[phantomm]

teşekkür ederim önerilerin için..inanç eksikliği değil aslında..ve küçüklüğümden beri yetersiz hissettiğim içiin hep bu konularda kitaplar okudum gelişmeye değişmeye çalıştım ama sanki karamsarlık ruhumda var o kadar işlemiş ki içime atmak çok zor oluyor çok denedim yine de deniycem tabi ama yapmaya başladığım birşeyin sonunu getiremiyorum:( mesela bi ara hergün düzenli olumlamalar yapıyordum yazıyordum onları, meditasyon yapıyordum, geceleri uyumadan önce şükür defterime yazıyordum..kendime kulak veriyordum, neler hissediyorum onları düşünüyordum mesela..ama bi süre sonra yoruluyorum yapmadığımdan yapmak istemediğimden değil..ama aniden dengem dönüyor herşey anlamsız gelmeye başlıyor..
şöyle bakıyorum da ben hiçte mutlu bi çocukluk geçirmedim.kendimi bildiğimden beri kendimle çevremle uğraştım durdum.lise 1e kadar arkadaşım bile olmadı doğru dürüst..konuşmak paylaşmak,mutlu olmak,eğlenmek benim için uzak şeylerdi.birileriyle beraber bile olsam yalnızdım hep..bu iki senelik değil beş senelik değil.kendimi hatırladımdan beri böyle bu.daha minicikken uyandığımda oturma odasından sesler gelirdi anlardım ki evde misafir var onlardan bile kaçardım saatlerce tek başıma, anne uyandım demeye çekindiğim ,onu ya da gelen kadınları rahatsız etmemek için odadan çıkmayışımı, ses çıkarmayışımı hatırlıyorum.ne biçim bi çocukluktu neden bu kadar olgun oldum ben hep?ta o zamanlardan gelen bi mutsuzluk,karamsarlık,yalnızlık..bi anda aşabilmeyi beklemiyorum ama tüm bunlar bana ağır geliyo bazen.bunlar içime öyle bi sinmiş ki değişmeye çalıştığım her zaman yakama yapışıyorlar,bırakmıyorlar ben de hep pes etmek zorunda kalıyorum tembelliğim bundan sanırım..