[Işıklı yol]

Sevgisiz, ilgisiz bir anneyle büyüdüm. Annesi olmayan yada annesini küçük yaşta kaybeden nsanlar anne yokluğunu derin bir acı şeklinde yaşarlar. İnanın bana ölmesi gerekmyor hatta öyle ki keşke onu hiç tanımamış olsaydım keşke ölmüş olsaydı bile dedirtebilecek anneler var. İşte anne yokluğunu ben yavrularıma iyi bir anne olma gayretine dönüştürdüm. Ben çocuğumu sadece annelik duygumun tatmini için dünyaya getirmedim. Onu oyuncak olarak görmedim. Onu bir birey olarak gördüm. Minnacık bir bebekken bile ona büyük insanmışçasına saygı ve hürmet gösterdim. Ben yavrularıma asla aptal, salak, geri zekalı gibi cümlelerle hitap etmem. Etmedim, bazen kavga ederiz. Özellikle, büyük oğlumla karşılıklı bağrışırız. Bazen ben çekilirim, o çekilmez o haklı olmalıdır. Yenilmeye tahammülü yoktur bu huyunu biraz benden almış :) Bakarım işler kötüye gidiyor çekilirim az sonra çıkar gelir "afedersin anne özür dilerim." Sokulur hemen sarılır. Kıyamam zaten. Bazen ben gider özür dilerim seni zorladım özür dilerim derim. Bazen bunu bilinçli olarak yaparım onu özellikle kışkırtırım. İnsan öfkeliyken içindekileri gizleyemez. Bakarım içine attığı ne var, bile bile deşelerim yani. Sırf içinde tutmasın söylesin rahatlasın diye. Hani bazı anne babalar vardır haddini bil sen kimsin der çocuğuna. Kim olacak iyi bak o bir insan sadece boyutları küçük ama O BİR İNSAN