[ramazan85]

nsmr Nickli Üyeden Alıntı

arkadaşım bu halt her neyse bende de var, ne yapsam düzelmiyor. Hep başa dönüp duruyor. Ben bıktım artık yaa!! Pes etmiyorum , pes etmiyorum. Telkinle olmaz, kendi kendine saygı göster, kendini sev demişsin. Ben bunu beceremiyorum işte :P Ayağım taşa takılsa 'nefret ediyorum kendimden, iğreniyorum yaşamaktan' demeye başlıyor içimdeki ses :P zamanla insanları kendimden uzaklaştırdığımı, yalnız kaldığımı görüyorum. Nedeni, kendim mutlu olamamak pahasına da olsa başkalarının mutsuz olmaması, başkalarının canını sıkmak istemeyişim. Birşeyleri değiştirebildim sanıyordum, 1 haftadır yine sokakta yürürken herkesin gözü üstümdeymiş gibi geliyor. Dün az kala bi çocukla kavga ediyordum P: Durduk yere içime bişey gelip saplanıyor, söküp atmak istiyorum. . Zor oluyor, ama az da olsa gönderiyorum geldiği yere. Vallaha burdakilerin yazdıkalrını, umutlarını görmesemm, hayata nasıl da başarıyla tutunduklarını görmesem, herşeyin daha da güzele gittiğini görmesem bilmem nolurdu halim :P Belki bi parçamdır sf denen saçmalık, evet öyle. Genelde kararmsar bakıyorum çevreme, elimde olmayan bişey. Ama biliyorum, umudum hâlâ var. Kaybetmedim. Ayynı yolda dönüp dursam daa, vazgeçmedim. Vaz geçmem. Her umutsuzluğa saplanışımdan sonra, biraz daha yaklaştığımı düşünüyorum başarıya. Kendim için bişey yapamasam da hâlâ, herşeye rağmen hayat güzel diyebilmek bazen yorsa da, kendi iç sesimle aramızdaki savaş hiç bitmese de, pencereme konan güvercinlerin birbirlerine kur yapışlarını, aralarına girmeye çalışan 3. kuşu uzaklaştırmalarını, deriin bi nefes aldığım zaman içimde hissedebildiğim birşeyler olduğunu bilmek, huzur veriyor. Ama neler çektiğimi yaşayan bilir. Şikayet etmeyeceğim. Ama bilmeni isterim ki, bahsettiğin kendiyle hesaplaşma yada önemli olanın 'ben' olduğunu anlama meselesi en azından benim için, hiç kolay değil. . Sevgiyle kal

Bu anlattığı olay bende de var fakat o kadar karamsar degilim. Umut ve hayalerle dolu bir insanım. Ama her zaman kendimi eleştiririm kötü olduğumu ve arkadaşlarımı kendimden uzaklaştırdığımı düşünüyorum. Onların benden sıkıldığını farkediyorum " Aman ne sıkıcı insan " deyişlerini duyuyorum. Fakat elimden hiç birşey gelmediğinde kendime kızıyorum. Niye böylesin niye diye hayıflanıyorum. Ama bazende sabah kalkıyorum hayatım değişmiş sanki kendime oldukça güvenim oluyor veya çok konuşkan oluyorum bu durumu bir türlü tespit edemedim neden böyle oluyor diye.Bir çözüm yolu bulamadım açıkcası devamlı bu böyle mi olacak diye korkuyorum bazen...
ilginiz için teşekkür ederim herkese