(OSHO - Duygular)

Hiç öfkelenmeyen ve öfkesini sürekli olarak kontrol eden bir kişi ÇOK TEHLİKELİDİR. Ona dikkat et; seni öldürebilir. Şayet kocan hiç öfkelenmiyorsa onu polise bildir. Arada bir öfkelenen bir koca çok doğal bir insandır, ondan korkmaya gerek yoktur.

Hiç kızmayan bir koca bir gün ansızın üstüne atlayıp seni boğacaktır. Ve o bunu sanki bir şey tarafından ele geçirilmiş gibi yapacaktır. Katiller mahkemelere asırlardır, “Suçu biz işledik fakat ruhumuz ele geçirilmişti” demişlerdir. Onları kim ele geçirmiştir? Onların kendi bastırılmış bilinçsiz, sömürülmüş bilinçaltı.

Duyarlılık farkındalıkla birlikte gelişir. Kontrolle sen cansız ve ölü hale geçersin. Kontrol mekanizmasının bir parçası budur: Cansız ve ölüysen hiçbir şey seni etkilemez, sanki beden bir kaleye, bir savunmaya dönüşür. Hiçbir şey seni etkilemez, ne hakaret ne de sevgi.

Ancak bu kontrolün bedeli çok ağırdır, çok gereksiz bir bedeldir. O zaman bu, hayatının tüm çabası haline dönüşür: Kendini nasıl kontrol etmelisin; ve sonra da ölmelisin? TÜM BU KONTROL ÇABASI senin bütün enerjini alır. Ve sen sonra basitçe ölürsün. Ve hayat donuk ve ölü bir şeye dönüşür; sen bir şekilde onu taşımaya devam edersin. Toplum sana kontrol etmeyi ve yargılamayı öğretir çünkü bir çocuk sadece bir şeyin kötülendiğini hissettiği zaman kontrol edecektir.

Öfkenin psikolojisi şudur: Sen birşey istersin ve birisi ona sahip olmanı engeller.
Senin tüm enerjin birşey elde ediyordu ve birisi enerjiyi engelledi.
Şimdi engellenmiş olan bu enerji öfkeye dönüşür;
arzunu yerine getirme olasılığını yok etmiş olan kişiye karşı öfke haline gelir.

Öfke asla senin merkezinden gelmez, o EGO'dan gelir ve EGO SAHTE BİR ŞEYDİR.
Şayet derine inersen onun merkezden değil çeperden geldiğini bulacaksın.
Merkezde boşluk, SALT BOŞLUK vardır.

Ego toplum tarafından yaratılmış sahte bir varlıktır, o bir kimliktir, görecelidir.
Ansızın bir darbe alırsın ve ego incinmiş hisseder, öfke oradadır.

Sen öfkelisin..
O kadar çok öfke biriktirdin ki artık öfkeli olmadığın bir an yok;
en iyi itimalle bazen az bazen daha çok öfkelisin.

Öfkeden kurtulmak istersen bu zordur.
Çünkü öfkeden kurtulma tavrın bölünme yaratır.
Sen öfkenin kötü olduğu, öfkesizliğin iyi olduğu;
seksin kötü olduğu, sekssizliğin iyi olduğu;
hırsın kötü olduğu, hırssızlığın iyi olduğu varsayımıyla başlamışsındır.
Şayet böyle bölünmeler yaratırsan, gerçekte var olan özelikleri tanımak için pek çok zorlukla karşılaşacaksın.
O zaman onları aşsan bile o sadece bastırma olacaktır.

Önereceğim ilk şey kendini ik iparçaya bölme.
Gözlemci olmanı önerebilirdim ama zamanı gelmedi.
Gözlemlemeyi unut. Hissettiğin tüm duyguları yaşa; bu sensin.
Nefret dolu, çirkin, değersiz; her ne ise gerçekten onun içinde ol.
Onlara bilince gelebilmeleri için şans tanı.

Şuan gözlemleme gayretiyle onları bilinçaltına bastırıyorsun.
Sonra günlük işlerinle meşgul oluyorsun ve tekrar onları geri dönmeye zorluyorsun.

Olumsuz duygularını "ifade et" dedim. "HERKESİN ORTASINDA" demedim.

Birisi hakkında olumsuz bir duygu hissettiğin an diğer kimsenin konuyla ilgisi yoktur.
Öfkeyi kimsenin üstüne kusmaya gerek yoktur.
Tuvalete gidebilirsin, uzun bir yürüyüşe çıkabilirsin;
yani içindeki bir şeyin acil bir eyleme ihtiyacı var ki, onu yaptığında rahatlasın.
Sadece birazcık koşu yap ve rahatlamış hissedeceksin.
5 dakikalık katarsis sayesinde yüklerinden kurtulmuş hissedeceksin
ve bir kez bunu bildikten sonra asla onu kimsenin üzerine kusmayacaksın
çünkü bu tam bir ahmaklıktır.