[skorpy]

Anne, altı yaşındaki lösemiyle savaşan oğluna bakarken dalıp gitmişti.Kalbi, acı içinde olmasına rağmen, kararlılık duygusunun da etkisini hissediyordu. Her ebeveyn gibi o da oğlunun büyümesini ve umutlarını gerçekleştirmesini istemişti. Ama bu, artık mümkün değildi. Löseminin buna fırsat tanıması olası değildi. Oysa o oğlunun hayallerini gerçekleştirmesini istiyordu.


- "Bob! Büyüyünce ne olmak istediğini hiç düşündün mü? Hayatında neler
olmasını dilediğin ve hayal ettiğin oldu mu?" diye sordu.
- "Anneciğim, ben büyüyünce hep itfaiyeci olmak istedim". Anne gülümsedi
ve.. ''Dileğini gerçekleştirebilecek miyiz bir bakalım'' dedi.
Daha sonra, Arizona'daki itfaiye müdürlüğüne gitti ve orada yüreği en az
Arizona kadar büyük itfaiyeciler ile tanıştı. Ona oğlunun son isteğinden
söz etti ve oğlunun itfaiye arabasına bınip şehirde küçük bir tur
atmasının
mümkün olup olmadığını sordu.
- ''Bundan daha iyisini de yapabiliriz. Eğer oğlunuzu Çarşamba sabahı saat
yedide hazır ederseniz, onu o gün şeref konuğu yapar, itfaiyeci kimliğine
büründürürüz. Bizimle itfaiye müdürlüğüne gelir, bizimle yemek yer, yangın
söndürmeye gelir. Hatta bize ölçülerini verirsen, ona üzerinde Arizona
itfaiyecilerinin sarı renk üzerine işlenmiş ambleminin olduğu gerçek bir
itfaiyeci kostümü diktirir, lastik botları ısmarlarız. Hepsi Arizona'da
üretiliyor.''

Üç gün sonra, itfaiyeci Bob'u aldı, ona elbisesini giydirdi ve hasta
yatağından itfaiye arabasına kadar eşlik etti. Bob, itfaiye arabasına
kuruldu ve müdürlüğe doğru yol almaya başladı. Kendini çok mutlu
hissediyordu. O gün Arizona'da tam üç yangın ihbarı olmuştu. Değişik
itfaiye arabalarına, hatta itfaiye Müdürlüğünün özel arabasına da
binmişti.Yerel televizyonlar da onu izleyip, çekmişlerdi. Hayallerinin
gerçek olması, gösterilen sevgi ve ilgi, Bob'u o kadar etkilemişti ki,
doktorların söylediğinden tam üç ay daha fazla yaşamıştı. Bir gece bütün
yaşam belirtileri dramatik bir şekilde yok olmaya başlayınca, hiç kimsenin
yalnız ölmemesi gerektiğine inanan başhemşire, aile bireylerini hastaneye
çağırdı. Daha sonra Bob'un itfaiyede geçirdiği günü hatırladı ve itfaiye
müdürlüğüne telefon açıp Bob'un bu dünyaya veda ederken yanında, özel
kıyafetleri içinde bir itfaiyecinin bulundurulmasının mümkün olup
olamayacağını sordu. Itfaiye Müdürü;
- ''Bundan daha iyisini de yapabiliriz. Beş dakika içinde oradayız. Bana
bir iyilik yapar mısınız? Sirenlerin çaldığını duyduğunuzda, yangın
olmadığı anonsunu yaptırabilir misiniz? Sadece itfaiyecilerin önemli bir
meslektaşlarını ziyarete geldiklerini söyleyiniz ve lütfen onun odasının
penceresini açınız'' diye yanıtladı.

Yaklaşık beş dakika sonra hastaneye çengel ve merdiven taşıyan kamyonet
ulaştı. Merdiveni açtı ve Bob'un 3.kattaki odasına doğru yaklaştı. Tam
ondört itfaiyeci Bob'un odasına tırmandılar. Annesinin izniyle onu
kucakladılar ve ona onu ne kadar sevdiklerini söylediler. Ölümle pençeleşen
Bob itfaiye müdürüne baktı ve;
- ''Efendim ben şimdi gerçekten itfaiyeci miyim?'' diye sordu.
- ''Bundan şüphen mi var Bob?'' diye yanıtladı müdür. Bu kelimelerden sonra
Bob gülümsedi ve gözlerini sonsuza dek kapattı.

Belki unuttunuz, belki hatırlamıyorsunuz, belki de çok duygusuz, çok katı
oldunuz; ama bilin ki "HAYAT, SEVGI VE UMUT SAÇMAKTIR."
ALINTIDIR