[umut-suz]

atessu bunu yapan sadece ben sanırdım anlattıkların beni anlatmış şimdi gülümseyeceğim ama bunun bir insanın hayatını çaldığını hatırlayonca yüzüm düşüyor keşke bir kerede kalsaydı keşke sinsi bir virüs gibi hayatımı ipotek altına almasaydı
nedeni kaçmaktı belki gerçeklerden sonra ruhumun nasıl uyuştuğunu aklımın nasıl bağımlı kaldığını bünyemin hep onu istediğini anladım şimdi bile 32 yaşında olmama rağmen düzgün bir hayatım yok... gerçeklerden kopmak ya da şirozfreni paranoya ya da kronik bir şey beni benden ettti
hayatımı elimden aldı sanki eroin gibi hapisteyim kaçamıyorum sanki al şırıngayı bas damara rahatla aç müziği başla hayallere rahatla aynı şey benim için artık çünkü bakıyorum da ben yaşamıyorum yaşamamışım
işim yok iş olsa hayallerim beni dürter düşlerine geri dön diye
eş yok eşim olsa onun da bozulmasından korkuyorum dışardan bakmak basit ama beynin benliğin yok oluyor
ilişkim hayatım ailem arkadaşlıklarım iş hayatım hepsi bu anlamsız sorun ve hastalıkkkk yüzünden bir türlü olmuyor psikologlar psikiyatrlar kaç seansta anlarlar ki
buradan terapi desem ben kendime düşman gibiyim şu an kendime bir cephe almışım vuruyorum beynime kalbime her şeyime kapatıp gidiyorum ve .....
zor bir durum çok zor çok ...