BENİM HİÇ BABAM OLMADI

[hülyaa]

Ah be hayalablam,şimdi ne yazayım nasıl yazayım,gözlerim dolu dolu oldu...sanki film seyrettim yazdıklarını okurken.ne kadar güzel ve ne kadar anlamlı bir paylaşım bu..babam geldi aklıma,ona duyduğum kızgınlığın ne olduğunu sen biliyorsun.ancak babamı o kadar fazla seviyorum ki.içime bu sevgiyi aşılayan da yine babam.beni öyle bir sevgiyle büyüttü ki,bana öyle bir değer verdi ki,yaptığı kendince doğru bence yanlış olan tek bir hatasını ben yıllardır affedemedim.ama sevgisinden de vazgeçemedim.ona ve anneme bir şey olacak diye içime attım her duygumu her öfkemi..yıllarım onlardan uzakta geçmesine ve hala da geçiyor olmasına rağmen onlardan asla vazgeçmedim geçemedim.insan canından geçer mi?bazen kızarız,öfkeleniriz hatta belki de onların aldıkları kararlar yüzünden yıllarımız ziyan olur.ama yinede sevgimiz bitmez.Dedim ya babam öyle bir sevgi vermiş ki bana,yıllar bunu kine dönüştüremedi,tüm yaşadıklarıma rağmen.Zaman bana şunu da öğretti,ailelerimiz bizim için kararlar alırken maalisef kendileri için iyi olduklarını düşünüyor ve bundan bizimde mutlu olacağımız sonucunu çıkartıyorlar.şimdi ben bir anneyim,evlatlarım için en iyi olanı düşünürüm,ancak ilerde büyüdklerinde onların adına kararlar almamam gerektiğini bilerek, kendi fikrimi savunurum.çünkü biliyorum ki benim doğrum her zaman onların doğrusu olmayabilir..günümüzde de babalık görevini maalisef erkekler tam anlamıyla yerine getiremiyorlar..aslında sevmiyorlar mı?elbette çok seviyorlar,ama gösterebilmek için ya zamanları olmuyor,ya da duyguları, toplumsal faktörlerden dolayı köreliyor..babasını çok seven bir çocuğa sorsak babam bir tane der,babasını göremeyen,sevgisini tadamamış birine sorsak,ya bilmediğini söyler ya da tanımıyorum,hissetmiyorum der..burada suçlanması gereken nedir acaba?çocuğa öğretilmeyen sevgi mi?ilgisizlik mi?yoksa her şeyiyle ilgilenmesi gerekenin sadece anne olduğu anlayışı mı?ya da bizler onların adına en iyi kararları veririz inancı mı?o kadar çok sebepler var ki.bildiğim bir gerçek daha var,yaşanmış olumsuzlukları bizler kendi penceremizden sadece seyredebiliyoruz,kendimizi onların yerine koysakta,üzülsekte ateş her zaman düştüğü yeri yakıyor.Babasızlığın ne olduğunu yaşamayan anlayamıyor,baba sevgisinin nasıl güzel bir duygu olduğunu da yaşamayan anlayamıyor...dilerim babası sağ olan herkez bunun kıymetini onlar sağ iken anlar,evladın nasıl bir duygu olduğunu da ebeveynler onları kaybetmeden anlar..çünkü kaybedilen elden uçan her sevgi,sadece mezarda yakılan ağıtlarda kalıyor...
bende bir şiirle duygularımı anlatmayı istiyorum müsadenizle...
BABAM
Canıma can katarsın,kanım senden akar
Kocamandır yüreğin içinde güvende var
Kışın yağan karlar,baharla kalkar
Sendeki karlar niye durur babam?
Okyanuslar da çıkarmış,büyük fırtınalar
Günlerce yağarmış,durmazmış yağmurlar
Güneşle sakinleşirmiş,çılgın dalgalar
Gözünde ki yaşlar niye durmuyor babam?
Nasihatlerin aklımda,sevgisiz çıkarcılar
Yaşamın içinden ne kurtlar,ne yalanlar çıkar
Takma kafanı derdin,yüreğin bunları atar
Çürükleri attım,ya vahşi kurtlar babam?
Dizlerine vurmuş,zamanın çileleri
Hayatta kalmamış sen gibileri
Acılar yıkamamış,yıkamamışta çınar misali
Neden yorgunum dersin babam?
Yürekler pas tutmuş,ya ciğerleri,
Hayat denizinde yoktur kürekleri
Sen derdin ya tut uzanan elleri
Senin ellerin niye titriyor babam?
Sabırla taşı derdin,her ağır taşı
Günahına girme alma mazlum ahı
Acılarla yoğurdun, mutluluk aşını
Yemeye zaman bulamadın mı babam?
Bulamadım sen gibi çıkarsız seven
Ağladığımda ağlayan,güldüğümde gülen
Seni çok seviyorum, olma toprağa giden
Kabrine değil!gülleri kalbine ekeyim babam….

[Regina]

Hayal Abla bence sen, baban ölmeden önce değiştiğin, aydınlandığın için Allah'ın sevgii kulusun. Bi de düşünsene, iş işten geçtikten sonra akıl edebilseydin bazı şeyleri... Benim babam anneme ve bana çok büyük kötülükler yaptı. Zaten her zaman sinirli, sorumsuz, bencil bi insandı. Bağırmaya başladımı insanların önünde bize hakaretler eder, ölmüş annaneme dahi küfrederdi. Benim çocukluğum gençliğim huzursuzluk içinde geçti. Geceleri başımın ucundaki çekmece bıçak koyar uyurdum. Tabii ki beni öldürecek değildi mantıklı düşününce, ama o kadar sinirli kendine hakim olamayan bir adamdan artık herşeyi bekler olmuştum çünkü bir ara hemen hemen her gece yarısı bağırır çağırır olay çıkarırdı. Annem büyümesin ben üzülmeyeyim diye ağzını açmazdı. Ama olurda açsaydı ne yapacağını bilemezdik. Ama iyi olduğu zaman o da bana arkadaş gibiydi. Ben de onla herşeyi konuşabilirdim kızmazdı güvenirdi. İlk erkek arkadaşım benden büyüktü, yabancıydı, başka bi dindendi. Annem çok karşı çıktı. Babamsa onu çok sevdi. Zaman geçip tanıdıktan sonra ne annem ne babam ayrılmamı istemediler ama bana uygun biri değildi. Ben ders çalışırken bana ballı muzlar hazırlardı, yanında viskiyle yerdim. Bazen misafirler olduğunda çok güzel yemekler yapardı. Onun yaptığı yemeklerin tadını bi daha hiç bulamadım. Ben hastanedeyken bana her gün pirzolalar salatalar pilavlar yapıp taşıdı. Ama bana sevgisini hiç gösteremedi. Hiç söylemedi. Hep onu takdir etmemi onunla gurur duymamı istedi sanırım ama ben de çok şeyler çekmiş bi çocuktum ve sinirli zamanlarında anneme yaptıklarını söylediklerini affedemiyordum. Nefret ediyodum ondan çoğu zaman. Ara ara denedim aramızı düzeltmeyi hatta ona onu sevdiğimi söyledim ama her seferinde daha da büyük bir olay çıkıyo ve sürdüremiyodum. Zaman içinde gerçekten ondan kurtulmak istedim. Çünkü artık huzursuzluk ve korku ve gerginlik içinde geçen bi hayata dayanamıyordum. O da anladı. Sonra yaptığı herşey için bunu bahane etti, beni suçladı. Ama yaptıkları affedilecek gibi değildi. Annemi aldatması, bizi o kadınla aynı evde inkar ede ede yaşatması, iflas, annemi kullanabilmek için yıllarca inkar etmesi, ettiği hakaretler, sonradan beni hiç arayıp sormaması, çok çok çok kötü şeyler yaptı. Ama ben ona hep acıdım. Çünkü tüm yaptıkları onu daha da kötü ve mutsuz bi hayata daha büyük iflaslara yaşlılıkta çekilen sıkıntılara götürdü. O kadının yaptığı eziyetleri şeytani oyunları ve babamın herşeye rağmen onun melek olduğuna inanmasını anlatmıcam bile. Aslında bu çok çok kısa bi özet. Daha neler neler var... En son Türkiye'de onun bulunduğu şehirdeydim ve onunla görüşmemeyi düşünüyordum affedemiyordum zaten 2 yıldır görmemiştim. Ama son gün İngiltereye dönmeden hemen önce fikrimi değiştirdim yalnızca acıdığım için... Zor durumdaydı. yaşlıydı. Zor bi hayatı olmuştu. En son korkunç şekildeydi olabilecek en çirkef şekildeydi ilişkimiz ama gittim ve karşısına çıktım. Kadınla dükkanlarının önünde oturuyolardı. Beni görünce kızıcak mı bakmıcak mı bağıracak mı ne yapacak bilmiyodum. Onun da suratından kararsız kaldığını anladım. Hiçbişey peri masalı değil. Annem o ve ben yakındaki bi çay bahçesine gittik. her zamanki gibi hiç susmadan dertlerini işini düşmanlarını küfürlü bir şekilde anlattı da anlattı. Bir kez bile bana sen ne yaptın nasılsın diye sormadı. Ertesi gün yani benim son günüm yemeğe gitmek üzere ayrıldık. Ertesi gün yine üçümüz buluştuk mezeler balık rakı... Biraz daha iyiydi konuşma. Takım elbise giymiş bir dirhem bir çekirdekti. Saçları uzun beyaz atkuyruk yapmış Fedon'a benzemiş yeni imajı! İşte o akşam taksiye binerken ve vedalaşırken sarıldı bana ve ağlamaya başladı. Beni çok sevdiğini benim için herşeyi yapacağını defalarca söyleyerek ağladı. Hayat işte böyle oldu napalım kızım dedi. Öptük durduk birbirimizi. Sonra mesajlarda ve telefon konuşmalarında her zaman beni sevdiğini söyledi. 29 yıl sonra aramızdaki ilişki yaşanan bütün korkunç şeylerden sonra bu hale dönüştü. Ben de artık onu 1-2 haftada bir arıyorum. Bi insanın hem annesinin hem babasının enerjisine, duasına ihtiyacı var ve dua sadece dua ederek olmaz. O kişinin içinden bir an için geçen güzel dileklerle olur. O kişiyi mutlu etmekle olur. Benim hayatımdaki düzelmeler babamla ilişkimi herşeye rağmen bu hale getirince başladı. Düşündüm ben en yakın arkadaşlarım katil bile olsalar onların yanlarında olurum. Benim vefa anlayışım bu. Babamda hatalar yapıp bizi üzsede belli bir vefa göstermezsem önce kendime ters düşerim. İnsanı bitiren şey gerçekten kötü şeylere yoğunlaşmak. Bir de insanlar kötü görüldükçe çirkefleşiyor, iyi görüldükçe daha da iyi oluyor. Ama bu annemiz babamız ya da çok yakın dostumuz, yani içten içe gerçekten iyiliğimizi istediğini bildiğimiz kişiler için geçerli. Ben hayatımdan bazı insanları tamamen çıkardığımda çok daha mutlu ve huzurlu olduğumu da gördüm. Kıskanç ve kendini kandıran içleri karanlık insanlardan sakınalım kendimizi , koruyalım kalbimizi. Dün Allah'a dua ettim bana insanlara baktığımda ruhlarını göster diye. Ve o an kabul olduğunu hissettim. Saflıkla iyi niyet arasındaki dengeyi iyi bulmak lazım. Kimsenin ruhumuzu yaralamasına izin vermeden, ruhları yaralı insanlara sevgiyle yaklaşabilmek lazım. Ama bize hakkı emeği geçmiş bizi sevdiğini bildiğimiz insanlar söz konusu olduğunda düşünmeye gerek yok. Sevgiyle yaklaşmanın ve iyi yönlerini görmenin ne yapıp edip yolunu bulursak huzura kavuşuruz...

sevgili regina
hayatımı değiştiren kitaplar arasında 5 sevgi dili diye bir kitap var...onu okuduktan sonra...şöyle bir oturup düşündüm..ben anneme ve babama sevgi gösterdiğim ama bunu onların anladığı lisandamı yaptım acaba diye..çünkü sevginin bir çok dili varmış ve herkesin sevgiden anladığı şey farklıymış....o an ,sevgisiz yıllarımız o kadar çoktu ki, sevgimi nasıl gösterdiğimi bile hatırlayamadım..bende sil baştan yapmaya karar verdim..
benim rahmetli babam, ve anacığım..ikiside oğlak burcdur..burçlardan pek anlamam..bilgimde yüzeyseldir...ama ikiside kör inat, sahibi insanlardı...önce oturdum onlara..bir mektup yazdım..sanki ideal anne ve babam varmışta ben onlara yazmışım o mektubu...sonra başladım..her gece ilişkimize şifa verirken bu mektupları okumaya...babam burada türkiyedeydi..ve onunla ilişkimiz annemle olana nazaran daha iyiydi..babamın sevgi anlayışının..hem dokunsal, hemde sözel olduğu sonucunu çıkarmıştım kitabı okuyunca..ve ilk onunla başladım ilşikimizin düzelmesi için somut bir şekilde çalışmaya..babam önce şaşırdı...şüpheye düştü...tavrım sürünce güvendi...ve ölmeden önce mükemmel bir arkadaşlık, dostluk,ve baba,kız ilişkisi yaşadık..nur içinde yatsın..annem yurt dışındaydı..onunla ancak izine geldiği zaman görüşebiliyorduk..ama yazdığım mektup işe yaradı..benim annem hakkındaki bilinçaltı kalıplarımı kırdı..ve ben annemi başka bir gözle, görmeye başladım..allah anama hayırlı ömür versin..ilişkimiz çok iyi 9 yıldır...peki hiçmi şikayetim yok..var..bir kaç gün önce kendi günlüğüme yazdım, bir gün sonrada okudum..gördümki ben annemden, ona asla anlatmadığım şeyler konsunda anlayış bekliyorum...anlattığın baba tipi klasik, onu tanıyoruz..hemen hemen her avda ondan bi tane var...kimi sözel şiddet kullanıyor...kimi fiziksel..kimisde umursamaz tavrıyla bana göre şiddetin en kötüsünü kullanıyor...benim babam..son zamanlarında ben size fiske vurmadım diyecek kadar ..ve bu yaptıklarını unutacak kadar..yaptıklarının pişmanıydı...bizde onu üzmedik..çünkü..ona gösterdiğimiz sevgiyle gerçek kimliği ortaya çıkmıştı..o sevgi dolu ve çok merhametli bir insandı...şimdi sırada annem var...ben evimi annem sayesinde aldım..tapuyu alıp eve geldiğimde ona telefon açtım..onun sayesinde bir ev aldığımı...türkiyeye döndüğünde, bu evde onunda bir odası olduğunu, birlikte yaşamaktan haz duyacağımı söyledim..kaç senedir bana güvenemediği için gelmedi..bu sne bir kaza geçirdi..ve gelmek zorunda kaldı..şimdilik iyi gidiyor..ama her akşam sana öğrettiğim meditasyonu yapıyorum..çünkü yaralarımız...hemencecik iyileşecek gibi değil..kabuk bağlıyor...ama en ufak bir kaşıntıda incede olsa..kanıyor...şimdi sizler gençsiniz...bizim yaşlara geldiğiniz..ve anne babanız yaşlandığında onlara sevginin yanında birde şevkat duymaya başlaıyor insan..aynı çocuğun gibi hoş görmeye başlıyorsunuz...

anladığım kadarıyla(yanılıyorsam lütfen düzelt) annen kararlarını çok iyi düşünerek veren birisi..kolay kolay düzen bozmayan bir kadın..annen gibi insanlar bunu içgüdüsel olarak..ilşkilerinden tut..bulaşık yıkamaya kadar yayar başarıyla..farkında olmadan, içgüdüsel olarak.. tüm hayatlarını güzelce düzenlerler...baban bunun altında ezilmiş...maalesef erkeklerimiz... kadınların sağladığı düzene, akılcılığa ayak uydurmak yerine, komplekse kapılıp onları ezmeye çalışıyorlar..babanda bu hataya düşmüş..ve bunu kendisine itiraf edip her şeyi toparlayacağına daha kötü durma sokmuş..

senin ona karşı tutumun takdir edilir...kişisel gelişim yolunda olupta..öğrendiklerini hayata geçirebilen insanların yaptığını yapmışsın..tebrikler...ve senin hakkında yanılmadığım için mutlu oldum...saygılı sevgiler..

sevgili hülyam.

annen ve baban yaşadıklarını yaşayacağını bilselerdi..sana bunu asla yapmazlardı...onlara öğretilende bu...düşünsene ülkemizde hala daha ..evlilik gibi önemli bir konuda bile...aileler..gençlere bir şey sormuyor..kendilerinin verdiği kararın onlar için en iyisi olduğunu sanıyor...

bende öyleydim..yeni yetişme çağında çocuğumun kendisini koruyamayacağını düşünür...neredeyse nefes almasına bile karışırdım..sonra bir gün..hayal sen kendi mayana güvenmiyorsun dedim..o çocuğu doğduğu günden o güne kadar ben yetiştirdim..(babasını bilerek ve isteyerek etkisiz eleman haline ben getirdim.. kocamı boşamaya karar verdiğim gün ben bir çocuk yapayımda ondan sonra boşanayım diyen benim..dolayısıyla adama çokta fazla sorumluluk yüklemek istemedim...ama o, allah ondan razı olsun..çok iyi bir baba oldu çocuğumuza..boşanmamıza rağmen..)sonra oturdum ve düşündüm ben çocuğuma kendisini zor durumda bırakacağı her şeyi öğrettim..çocuk karekter olarak muhteşem bir insan olarak yetişti,ee ben daha ne istiyorum..bundan sonra yapacağım her şey kendi korkularımın yansıması olarak tezahür edecek dediiim..ve oturup çocuğumla konuştum..ona korkularımı..çekincelerimi anlattım..ve kendisine özgür olduğunu...ama beni bu yeni duruma alışıncaya kadar yapacağım her şeyde mazur görmesini rica ettim..çocuklarımızı yetiştirirken hiç bir zaman özgür olmadık biz..aile baskısı, toplum baskısı..tepemizde yumruk gibi durdu..hep...bizde aman kimse bir şey demesin diyerek sizleri bastırdık..içimizden benim gibi bazıları..gerçeği görerek allaha şükürler olsun..tam zamanında çark ettik...şimdi bana senin çocuğun hayırlı, diyenlere o benim mayam..tadıyla kabarmasına izin verdim diyorum..çünkü kendi hayatımda uyguladığım tüm reformları tanıdığım herkese tavsiye ettim..herkes kendi seçimlerinin sonucunu yaşıyor..

sizlere gelince sizler bizlerden daha şanslısınız...bizler ailelerimizin bizi koyduğu sınırları çok zorladık..ama sizin buna ihtiyacınız yok..çünkü sınırlarınızı bizlerden daha önce kırdınız..aileler eskisi gibi fazla karışmıyorlar..çocuklarınızın..bir gün mutlaka dış alemle başbaşa kalacağını, ve onların özgür olarak doğduğunu unutmazsanız..muhteşem insanlarla muhteşem ilişkiler yaşayıp..hem kendisine, hemde topluma faydalı olan insanların annesi ve babası olursunuz..en önemlisi sizin çocuklarınız sizleri affetmek için çaba harcamak zorunda kalmazlar...

[Regina]

Tesbitlerin cok dogru Hayal Abla, sanki onları tanıyo gibi söyledin. Benimkiler de ikisi de kova burcu. Birbirlerini özgür bıraka bıraka, hatta beni de özgür bıraka bıraka sonuçta gerçek bi aile olamadık. Sonuçta gittim ben de bi kova buldum. Hem de babamla aynı gün doğmuş. Özgürlük meraklısı. Biz ailecek oturup yemek yemezdik, şimdi yine öyle. Mehmet Aslantuğ'un bi lafı vardır çok sevmiştim: 'Sürekli özgürlüğünün peşinden koşarsan buna aşk değil, dostluk bile dayanmaz' diye. İnsanların birirlerine ihtiyaçları var halbuki ve olgun bi insan yakın ilişkilerin onu camda bekleyen bi kadının/erkeğin samimiyetin kıymetini bilir. Bilmeyenlerse benim ailem ve tanıdığım başka kişiler gibi iş işten geçince bedelini ağır ödeyerek öğrenir. Ben de üzerimde hakimiyet kurulmasından, özgürlüğümün kısıtlanmasından hoşlanan bi insan değilim ama hiçbişeyi abartmamak lazım. Gün gelir karşındakini düşürdüğün duruma kendin düşersin. Bu hep böyle olmuştur...Babam yıllarca anneme bi telefon aöma gereği duymadan sabahlara kadar eve gelmedi, ama sonra yıllarca ilgisi görmemekten ve yalnızlıktan yakındı şikayet etti ve onu bahane ederek bize o eziyetleri çektirdi. Sonra sıra yine anneme geçti... Keşke insanlar zerre kadar olsun karşılarındakinin ihtiyaçlarını anlamak ve karşılamak için çaba gösterse, bi orta yol bulmak için parmağını kıpırdatsa, dünya çok daha güzel bi yer olurdu...