[Işıldayan Safir]

Paspas mı, Sevgili mi?

"Yirmi yıl boyunca ona hizmet ettim. Etrafında dört döndüm. O beni ihmal ederken, bana kötü davranırken, beni arkadaşlarımın ve ailemin yanında aşağılarken, ben onun için saçımı süpürge ettim, onun paspası oldum. Ondan Nefret ediyorum. kötülüğünü istemem ama çok kırgınım ve artık onunla yaşamak istemiyorum." Bu bayan, yirmi yıl boyunca hizmet davranışları sergilemişti fakat bunlar sevgi ifadesi değildi; korkudan, suçluluktan ve içerlemelerden dolayı yapılmışlardı.

Son otuz yılın sosyolojik
değişikliklerinden sonra,
Amerikan toplumunda
artık genel bir kadın ve
erkek rolü kalıbı kalmadı.

Paspas cansız bir nesnedir. Ona ayağınızı silebilir, üzerine basabilir, onu tekmeleyebilir ve her istediğimizi yapabilirsiniz. Kendisine ait bir arzusu yoktur. Sizin hizmetçiniz olabilir, fakat sevgiliniz olamaz. Eşlerimize birer eşyaymışlar gibi davranırsak, sevgi olasılığını imkansız hale getiririz. İnsanları suçluluk duygusuyla idare etmek ("Eğer iyi bir eş olsaydın bunu benim için yapardın") sevgiye yabancıdır. Hiç kimse asla paspas olmamalıdır. Kendimizi kullandırmaya izin verebiliriz ama aslında bizler duygu, düşünce ve arzuları olan yaratıklarız. Karar verme ve eyleme geçme yeteneğimiz vardır. Kendini kullandırmak veya biri tarafından yönlendirilmek bir sevgi davranışı değil, aksine bir ihanet eylemidir. Onun insanlık dışı alışkanlıklar geliştirilmesine izin veriyorsunuz. Sevgi der ki: "Seni bana bu şekilde davranmana izin vermeyecek kadar çok seviyorum. Bu ne senin, ne de benim için iyi değil."