[suyahapsettim]

insanlara güvenimin sarsıldığı zamanlarda soluğu bu sitede alıyorum burdaki ortam daha farklı ve sitedeki hikayeleri okuduğumda iyi insanların olduğuna inancım artıyo ama şu hayatta duygusuz ruhsuz olabilmeyi çok isterdim çünkü ozaman üzülmek için bir sebebim olmazdı beni kimse kıramazdı güvenimi sarsamazdı kimseye kanmazdım Hayat bazen fazla üstüme geliyo yani en hassas olduğum noktayı yakalıyo ve canımı acıtmak için sanki tam o noktadan vuruyo ve hayatta insanın en büyük dayanağı ailesidir diye düşünüyorum kıyaslama belki doğru değil ama başkalarının evlatları için yaptıklarını görünce benim ailem bunları yapmazdı diyorum aslında onlardan çok ta bişi istemiyorum belki ben şuanaa kadar onları gururlandıracak bişi yapmamış olabilirim ama onlar ın hiç bi zaman bana destek arkamda olduklarını hissetmedim bana o güveni vermediler hiç hiç bi zaman yol gösterici olmadılar onlara karşı kırgınlıklarım kızgınlıklarım çok ve anneme karşı en yakın zmanda bu evden gidicem senede bir kez sizi ziyaret edicem dedim bunu kızgınlıkla söyleedim ama fırsatını bulduğumda gerçekten şuan yaşadığım evden gitmek istiyorum çünkü beni anlamayan isteklerimi önemsemeyen bir ailem var tek desteğim ablam ve kardeşim onlara bir ders vermek istiyorum tek amacım da bu ama bir anne baba evledının feryadını görüpte onun bişi yapmak istemez mi yani ben kendi çocuğum olsa onun için elimde geleni yapardım yeter ki o üzülmesin diye ama benim anne babam hep başkaları için yaşıyolar sanki dilim varmı yo ama onlaı bazen aptal gibi görüyorum oysa ki hayatta en çok önemsediğim benim için ailedir yani ama onlar seni anlamayınca durum değişiyo hayat snaa eziyet oluyo belki düne göre daha olgunlaştım belki daha güçlüyüm ama hayat bazen beni çok zorluyo