız!

Herhangi birinin yapabileceği her şeye rağmen, doktorlara rağmen, geride kalanların ihtiyaçlarına ve gözyaşlarına rağmen, gittiğimiz zaman yalnız başımıza gideriz! Bize yol gösteren çok sayıda ruh olabilir! Ama dünyada arkamızda bıraktıklarımızdan bir teki bile bu yolculuğu bizimle paylaşamaz! İlk nefesimizi kendi başımıza alır, son nefesimizi yalnız veririz!

O zaman nasıl, yaşam dediğimiz bu zaman dilimde başka birilerinin bizim adımıza nefes almasını bekleyebiliriz?

Hiç kimse bizim için nefes almayacaktır! Hiç kimse bizim olan bir tek düşünce bile üretmeyecektir! Hiç kimse bizim bedenimizde durmayacak, bizim yaşadıklarımızı yaşayamayacak, korkularımızı hissedemeyecek, hayallerimizi kurmayacak ya da göz yaşlarımızı dökmeyecektir! Bizler bütünüyle kendi başımıza doğar, yaşar ve bu hayatı terk ederiz! Bu öz ve onu yönlendiren ruhumuz sahip olduklarımızdır! başka hiç kimse hayatımızın bir anını bile bizim için yaşayamaz! Bunu kendimiz için yapmalıyız! Bunun adı sorumluluktur!

Kişisel sorumluluk özümüzün gerçeğidir! Ben kendi adıma bundan vazgeçmemeyi tercih ederim! Neden başka birisinin bizim adımıza düşünmesini isteyecekmişiz! Kişisel sorumluluğun olmadığı yerde bahaneler ve suçlamalar vardır!

Bilgisayarımız yavaş çalışıyorsa sorumlusu kim? Bilgisayarımız kime zimmetli? Bu bilgisayar bize ne amaçla verildi? Virüsleri ben bulaştırmadım demek çözüm mü? Bu programları ben yüklemedim demek çözüm mü? Bir gün bilgisayarı bize veren sormayacak mı? Ben sana bu bilgisayarı verdim, bu bilgisayarla ne yaptın diye!




Adem Altay
A!!!A
İçinizdeki "Süper Ben"i Açığa Çıkarın!!!