[gökçe y.]

fomenter Nickli Üyeden Alıntı

aslında çok neşeli , eğlenceli biriyim.birlikte vakit geçirdiğim insanlar hep benim gibi olmak istediklerini söylerler.vurdumduymaz,hiçbişeyi takmayan,komik hep gülen..hiç kötü bişey yaşamadımdı? evet yaşadım.hayatımın dönüm noktası dediğim unutmak istediğim ama hergün uyandığımda suratıma tokat gibi çarpan gerçekleri yaşadım,yaşıyorum bende.yinede kaybetmedim neşemi.bu belki kendim için değil ailemi arkadaşlarımı kandırmak içn,ağlarsam onlara nedenini söyleyemediğim içindi.böyle böyle öğrendim rol yapmayı.sonra yaptığımı doğru buldum.ağlayıp kendimi perişan etmektense hüznümü hiç yaşamamayı iyi sandım hatta bunu kontrol altına aldım mesela hiç slov müzik dinlemedim beni etkileyen şeylerden uzak durdum fakat sonra nöbetlerim başladım.ortada hiç bişey yokken başlayan ağlamalar titremeler,garip garip korkular...doktora gittim ve panik bozukluk başladığını söyledi.şimdi kendimi serbest bıraktığımı söyleyemem ama en azından yalnız kaldığım zamnlarda bunca zamandır içimde biriktirdiklerimi atmaya çalışıyorum.şimdide burayı buldum.umarım hepimiz içn herşey yolunda gider.hala ümidimi yitirmedim.gün geçtikçe herşey güzelleşecek..

Sevgili fomenter,
Yaşadıklarını, düşündüklerini, duygularını çok fazla bastırmışsın. diğer insanlara karşı takındığın maske seni daha da bir yormuş yıpratmış. Tabii tüm bu biriktirdiklerin, bastırdıkların "panik bozukluk" olarak dışarı çıkıvermiş.
Ağlayabildiğin kadar ağla. Mesela slow müzk dinlemiyormuşsun ya, dinle. Bazen üzülmek, ağlamak iyidir. Bu bilimsel olarak da kanıtlanmış ağlayınca züldüğümüzde salgılanan şeyleri, gözyaşı yolu ile dışarı atıyormuşuz. ağlamanın rahattlamasının nedeni bu. Tabii ağlama sadece bir örnek...
Demek istediğim daha fazla bastırma. Tamam,Yaşanılanları düşünüp düşünüp kafaya çok fazla takmak çok kötü ama bastırmak da en az onun kadar kötü.
Önemli olan yaşanılannlardan bir ders almayı başarabilmek. İnan bana en kötü şeyde bile bir hayır var. Sanırım bu bir kozmik yasa ya da ilahi bir mucize...
Bu arada sakın akıl verdiğimi falan düşünme. Senin yaşadıklarını birebir yaşadım. Daha yeni yeni kendime geliyorum. Hep bastırdım, o şeyi düşünmemeye çalıştım. Başkalarına karşı güleryüzlü, melek, vurdumduymaz maskeleri taktım. Ne mi oldu bastırdıklarım bir anda fışkırıverdi, patladım adeta ve soluğu psikiyatristte aldıım. Beni tanıyan herkesin tepkisi hemen hemen aynıydı: "Ne oldu bu kıza?Ne kadar da aldırmaz ve mutlu görünüyordu?"
Bir de telkinleri aksatmadan dinlemeye devam et. İnan bana işe yarıyorlar...

[fomenter]

hepinize teşekkür ederim yalnız olmadığımı hissettirdiniz çok sağolun :) ben hiç birzaman yitirmedim ümidimi.en çok bu huyumu seviorum:)