[gülpor]

Bu yazıyı yeni okudum ve bir anne olarak beni derinden etkiledi,gözlerim dolu olarak okudum,çocuklarımıza bazen faydalı olmak isterken,zararlı oluyoruz.Benim 11 yaşında bir kızım var,hamilelik dönemindeki sorunlar ve tabiiki kızım doğduktan sonraki içinde bulunduğum psikoloji kızıma olan sevgimi yeterince ifade edemiyor olmamı sağladı,hamileyken sürekli ağlayan ve olumsuz düşünen bir annenin çocuğu nasıl olurduki,tabiiki agresif,kendine güvensiz.Yıllarca bu suçluluk duygusundan kurtulamadım,keşke çocuğuma sevgimi anlatabilseydim,oysa hamileyken onu nasıl özlemle beklemiştim.Kızımın mutlu olmaması ,hep kötüyü düşünmesi,bir çocuk olarak çocukluğunu doyasıya yaşayamaması hep benim suçumdu.Bu siteyle tanıştıktan sonra önce telkinleri kendim dinledim,şu aralar kızıma dinletiyorum tabiiki uyurken,ama şu son 1 haftada gözle görülür değişikler var,kızım daha mutlu kendine güvenen bir hal sergiliyor,öyleki espriler yapıp bizi güldürüyor,tepkilerinide isabetli yapıyor.Bazı küçük uyarmalarımda bile ağlama krizine giren çocuk daha sakin.Bir anne olarak inanın çok mutluyum ,daha iyi olacağına tüm kalbimle inanıyorum.Herkesin bu hayatı herşeyiyle mutlu algılamasını diliyorum