[seniha.]

kediiicik Nickli Üyeden Alıntı

Sosyal medyada hiçbir hesabım yok. Ne twitter ne instagram, facebook bile yok. Çekingenliğim yüzünden onları açmaya bile öyle korkuyorum ki. Asosyallik olduğunun farkındayım ama olmuyor, olmuyor işte. Bende normal bir genç olmak istiyorum. Arkadaşlarıyla eğlenen, dışadönük, sevilen. Bazen twitter'da orda burda vakit geçirdiği için ailesinden azar işiten, can ciğer bir arkadaşa sahip, sınav haftalarında strese giren ama derslerine çalışan bir kız olmak istiyorum. Çekingen, utangaç biri olmak bana ağır geliyor artık. Bazen gerçekten inanıyorum, değişiyorum diyorum ama bu his o kadar çabuk sönüyor ki. Ne kadar zaman geçmiş foruma üye olalı. Hep bir umut, hep bir şeyle başladım. Olmadı işte. Bu günlük başarısızlık örneğidir arkadaşlar. Bir çok insan değişimi yakalayabildi bu sitede ama ben yapamadım. Çenkinliğimi yenemediğimin farkına vardım. Bu günlüğü boşuna açmışım ben. adı güzel gelişmeler ama güzel olan bir şey yok. Şuan o kadar mutsuzum ki. Çabalıyorum Çabalıyorum diye kendimi kandırmışım kendimi. Hiçbir zaman telkinleri adamakıllı dinleyemedim ki ben. Bu foruma üye olan diğerleri değişim için o kadar istekliyken, o kadar çalışmalar yaparken ben mutsuzluklara kapattım kendimi. Evet belki onlarla benzer özelliğim değişime istekli olmamdı. Ama faaliyete geçiremedim bunu. Hiçbir zaman kendi sınırlarımı zorlayamadım. Zorlayamam ki. Bu özelliğimden nefret ediyorum. Çabuk vazgeçmekten, mücadele edememekten, çekingenliğimden. En çok ondan nefret ediyorum. Ben neden kendimi sevemiyorum? Ben neden diğerleri gibi olamıyorum? Ben neden yalnız hissediyorum? Benim yaşımda olan başka biri şuan mutluyken arkadaşları varken ben neden kendimi insanlardan soyutluyorum, neden asosyalleşiyorum? Böyle olmak istemiyorum hiç istemiyorum hem de. Lütfen bana güç ver Allah'ım. Biliyorum çok inançlı değilim, sana fazla dua etmiyorum. Ama ben kötü biri değilim. Yardım et bana. Biliyorum çok fazla hata yaptım, bu yazı bile başlı başlına isyanlarla dolu,böyle olumsuz düşünmek beni daha dibe çekicek, ama napayım kendim hakkında böyle düşünüyorum işte. Biliyorum bende daha çok çabalamalıydım,hatta hala çabalayabilirim. Vazgeçmeyebilirim. Zaten vazgeçmiyorum Allah'ım. Senden sadece bana yol göstermeni istiyorum. Lütfen cesaret ver bana. Lütfen değişim yolculuğumda yürüyebileceğim güç ver. Böyle olmak istemiyorum. En çok sen biliyorsun nasıl biri olmak istediğimi. Lütfen Allah'ım.

bu yazıyı çaresizlik anında yazdığın belli . inan çoğu kişi aynı durumları yaşamıştır. her şey hemen olmuyor. iki tane telkin dinleyeyim, düzeleyim diye bir şey yok. kaç yaşındaysan, o yaşların birikmiş bilinçaltı dosyaları var. bilinçaltını temizlemek lazım. telkinler bunun için yardımcı. kitap okumakta motive ediyor. yapabileceğin birkaç çalışmayı birlikte yapmak gerekiyor. ben birkaç sene öncesine baktığımda kendimde ilerleme görüyorum ama yeterli değil tabi ki. facebook hesabı açmak istiyorsan, gözünü yum ve aç.
istemiyorsan sorun değil.çekingenlikten nefret etmek, daha fazla çekingen olmana neden olur. aklına çekingen olduğun geldiğinde , bu düşüncenin üzerinde durma. tıpkı nehirde akan çer çöp gibi serbest bırak. sen ne kadar çekingen olduğunu düşünürsen, bu özelliğini artırırsın.
telkin dinlemek dışında yapabileceğin birkaç çalışma var. mesela eft, nefes çalışmaları, zikir çalışması. cesaret ve atılganlık için " ya kahhar" ismi öneriliyor. sosyallik içiin ise "ya vekil". bu çalışmaları yaparken için sıkılabilir, huzursuz olabilirsin ama bunlar normal. bilinçaltındaki çamurlar temizleniyor. Selamlar.

[kediiicik]

[QUOTE=seniha.;853564]bu yazıyı çaresizlik anında yazdığın belli . inan çoğu kişi aynı durumları yaşamıştır. her şey hemen olmuyor. iki tane telkin dinleyeyim, düzeleyim diye bir şey yok. kaç yaşındaysan, o yaşların birikmiş bilinçaltı dosyaları var. bilinçaltını temizlemek lazım. telkinler bunun için yardımcı. kitap okumakta motive ediyor. yapabileceğin birkaç çalışmayı birlikte yapmak gerekiyor. ben birkaç sene öncesine baktığımda kendimde ilerleme görüyorum ama yeterli değil tabi ki. facebook hesabı açmak istiyorsan, gözünü yum ve aç.
istemiyorsan sorun değil.çekingenlikten nefret etmek, daha fazla çekingen olmana neden olur. aklına çekingen olduğun geldiğinde , bu düşüncenin üzerinde durma. tıpkı nehirde akan çer çöp gibi serbest bırak. sen ne kadar çekingen olduğunu düşünürsen, bu özelliğini artırırsın.
telkin dinlemek dışında yapabileceğin birkaç çalışma var. mesela eft, nefes çalışmaları, zikir çalışması. cesaret ve atılganlık için " ya kahhar" ismi öneriliyor. sosyallik içiin ise "ya vekil". bu çalışmaları yaparken için sıkılabilir, huzursuz olabilirsin ama bunlar normal. bilinçaltındaki çamurlar temizleniyor. Selamlar. [/QUOTE

Haklısın, bunları çaresiz hissettiğim bir zamanda yazmıştım ve şimdi üzerinden neredeyse 1 ay geçmiş.
Tavsiyelerin için teşekkür ederim. Şu zikir çalışmalarına zamanımın daha geniş olduğu bir gün bakacağım. şimdiden bir kağıda ya vekil ve ya kahhar yazıp odamın duvarına astım bile :)
Sevgiler :))

[kediiicik]

Şu günlerde tamamen boş gibiyim. Tam bir durağanlık hali. Canımın sıkıldığı bir konu var ama bulamıyorum onu. Mutlu değilim, ama mutsuz da değilim. Sakinim sadece. İnceliyorum daha çok, çevremi gözlemliyorum. Sabah uyanıp da annemin beni geçirmesini gözlemliyorum mesela. Dolmuşa binip, kulaklığımı takıp, düşünüyorum. Bazen dolmuşa binen insanları düşünüyorum. Her insan, farklı bir hayat. Durgunlar onlar da. Benim gibi. Düşünüyorlar. Telaş içindeler, hayatın telaşı, günün telaşı çökmüş üzerlerine. Dolmuştan inip, okula giden yolda yürürken, bazen hiç okula gidesim gelmiyor. Uzaklaşmak istiyorum insanlardan. Aslında hem uzaklaşmak istiyorum hem de yakınlaşmak. Canımı sıkıyor bazı ilişkilerim. Yersiz kuruntularım mahvediyor günümü.
Sonra gün içinde yine düşünüyorum. Son zamanlarda neşeli değilim, halbuki sürekli gülen ve dışadönük olmak için uğraşan, sohbetlere katılmaya çalışan biriydim. Ama şimdi öyle değil. Kaçmak istiyorum o insanlardan. Bazen fazla sahte geliyor ilişkiler.
Bilmiyorum, tuhafım işte. Durgun. Canı sıkkın. Aradığı şeyi bulamayan-hatta daha aradığı şeyi bile bilmeyen biriyim.

[kediiicik]

Halbuki şuan keyfim yerinde mesela. Ders çalışma düzenimi oturtmaya başladım, 2 saat ders çalıştım. Biraz kişisel gelişimle ilgili şeyler okudum bilgisayardan. Birazdan kitabımı okuyacağım. Sonra duş alıp yatağa gireceğim. Mesela yatağımı da seviyorum, ayrı bir mutluluk veriyor bana nedendir bilmem :)Yastığa kafamı koyup günün yorgunluğu üzerime çökmüşken, hayal kurmak, düşünmek huzur veriyor bana.
Hayatımı düzene sokuyorum ve şuan mutluyum. Çünkü okuduğum şeyler motivasyonumu arttırdı. Değişim başlangıcındayım hala ve çok küçük de olsa adımlarımı atıyorum.
Karamsarım ama bazen de mutluyum.
Karmakarışığım işte.

[kediiicik]

Daha önceleri her umutsuz hissettiğimde, her kendimi çaresiz hissettiğimde kendimi dipte, en dipte görürdüm. Ölmek isterdim. Aslında istemezdim,korkardım ama sanki kurtuluş seçeneklerinden biri de oymuş gibi gelirdi.
Ama artık öyle değil. Ölüm öyle saçma bir şey geliyor ki şuan. Çok fazla çocuksu. Galiba hala ergenlik dönemimi atlatamamışım:)
Tabi, inatçı ve isyankar olduğum aşikar. Hala çaresiz hissettiğimde duygu yoğunluğu uçlarda olan biraz gülünç şeyler yazarım. Ama ölüm saçmalığı kadar gülünç değil.
Hem biliyorum artık. İsyan etmek seni bir tık aşağı çekmekten başka bir işe yaramıyor ki. Onun yerine başlasan, küçük bile olsa bir adım atsan ne iyi edersin aslında. O küçük adımlar toplanıp dev ayaklara dönüşecek, biliyorum. Hem küçük adımlar küçük moraller de veriyorlar.
O zaman bir küçük adım atıyorum ve kitabımı okumaya gidiyorum :)
Ben kendimi sevmeye başlıyorum, kendimi seviyorum, seviyorum, çoooook seviyorum :)))

[kediiicik]

Aaaa aklıma gelmişken, yeni yıl listesi hazırlamıştım. Yeni yıldan isteklerim diye. Ben hiç hayvan sahibi olmadım. Bir hayvan beslemek istiyordum. Çünkü hayvanları çok seviyorum ama bir türlü kısmet olmadı beslemek. Neyse işte dileğimin biri hayvan beslemekti,yıl sonuna kadar gerçekleştirmek istiyordum bunu. Kuzenim haberdardı bu listeden. 15 tatilde üniversiten dönünce beraber hazırlamıştık hatta. Doğum günümde çok tatliş, küçücük, yavru bir japon balığı almış hediye olarak. Öyle mutlu oldum ki. O benim ilk hayvanım. Deli gibi araştırmalara girdim balıklar hakkında. ee napayım daha önce bir balığım dahi olmamış kara cahilim bu konularda. Fanusta getirmişti kuzenim balığımı bana. Öğrendim ki, aslında fanus onlar için o kadar zararlıymış ki. Annemlere de abartarak anlattım zararlarını, gerçi abartılacak kadar vardı yani. Sonra bir de akvaryumların güzelliklerinden bahsettim. Allah'ım şu ikna gücüm yok mu, bir şey istedim mi başlarının etlerini yerim ama istediğimi de alırım :) Onlar da akvaryum almaya söz verdiler
Ama o kadar mutlu oldum ki musmutluydum o gün :) Hem dileğim gerçekleşmişti bu diğerlerini gerçekleştirmek için umut demekti, hem de bir hayvan sahibi oldum. Daha güzeli var mı :)

[kediiicik]

Tanrı Evren'i yarattıktan sonra, son derece mutlu bir şekilde yaratımını seyrediyordu. Sonsuz bir boşluk, uçsuz bucaksız bir Evren. İstediği zaman istediği yerde olabilir, istediği gibi Evren'i küçültüp büyütebilirdi. Zaman denilen kavramı da henüz yaratmamış olduğu için, sonsuzdan gelip sonsuza gidiyordu. Derken bir gün, bunun ne kadar sıkıcı olduğunu fark etti ve biraz daha "değişik şartlar" yaratmak istedi. Kendi gücünü yaratıcı gücünü tekrar tekrar fark edebilmesi, bu oyunu daha keyifli bir hale getirecekti.(Sakın şaşırmayın, bilgisayar oyunu oynarken yaptığınız hiç de bundan farklı bir şey değil. Bir bölümü bitirip hemen daha zor olan diğerine atlamak, oyunu en keyifli kılan şeydir. Şimdi bu mirası nereden aldığınızı anladınız mı?)

Oyunu daha keyifli bir hale getirebilmek için kendi kendine ilk yarattığı engel, gezegenler oldu. böylece koca boşluk içinde ilk defa "madde" var olmuştu. Yani mekan yaratıldı, boyutlar oluşmaya başladı. Büyük bir zevkle yarattığı gezegenlere bakmaya devam ederken, bir şeyi fark etti. Bu gezegenlerin üzerinde olmanın nasıl bir duygu olduğunu bilmiyordu. Yukarı yıldızlara bakmanın, nefes almanın, zaman ile var olmanın ne olduğunu hala deneyimlememişti. Gezegenlerin üzerinde var olabilecek canlıları yaratmaya başladı, ama bir eksik vardı. Hala, sadece dışarıdan bakan bir gözlemciydi. Kendini, yarattığı her canlı varlığın içine yerleştirdi. İşte bu arada YAŞAM denilen deneyimi tam olarak anlayabilmek için küçücük bir değişiklik yaptı: Her doğan canlının içine kendini yerleştirdi, ama onların bunu unutması sağladı. Böylece Tanrı olarak,-Tanrı olduğunu bilmeden- hayatı birebir deneyimleme fırsatını yaratmış oldu. Yarattığı canlıların, aslında neden yapılmış olduklarını unutmalarını sağladı, ama aynı zamanda bu canlıların, "tekrar" ne olduklarını hatırlayabilmelerine de izin verdi. İlk olarak, bütün güçlerini içimize yerleştirdi. İkinci olarak da, elimize, bize bu yolculukta yardımcı olabilecek en güzel haritayı verdi: Duygularımız.