[ismira]

Eşimin görevi nedeniyle, çocukluğumun kentine gidiyoruz. Aile köklerimin olduğu ile... Dolayısıyla çok da yadırgı hissetmeyeceğiz kendimizi. Ama o kadar uzun zaman oldu ki... Bir dakika... Neler oluyor?

1984...Üniversiteye başlamamla İzmir...

1984... Babamı, yemyeşil gölümü yitirmemle birlikte...

?!..
...
?
.
.
Allah'ım sen ne büyüksün!


2007... İşimi bırakmak, arınmak istiyorum...Cennetime bu dünyadayken kavuşmak arzum...

2008... Depresyondayım, hem de feci! İşimden uzaklaşıyorum... Cehennem!

Duam;

"Beni kuşatan, yol gösteren Allah'ım, gezegenlerin yörüngelerinde dönmesini, güneşin parlamasını da sağlıyor. Benim olan her şeyde bana rehberlik ediyor. ÖZ benim gerçek kaynağım. Sınırsız bilinç benim gerçek koruyucum."

"ÖZ her şeyin çözümünü biliyor"

"Allah'ım! Zihnimde, bedenimde, iş ve sosyal ilişkilerimle, parasal ilişkilerimdeki Yüce onarım için şükürler olsun"
.
.
2009... Yaşamımı döngüsel tekrarlarla allak bullak eden çekirdek inancımı buluyorum. Benden önce ölen kardeşim ve babamın ölümünden dolayı derin düzeylerde taşıdığım haketmeme ve suçlu olduğum inançlarını...

Arınma için etkin bir yol buluyorum: ho'oponopono, namı diğer hoop-arın...

Seni seviyorum... Özür dilerim... Lütfen beni affet... Teşekkür ederim...

Ve... inanılmaz şekilde arınmam gereken "ne" varsa, onunla ilgili durumlar karşıma geliyor... Süreç gittikçe hızlanıyor...

Ve Yüce onarım benim için işlemeye devam ediyor...

Hatıralardan arınıp ilahi olana teslim oldukça tezahürlerin şaşılası şekilde birbiriyle bağlantılı olduğunu bir kez daha fark ediyorum...

Şükürler olsun Allah'ım.

Olan her şeyin hayrıma olduğunu biliyor ve inanıyorum.

Bu vesileyle İzmir'den ayrılmanın hüznü biraz hafifliyor şimdi. O hüznü doyasıya yaşayıp, kan kırmızı şarabı içip, sonra arınacağım. Şimdi farkındalığımın hazzındayım.