[imported_Angel]

ELPARANOID Nickli Üyeden Alıntı

Cok guzel bir konu. Ben de eski-yeni bir sosial fobik olarak bu konuda bir kac fikir belirtmek istiyorum. Neden eski-yeni cunki, bir cok konuda (bu hastalik mi desem bela mi desem) bunu yenmeyi basardim. Ama hala tam anlamiyla yenemedim. Bir kac tecrubeyi ben sosial fobiyi yenmek gibi kabul etmiyorum. Sirf sosial fobiyi yenmek icin 100-e yakin kitap okudum. Anlaya bildigim kadariyla her kes sosial fobinin kokunun aileden geldigine inanmis durumda. Buna katilmiyor degilim, ama bende tam tersi oldu. 13 yasima kadar hep ailemle birlikte yasadim. O zamanlar cok aktiftim. 3-4 yasimda bile rahatlikla disarida dolasa biliyordum. Mesela o zamanlar yasadigim simdi isgal altinda olan Shusha shehrinde(Yukari Karabag) yasadigim evden cikip rahatlikla pazara, diger akrabalarimin evine gidiyordum, buyuk kucuk her kesle cok cabuk arkadaslik kura biliyordum. Isgalden sonra Bakida, Berdede, Gubada, Mingecevirde yasadim. O zamanlarda yeni eve geldigim ilk gunlerden sokaga cikiyordum ve cocuklarla cok cabuk arkadasliklar kuruyordum. Onlarin evine gidiyordum, onlari kendi yasadigim eve davet ediyordum. Yani anlayacaginiz cok sosyal bir cocuktum, o zamanlar hep ailemle yasadim. 13 yasimda lise sinavlarinda basarili oldugum icin diger bir shehirde olan yatili okula gittim ve ne olduysa orada oldu. Bir yil icinde tam bir tipik sosyal fobik oldum. Bu gune kadar bunun nedenini anlaya bilmis degilim. Cunki, okulda notlarim cok iyiydi, dolasyisiyla da hocalarla iyi geciniyordum, arkadaslarla da aram iyiydi, bazen kavga falan ediyoruk tabii, ama her shey normaldi. Hep birlikte futbol, tenis , voleybol maclari falan yapiyorduk. Yani okuldaki sosyal ortam da cok guzeldi. O okulda iki yil egitim gordum, daha sonra Bakiya tasindigimiz icin diger okulda egitim gormeye devam ettim. Bakida her gun eve gidip-geliyordum. Yani yatili okul durumu ortadan kalkmisdi. Belki de sosyal fobik olmamin sebebi yatili okulda okumam ola bilir. Yani sanki hapisde gibi insan. Okulun sinirlari icinde her sey cok guzel de disariya ozeniyor insan tabii. Sanki okuldan cikip eve geldigimde hapisten cikmis gibi seviniyordum ve okulumun ikinci yilinda okuldan nefret etmeye baslamistim bile. Dusunuyorum da belki arkadaslarin sulu espirilerine iceriliyordum. Gerci ben de sulu espiri yapiyordum ama. O okula baslamazdan once eve misafir geldiginde hep onlarla oynardim, konusurdum ve s. O okuldan sonra eve misafir geldiginde hep kendi odama kilitledim kendimi. Bu huyumdan yillar sonra kurtula bildim, ama tam kurtuldugumu da soyleyemem. Dusunun eve misafir geliyor ve beni soruyor hatta sesliyor, ben de uyudugumu ima etmek icin odamda isigi kapiyorum, kapiyi kilitliyorum. Hatta bazen misafir gelince hemen kosup yatagima girib uyudugum da oluyordu ). Sanki beni pisirip yeyecek)..Yani cok durum var, hepsini yazsam sayfalar yetmez)..Simdi bu gibi sorunlarim hayli azalmis durumda. Ama arkadaslik kurmada ve sosyal olmada hala problemler yasiyorum. Hatta ben cok guclu irade sahibi biriydim, kafama koydugumu yapiyordum. O okulda okumayi da kafama koymustum. Okulu yaklasik 750 ogrenci arasindan 6-cilikla kazandim. Ama okula basladiktan sonra iradem de zayifladi. Kafama koydugumu yapamaz duruma geldim. Daha sonra da pek zor hedefler belirleyemez duruma geldim zaten.
TOPARLAYACAK OLURSAM

---Sosyal fobinin en buyuk nedeni aile degil, soslay cevredir. Beni ailem hep el ustunde tuttu. Ayni zamanda da serbest olmam icin imkan tanidi. Tabii bazilarinin sosyal cevresi yalnizca ailesiyse ona deyecek bir sozum yok.
---Hep bir sheyi kendimiz icin imkansizlasdirip sonra hayiflanmak, eger boyle durum devam ederse sosyal fobiye sebep ola bilir.(bu isi yuzume gozume bulastiracagim, ben acizim hic bir isi beceremiyorum --gibi dusunmek)
---Karincayi deve yapmak. Yani kucuk bir seyi gozumuzde buyutmek sosyal fobiye sebep ola bilir.(mesela: boyum kisa kimse beni takmaz. Ve ya cok sismanim insanlar icten ice bana guluyordur ve s - gibi dusunmek)
---Tenbellesmek. Tenbel insan eger bu durum devama ederse gelecekte sosyal fobik ola bilir. Onun icin tenbelligi uzerimizden atmali, islerimizi kendimiz yapmaliyiz. Islerimizi zamaninda yapmaliyiz. Bir shey alacaksak kendimiz carsiya, pazara ve s gitmeliyiz.Kucuk kardeslerinizi , soforunuzu ,cocugunuzu buyurmaktan vaz gecin. Zamaniniz varsa kendi isinizi kendiniz yapin.

BU HASTALIGI NASIL YENELIM?

1-Ben 100-e yakin kitap okudum ama bek faydasini gormedim. Bu siteyi kesf edip telkinleri dinledikten sonra tamamen olmasa bile bu hastaligi yendim. Acil cozum telkin dinlemek bence.

2-Diger insanlarin da bir cogunun sizden pek farki yok. Bunu bilmek. Mesela siz hic diger insanlarin sizden utandigini fark etmediniz mi? Ve ya sizinle konusurken nefes almakta zorlandigini? INSANLARIN COGU BIZIM GIBI. bu guzel haber. Yani siz de karsisinda utanilmaya ve heyecan duylmaya layik bir insansiniz. Bunu unutmayin)) Diger insanlari dev aynasinda gormeyi birakin. Onlar uzaydan gelmedi, neden onlarin karsisinda utanalim ki? Mesela siz neden benim karsimda utanasiniz ki? Beni tanimiyorsunuz bile. Ben sizin hangi kusurunuzu gordum? Cevap: Hic bir kusurunuz gormedim ve sizin(diger insanlarin) benim karsimda sikinti duymaniz bana cok garip geliyor acikcasi ve icten ice ben "neymisim be abi" soylemiyor da degilim))

3-Insanlarla iliskide hep esit olun. Yani kendinizi kimseden ustun ve ya assagi gormeyin. Bu insan kim olursa olsun. Ister Birlesik Devletlerin genel sekreteri olsun ve ya evsiz bir alkolik olsun. Siz kimseden ustun ve ya assagi degilsiniz. Ben saygisizlik yapin demiyorum, saygili olun ama esit olun. Yani bir bakana "hey birader ne haber" soylemek saygisizlik ama "sayin bakanim benim filanca bir porjem var ve bu projelye sanayide cok buyuk bir kalkinma yasariz" soyleye bilmek ve ya "benim filanca bir problemim var" soyleye bilmek esitliktik. Ayni kurali yasadiginiz sosyal ortamada olan diger yetkili ve ya yetkili olmayip ta karizmatik ya da populer olan insanlara da uygulayin. Ya da tanimadiginiz ve ya tanidiginiz her insana.

Daha bir cok oneri ola bilir belki, hatirlarsam yazarim. Ama sosyal fobiyi yenmek mumkun. Bunu unutmayalim. Sevgilerle.

bu yorum hakikaten faydalı oldu..özellikle de alıntı yapmadan önce koyu harflerle belirlediğim söz kafamda bir ampulun yanmasına sebep olduyani siz de karşınızda heyecanlanılıp utanılmaya layıksınız sözü oldu beni uyandıran...ve hakikaten de şöyle düşündüm..."hayatım boyunca birilerinin karşısında utanan sıkılan kasılan hep ben miydim ? hiç mi birisi veya birileri benim karşımda heyecanlanıp utanmadı ?" diye düşünüp zihnimi zorladım ve gerçekten de kasılan utanan tarafın hep ben olmadığımı ve benim karşımdada heyecanlanıp utananlar olduğunu farkettim...hatta daha da şaşırtıcı olanı bu kişilerin çoğunun karşı cinsten oluşuydu...bence herkes zihnini şöyle bir yoklayıp geçmişindeki o kişileri hatırlamaya çalışmalı...gerçekten neyi ararsak onu buluyoruz...

peki biz daha evvel neden karşımızda heyecan duyan kişileri farketmedik ? çünkü biz kendimizden üstün gördüğümüz kişileri farkında olmadan kendimize bir başarı kriteri olarak hedef olarak belirli kişileri seçmişiz ve onların dışındaki insanları görmezden gelmişiz..dolayısıyla karşımızda utanan heyecanlananlar bizim öyle olmasını istediğimiz seçtiğimiz kişiler olmadığı için karşımızda utananların farkına varmamışız ve kimse bizim karşımızda heyecanlanmıyor zannetmişiz...belki karşınızda heyecanlanan ateş basan eli ayağı titreyen bu kişi seneler önce aynı sınıfta okuduğunuz ilkokul arkadaşınız bile olabilir..yani demem o ki..herkes her dönemde karşısındaki insanın heyecanının sebebi olabiliyor..sizin en kötü olduğunu düşündüğünüz haliniz ve döneminiz bile hiç ummadığınız kişiler tarafından çok heyecan verici bulunabilir...hafızamı yokladığım zaman şöyle bakıyorum da kendimi çirkin ve bakımsız hissettiğim dönemlerde bile beni görüp heyecanlanan kişiler bile olmuş...bu mümkün yani...

ayrıca karşısında heyecanladığımız kişilere karşı heyecan duymamızın bir sebebi de o kişinin beğendiğimiz bir özelliğinin bizim özelliğimizden daha üstün olduğunu düşünmek ve bununla da kalmayıp tümevarıma gitmek...yani "eğer bu konudaki özelliğinde benden üstünse, bunun çevresi de ortamı da ona göredir..konuştuğu kişiler de ona göredir..hayatının diğer alanlarında da benden daha üstün ve başarılıdır...bu kişi asla bana bakmaz..beni muhattap almaz...adam yerine koymaz..konuşuyorsa bile konuşmak zorunda olduğu için konuşuyordur " vesaire diye kafamızda kuruyoruz ve karşımızda hayali bir mükemmel tablo oluşuyor...bu de heyecanlanıp kasılmamıza neden oluyor..oysaki o kişideki beğendiğimiz özelliğin belki de sadece o özellikle sınırlı kalabileceğini kabullenirsek işimiz daha kolaylaşır..