[unforgiven06]

Ah CSM, yazdıklarını okurken nasıl da kendimi buldum. Ben de seninle aynı durumdayım. Önceleri son derece kendime güvenli, hatta bu güveni dışa yansıttığımdan ötürü ukala diye tanımlanırken, kaplan görünümlü kedi yavrusuna dönüverdim!
Devlet memuruyum, işimde de çok başarılıyım. Önceleri biraz sıkılganlığım vardı, çok fazla diyalog kurmazdım insanlarla. Fazla kişiyle muhatap olmuyorum, seçiciyim diye kandırırdım kendimi. Meğerse benim hayatımı mahvedecek bu sıkıntının filizlerini suluyormuşum! Bu günlerde bana önemli bir birimin müdürlüğü verilmek üzere, birkaç ay öncesine kadar sabırsızlıktan ölürdüm alabilmek için. Ama bugün, bu süreç uzadıkça uzasın diye dua eder oldum.
İnsanların karşısına çıkıp eğitim vermek, birşeyler anlatmak, hem de bütün gözler benim üzerimdeyken! Aman Allahım!
Hadi şaşırırsam, hadi söyleyeceklerimi unutursam ve insanlar benim arkamdan gülerse!
Hadi daha konuşmaya başlarken son zamanlarda sıkça olduğu gibi nefes alışverişim düzensizleşip, heyecen içinde tek kelime bile etmeden nefes almaya çalışırken nasıl kaçarım ben oradan?
Bazen tanımadığım insanlarla göz temasım uzarsa dahi içim daralmaya, çarpıntım olmaya başlıyor.
Yani işin en kötüsü; yukarıda da belirttiğim gibi, insanlar benim dışıma bakıp o kaplana saygı duyarlarken, ben içimdeki kediciği saklamak için çırpınıyorum.
Tek korkum, hadi dışarı çıkarsa?
Şimdi bu telkin müziklerini deneyeceğim. Umarım işe yarar.
Hepimize kolay gelsin...