[selinarosa]

Bence insanın ne olursa olsun kendi ile barışık olması şart, hala bu fikrimin arkasındayım... Ne olursa olsun yanımızda olan ve sonsuza dek olacak olan, en büyük sırdaşımız olan dostumuz kendimiz değilmiyiz? O halde neden belli bir durum için kendimize kızalım ki?
Hepimizin kendimizde hoşlanmadığımız yanlarımız olabilir; ama bunlar için kendimize kızmak kendimize haksızlık olmaz mı? Söz gelimi eşcinsellik... Kişi bundan memnunsa memnundur, yok değilse; farketmesi gereken bir şey var: bunu kendisi istemedi, istemiyor ki; acı çekiyor ya zaten... O halde neden kendi kendinin yanında olmak varken kendine kızmalı? Kendisine en büyük destek olması gerek... Durumu aşmak için istediği kadar çabalayabilir, bir sonuç alamazsa bile ''ben elimden geleni yaptım, bunun için kendimle gurur duyuyorum'' diyebilmeli ve bu durumla, kendisiyle barışık olabilmeli... Gerçekten en büyük dostumuza kızmamalıyız. Kendimizi kendimiz olarak değil, bir başkası olarak düşünelim... O bizim durumumuzda olsa ona merhamet etmez miyiz hiç? O halde kendimize neden bu merhameti ve anlayışı vermeyelim?