[phantomm]

redflowers,sanemce, merto ve dygblmz
gerçekten çok teşekkür ederim..bi anlık kendime sinir anımda yazdığım birşeye o kadar güzel dönüşler yaptınız ki..o kadar duygulandım ki desteğinizi görünce..nasıl teşekkür edeyim bilmiyorum..hepiniz çok güzel şeyler yazmışsınız hepsinden bişeyler kaptım.beni anlayan, destek olmaya çalışan insanların varlığını yeniden görmek inanılmaz iyi hissettiriyor.. iyi ki varsınız..

evet herşeyin uzun zamandır farkındayım.yolunda gitmeyen şeyler var bunu hep bildim ama kimseyle paylaşamadım.babama anlatamadım; kızardı,anlamazdı daha doğrusu.annemin yeterince işi vardı sinirliydi o da..şimdi ilişkilerimiz daha iyi yaklaşık dört senedir ama ben hiç bi zaman ailemden istediğim şeyleri göremedim,o sıcaklığı hissedemedim..kötü değiller çokta seviyorum hatta,ama billinçli değiller tek sorun bu.dediğim gibi arkadaşım da olmadı olamıyordu hep farklı hissediyordum kendimi ya da dışlanıyordum.daha sonra da insanlara güvensizlik başladı bi gün yanımda olup ertesi gün arkamdan konuşan çocuklar yüzünden.ve ben herşeyi bastırdım biriktirdim..daha küçücükken günlük yazardım ona söylerdim herşeyi.herşeyi bastırdım,gizledim..herkes beni gördüğünde 'ne kadar iyi bi kız' derdi 'maşallah çok uslu,edepli,hanımhanımcık..!' ya bu çocuk hiç konuşmuyodu niye kimsenin dikkatini çekmiyodu acaba??ailem gayet memnundu çok uslu ve akıllı bi kızları vardı!aman ne güzel!! şimdi hala kendini anlatamıyo..
ailemin yetiştirme tarzından dolayı da korkak,çekingen,kendini ifade edemeyen,bilen ama söyleyemeyen biri olup çıktım.hep kendim savaştım hep, düzelmeye çalıştım.doğru nedir? mutluluk nedir?başka çocuklar napıyor?ben bu dünyada neden varım??sürekli düşünen bi çocuk..aynı şimdiki gibi.konuşmak istese,bişiler yapmak istese babasından korkar,öğretmeninden korkar(çünkü onu da babası gibi sanır),alay edilmekten korkar..herşeyden korkar.ve hala böyleyim sanırım harekete geçmek istediğimde bi korku,bi heyecan,gerilim,yorgunluk çöküyor üstüme..ve ben bunları atamıyorum çareyi kaçmakta buluyorum..hep yaptığım gibi..hata yapsam kızıcaklar..hata yapsam alay ederler..mükemmel olmalıyım,herşeyi başarabilmeliyim,aileme layık olmalıyım,babamı kızdırmamalıyım annemi üzmemeliyim,herşeyi bilmeliyim,sevilmeliyim,onaylanmalıyım..böyle düşünerek yaşamak gerçekten çok ağır..eziyet gibi..tamam gülersin,arada bir küçükte olsa mutluluklar yaşarsın ama yine gelir seni bulurlar..ve hep cezalandırılar..
şimdi farkediyorum biliyo musunuz??ben hayatı değil korkmayı yaşamışım,kaçmayı..
sonuç olarak şuan başarılı bi insanım diyebilirim..ailem başarılı olmamla gurur duyuyor haklı olarak ama mutsuzluğumu göremiyorlar sanıırım hala..şimdi yeniden farkettim ben onlara çok kızgınım!!..hata olarak gördüğüm herşey onların suçu değil elbette ama yine de bundan daha iyisini yapabilirlerdi.hata yapmışlar ve ben böyle oldum gördünüz mü işte bu da beni korkutuyor, 'ya aynısını sen de yaparsan??!!' diyorum kendime..'ya senin çocuğunda bi şekilde mutsuz olursa??'' bunu düşünmek bile içimi daraltıyo nefesimi kesiyo!!hayır diyorum mükemmel olmalısın hata yapmamalısın, oku,araştır,öğren..anne olmak kolay değil!! sonra öğretmen olucaksın mesela herşeyi tam yapmalısın, herkes herşeyi öğrenmeli,aldığın maaşı zerresine kadar hak etmelisin..sen başkaları gibi değilsin, farklısın, herşeyin farkındasın, mükemmel olmalısın!!(bunlar imkansız biliyorum ama bu düşünceden kopamıyorum beynime öyle bi yerlemiş ki!)
işte..kaçamıyorum bu düşüncelerden..bazen , bazen değil çoğu zaman hastalıklı olduğumu düşünüyorum..neden hep aşırı düşünüyorum ve bunu nasıl aşıcam nasıl harekete geçicem?ne zaman kaçmamayı öğrenicem?sorumluluk almayı biliyorum bunu çok denedim ama mükemmel yapamadığım korkusu,endişesi kaçmama neden oldu her defasında.(mesleğimden de bu şekilde soğurum diye korkuyorum.)gerçi kendimi aşmak için yaptığım şeyler çok şükür ki işe yaradı biraz, en azından az da olsa konuşabilmeyi birazcık rahat olmayı başardım..ama bu da bana yetmiyo.ben yapabileceklerimi biliyorum içimdeki potansiyeli biliyorum bunu gösterememek,istediğim zaman konuşamamak,istediğim gibi başaramamak beni kızdırıyor..
kendimi sıradan görebilmeyi istiyorum,hata yapabilme hakkı tanımak istiyorum kendime..insanlar içinde farklı hissetmelerin,rahatsız olmaların,sürekli birilerinden onaylama görmek istemelerin bitmesini istiyorum..içimdeki benin dışarıya çıkmasını istiyorum..hissettiğim yapaylığın bitmesini..GERÇEKTEN SEVEBİLMEYİ ÖĞRENMEK İSTİYORUM!!
geçmişi,ailemi,kendimi kabul edip sevmem lazım..ama bu bana şimdiye kadar hiç mümkün gelmemiş şimdi ayırdına vardım bunun da sizler sayesinde..saolun..şimdi yazarken bile evet diyorum imkansız nasıl olacakki??



yazdıklarınızı okuyunca herşey beynime akın etti bi anda bisürü şey yazdım ve sanırım çokta karmaşık oldular..özür dilerim:( sorularınıza cevap verip kendimi anlatabildi mi bilmiyorum çünkü kafam ve kalbim çok karışık:(.
not:):sevgili sanemce, üslubun gayet samimi bence..
hepinize tekrardan teşekkür ederim..