[sudem8]

ismiracım kolay gelsin.yardıma geleyim.

[ismira]

sudem8 Nickli Üyeden Alıntı

ismiracım kolay gelsin.yardıma geleyim.

Sudem'ciğim çok teşekkür ederim, kafamda biraz kolayladım bugün. Teklifin büyük incelik, sağolasın.

[ismira]

ismira Nickli Üyeden Alıntı

Aahh... resim yapmak!.. O ne güzel bir şey! Ben de resim yapmayı çok severim. Severim de bir türlü oturup yapmam. Her türlü malzemeyi alıp, dergilerimi de alıp bütün hazırlığımı yapıp, sonra da tek fırça atmadan kaldım.Bak aklıma getirdin şimdi. Resim kursuna gitmiştim bir ara. Aslına bakarsan o kadar güzel bir duyguydu ki resim yapmak. Sonsuzluğa yolculuk gibi hissederdim... Yaşamda hiç bir şeyin kesin olmadığı, hatanın hata değil yeninin bir unsuru olabileceği, rengin, şeklin, görüntünün, algının her an değişebileceği, olasılıkların sınırsız olduğu...vs. Ne güzeldi resim yaparken kendini kaptırıp gitmek! Çevrendeki seslerden kopmak, hatta sana seslenildiğinde bile duymayacak kadar o resmin içinde sonsuzluğa akıp gitmek...

Hay sen çok yaşa asiyah! İyi ki varsın, depreşti resim yapma arzum sayende. O muhteşem hazzı yeniden yaşamak!

Peki bunu nasıl yaparım? Kendime bunu nasıl sağlarım? (İlk olarak izninle bu bölümü kendi günlüğüme de kaydedeceğim ve planlama yapacağım)

Yıllar önce bir resim kursuna gitmiştim. Yukarıda bahsettiğim şekilde kendimi kaybediyorum resim yaparken. Hocanın ya da diğer kursiyer arkadaşların bana söylediklerini duymuyorum, gürültülü kahkalarla kendime geliyorum. "Ooo, nihayet kendine gelebildin, sesleniyoruz duymuyorsun" diyorlar.

Hocam yetenekli buluyor, yüreklendiriyor beni. Yeteneğin önemli olduğunu, ama aslolanın benim hissettiğim hazzın olduğunu, kısa süre sonra sergi açabileceğimi söylüyor.
...
Kısa süre sonra...?
.
.
Kursu bırakıyorum! Kopuyorum ansızın! Bir daha da resim mesim yapmıyorum. Bir ara tüm malzemeleri alıp hazırlık yapıyorum abartılı şekilde. Sonuç?..Başlamıyorum bile!

Allah muhafaza! Yapar eder başarılı olursam-ki öyle görünüyor- ne halt ederim? Bilinçaltım nasıl engelliyor beni sonradan ayıktım duruma.
Ahşapları boyuyorum, camları boyuyorum...Bir şekilde fırça boya hayatımda. Ama o ahşapları boyarken aldığım zevk sınırlı. Bunun farkında olduğum halde yaptığım şey bu! Hazır objeyi boyamanın resim yaparkenki yaratıcılık ve sonsuzlukla temas hazzını hissettirmesi mümkün değil. Ama ona mahkum ediyorum kendimi.

Bir resim konusu değil, öyle çok konuda bu şekilde sabote ettim ki kendimi! Ne zaman bir şeyde ilerleyip son adıma gelsem, atmadım o adımı ve kaçtım. Bir yanım istediği halde başka bir yanım galip geldi, kaçtım.

Kendi sorunumu çözmek için de NLP seminerlerine katıldım, master sertifikayı aldım, koçluk eğitimine katıldım, reikiye uyumlandım vs, vs...

Özellikle bir kaç ay önce bulduğum suçluluk ve haketmeme kök inancımı çözdükten sonra açıklamasını buluyor her şey. O kadar güçlü ve derindi ki bu inanç, bildiğim öğrendiğim yöntemleri, edindiğim alet edavatı kullanıp kendimde çözüme bile ket vuruyordu...

Onun çözüm hikayesi de bir ayrı...

Çok şükür! Çok şükür...

[ismira]

Nereden nereye getirdim konuyu?..Olsun, bunu seviyorum.

Taşınmam için bir aya yakın sürem var. Çocuklarım anneannelerinde.

Evim karmakarışık, ofisim keza... Olsun, iyiyim böyle. Karar verdim, önceliğim forumla iletişim halinde kendi çözülme ve yeniden yapılanma sürecimi yaşamak. Yeni semalara içsel bütünlüğümle uçmak...

Bu fırsatı ve olanağı bulduğum için şükrediyorum.

Telkinlerden söz etmedim hiç. Geçen yıl keşfetmiştim ve bir süre dinleyip bıraktım. Düzensiz dinlemelerdi bunlar. Cehennemdeyken hiç bir şeyi umursamıyordum, hatta daha da dibe çekiliyordum. Sonra baktım olmayacak doktora gidip antidepresan aldım, acil can simidi diyorum ben buna. Beynin kimyası bozulmuş adamakıllı, takviye gerek. Seratonin normale dönmeye başlayınca çözüm odaklılık başladı. Depresyona yol açan çekirdek inancı bulmadıkça tekrarlar durur, ilaç bir yere kadar.

Hemen telkinlere başladım. Doktorun iki yıl ilaç kullanımını önermesine rağmen üç ay sonra ben ilaçla işimi bitirebildim.

Telkinleri dinlemeye başladığım ilk günlerde başım ağrıdı.

Sonra uykularım arttı. Bir ara sabaha kadar rüya değil ama hep bir faaliyet, dır dır, vır vır kafamda. Sonra duruldu, tatlı, kaliteli uykulara döndü.

Gece gündüz dinlediğim dönemde bir süre sonra kafamı hissetmiyormuşum gibi, omuzlarımın üstünde boşluk varmış gibi uyuşma hali hissettim.

Bir ara kulaklarım acıdı, iğneler batarcasına.

Bir yerden sonra aralıklı dinlemeye başladım. Arada bir gün boşluk verdiğimde çok rahatladığımı, sanki bir şeylerin daha iyi ve sakince yerine yerleştiğini hissettim.

Arada dalgalanmalar yaşadım, giderek azaldı.

Bu arada eskisi gibi dik ve güvenle yürümeye başladım.

Dışarıya çıkmaktan insanlarla karşılaşmaktan çekinir olmuştum, bu değişmeye başladı.

Ha, bu arada yazma isteğim arttı. Geçen yıl pasif izleyici durumunda takip ederken forumu, bu kez aktif iletişime geçtim.

Bu arada yine kendimle daha iyi çalışmalar ve terapiler yapabildim, kök korkumu ve inancımı buldum.

Bir süre önce, sesimin derinden ve güçlü çıktığını, berraklaştığını farkettim.

Ve asıl paylaşmak isteyip de unuttuğum bir şey var:

Kafamın tam arkasında, ensemden yukarıya doğru, ince sac bir plaka var da, metalin serinliğini hissediyor gibiyim. Bu bilinçaltımın geçmişle bugün arasına yerleştirdiği bir kalkan mı yoksa diye düşünüyorum. Öyle bir şey ki, dış koşullarda değişen bir şey olmasa ya da duygusal olarak zorlanacağım şeylerle karşılaşsam da en fazla o plakaya kadar geliyor ve orada ateş soğuyup serinliğe bırakıyor yerini.

Dört buçuk ay kadar sanırım düzenli dinledim. Ara verip yeniden başladım, aralıklı olarak dinlemedeyim.

Telkinlerin yanı sıra, içtenlikli paylaşım ortamının da sunulmuş olmasından dolayı minnet doluyum ve şükrediyorum...