[aquariel]

Cok guzel bir yazi.
Lise yillarimda hazirladigim bir defter vardi.Bir suru gereksiz soruya verilen cevaptan sonra birde hakkimda ne dusunuyorsun diye neredeyse kompozisyon sayilacak cevabi olan bir soru. O yillarda beni en cok etkileyen bir arkadasimin yazdigi seninle tartismak korkunc birsey yazisiydi. Ne demek istedigini anlamak icin herkese dogru olup olmadigini sordum. En sonunda kizkardesim karsindakini dinlemiyorsun ve cok fazla mimik yapiyorsun dedi. O gunden sonra bunu yenmek icin cok ugrastim.
Ne mi oldu. Sinifin en iyi tartismacisiyken karsimdaki ne dusunecek diye kendimi kendimi yemekten tartisamadim.
Universitede ise karsimdaki insanlarin fikirlerine onem vermeye, onlari kirmamaya basladim ama kendimden de odun vermeyi kestim.
Su anda 39 yasindayim ve beni uzen, yoran, sinirlendiren ve hayatimi bilincli bir sekilde cekilmez yapan herkesten uzaklasiyorum.
Esim 41 yasinda. Surekli sikayet ettigi insanlarla yine bir arada. Bazen onu uzen insanlar yuzunden uyuyamiyor. Tabii surekli olarak bana yakiniyor. Onu dinlemekten baska birsey yapamiyorum.
Ben nasil yaptigimi bilmiyorum ama hayatimi karmasadan kurtarmak icin elimden geleni yapiyorum. Eski, yirtik, bozuk, ise yaramayan, sadece kalabalik yapan herseyi (oglumun kirik oyuncaklari dahil) atiyorum. Esimse herseyin bir anisi var diye sakliyor. Benim anilarim beynimde ve resimlerde. Elbetteki oglumun ilk zibini duruyor, ama giymedigim kiyafeti de saklamak bana gore degil. Ah esime gore benim cok kalabaligim var, kitaplarim. Okuduysan sunlari at artik dediginde sok oluyorum. Kitap atmak diye birsey duymadim.
Bundan sonra aptal puma olmamak icin ugrasacagim.
Tsk'ler...