[ozel]

Bugun 6 Temmuz 2007
Yine sitede benden baska hic kimse yok ama artik eskisi gibi kendimi yapayalniz hissetmiyorum cunku yine sevincle bana yazmis olan arkadaslarimin yazilarini okudum yine cok mutlu oldum hersey sanal gibi gorunsede birsekilde birseyler gercek ve beni cok mutlu ediyor Once siteyi soyle bir dolastim gunlukleri okudum, baska harika yazilar, birde ic sIkIci bir yazi okuyarak gunlugume birseyler eklemek istedim. Sevgili Atakanin yazilarinin birinin konusu "ben, once ben" di. Bu once ben duygusunu yillarca bencillik olarak kabul etmis uzerinde hic dusunmemistim. Simdi acayip bir duygu var uzerimde; once ben demenin kesinlikle bencilliklten uzak (asirisi deyil tabiki) dahasi gerekli bir sey oldugunu yavasca kabul ettim. Surekli veren ve neredeyse surekli suistimal edilen birisi olarak sorunun bende oldugunu kavradim. Hayir; neden hep veriyorsun, oyle deyilmi? Yeri gelmeli almalisin yeri gelmeli vermelisin, sen dengeni hep vererek bozmussun zaten, baskasi ne yapar eder daha fazlasini ister ve sen birgun veremezsen arkasini doner gider, "al buda senin olsun" demez. Kirk gun sirtinda tasiyip kirkbirinci gun indirirsen ve yinede sen kotu olursan, bu indirdigin icin deyil, kendini sevip gerekli degeri veremedigin icin sirtina binenin sana attigi uyari tokatidir. Sirt senin, bindirme, hadi bindirdin arada bir indir ve arada bir sen bin, oyle deyilmi?
Hayir demeyi ogrendim ve once ben demeyi idrak ettim. Icimde garip bir burukluk var, sanki hersey icin cok gec kalmisim da hayatimin en guzel yillari sorunlar icinde bosa akip gitmis gibi Su andaki huzurumu , mutlulugumu ve sevincimi sanki yillar once kazanabilirdim ve o zaman daha cok yol alabilirmisim gibi geliyor, bu konuda biraz burugum. Sanirim listeme farkli birkac telkin daha ekleme zamanim geldi.