hayatimdegisti Nickli Üyeden Alıntı

Bir çoğunuz günlüğünüzde acılarınızı yaşamınızda ki bir çok detayı paylaştınız.
Ben bu konularda çok paylaşımcı olmadığımı farkettim.Hayatımda yaşadığım acıları genelde kimse ile paylaşmamak gibi bir alışkanlığım var.


Benim yaşamımda en çok etkisi olan insanlardan birisi Ablam'dır.Ablam benden 3 yaş büyük 1974 doğumluydu.Bahsettim ya 27-28 yaşına kadar çocukluğumdan itibaren mutsuzdum kendimi değersiz ve suçlu hissederdim diye..
Ben kendimi ne kadar değersiz hissedersem hissedeyim Ablam bana öyle bakmazdı.Gerek çocukluğumda gerekse sonrasında hep kendimi özel hissettirmiştir..

Ablam üniversite tercihimde de etkili olmuştur.Boğaziçi Üniversitesine girdi..Orada çok mutlu seneleri geçti.Ben dersane de okurken okula ziyaretine gittiğimde tüm arkadaşları sürekli beni anlattığını söylerlerdi onlarda bana aynı ışıkla bakardı..Bende şaşırırdım ne anlatıyor beni işte öyle değersiz sıradan bir insanım diye...

Daha sonra ben de aynı okulu kazandım..


Okul bitince ablam işe girdi ancak okul yıllarında ki güvenli hali azalmaya başlamıştı.Yine hakkını savunuyordu ancak sosyal fobi rahatsızlığı başlamıştı.Telefonda sesi çok cılız gelmeye başlamıştı..

Bu sosyal fobi ablamın tüm hayatını etkilemeye başlamıştı.Bir bankanın genel müdürlüğnde kambiyoada çalışıyordu.Yemek yerken elinin titrediğinden bahsediyordu..

Belki hayatı boyunca sosyal fobili olmuş olsa bu durum çok ağrına gitmezdi.Ancak bu durum onu çok rahatsız ediyordu.Hele birde işyerinde çalıştığı diğer gıcık tiplere karşı bu duruma düşmek.


2001 krizi çıkınca bankalar eleman çıkarmaya başladılar.En son çıkarılacak kişi seçimi yapılacağında hem maaşı daha az olduğu hem de bu durumdan biraz olsun kurtulmak umuduyla işi bıraktı...

Bu süreçte bir kaç kez psikyatriste gitti..Hatta bir keresinde birlikte gittik.Kapıdan hızlıca çıktı ve psikyatristin sekreterine o zamana göre iyi bir para verdik.Ne oldu dedim?
-Depresyondasın dedi...

Bir daha da gitmedik..


Uzunca bir süre evdeydi.Bu süreçte babam ille çalışmasının gerekmediğini evde oturabileceğini söylese de özellikle bu depresyon halinin verdiği acı nedeni ile sıkıntıdaydı...


Bende o sıralar onun kadar olmasa da çok iyi değildim..
Her ne kadar bazı sinyaller verse de asla böyle bir şeyin bizim başımıza geleceğini düşünmüyordum..



Bir akşam bir kişi aradı evi..Ablamın kimliğini kaybedip kaybetmediğini onun kimliği ile dolandırıcılık yapıldığını söyledi.Arayan kişi polis olduğunu ifade etti zaten telefondan telsiz sesleri geliyordu.
Ben internet cafeye gidip ablamın resimlerinden iki tanesini yaklaşık 2 saat uğraşıp resmini tarayıp gönderdim.Telefonda ki adam resimleri alınca tamam bu değilmiş dedi ve kapattı..
Daha sonra bu kişinin Hürriyet gazetesi muhabiri olduğunu polis olmadığını ve ertesi gün ki haber için resim aldığını öğrendik.

O akşam ablam eve gelmeyince abimle aramaya çıktık.Ancak bir sonuç alamayınca polisi aradık.Telefonla görüştüğüm polis "Öğlen sıralarında bir bayan köprüden atladı" dedi..
Onun için sıradan birisiydi söylediği belki ancak benim o telefonda hissettiklerim anlatılamazdı..

Ertesi sabah teşhis ettik ve son kez gördüm.Daha sonra da cenazesi kaldırıldı... Öldüğünde 28 yaşındaydı...Ve gazetecilik başarısı olarak benden aldıkları fotografları hemen yayınlamışlardı...



Bu olaydan bir hafta sonra işe girdim ve iş hayatında olmam en azından daha az acı hissetmeme neden oldu...


Eğer o sıralar telkinler olsaydı belki de bir çözüm bulabilirdik.Çünkü bir çok kişi sürekli bir şekilde doktora gidemeyebiliyor.

Bununla birlikte ****hara meyili olan kişiler mutlaka telkin dinlesinler demiyorum.Bu bizim içinde bir risktir.Ancak bu durumda olup hiç bir çaresi olmayanlar yada en azından destek amaçlı olarak dinleyenler olabilir.Tabii ki mutlaka bu tür düşünceleri olanlar yardım da almalılar.

Bu sene 8 sene oldu ablamı kaybedeli...
İleri de hazırlayacağım kitabın ön sözünde mutlaka ablam olacaktır.Hatta bu site ve telkinler yazılı olmasa bile ona armağandır..