[atessu]

ağzım bir karış açık kaldı...çünkü aynı sorun bende de var...nasıl başladı hatırlamıyorum ve nedende...ama bildiğim kendimi bildiğimden beri hayallerde yaşadığım...size durumu nasıl açıklayacağımı bilemiyorum ama resmen o an hayal ettiğim şey varmış gibi konuşuyor ve hareket ediyorum...biri görse deli der =)...zaten kimsenin yanında yapmıyorum ama yalnızken tıpkı arkadaş gibi arkada sevdiğim bir müzik ve ben başlıyorum hayaller kurmaya...hatta zaman zaman insanlar yanımdaykende kuruyorum bir iş yaparkende ama sadece zihnen oluyor...en çok derdim yalnızken yapmak işin daha da kötü tarafı ne kadar bu durumu engellemeye çalışssamda bir yerden sonra olmuyor kendimi gene eskisi gibi buluyorum...bir ara kendi kendime acaba şizofreni miyim diye sormuştum ama sonra şizofrenilerin gerçek hayatla hayal dünyasını ayırt edemediği gelince rahatladım =)...bu durumumdan aşırı rahatsız oluyorum çünkü dediğim gibi bazen kendimi durduramıyorum ve dahası hayal kurmaktan hiçbir iş yapmıyorum o an...gerçek dünyaya döndüğümde de zihnim savaşmaktan çıkmış gibi oluyor...iyi bir kız olmak isityorum ama hayal dnyasında yaşayarak böyle olmayacağının farkındayım...lütfen bana bu durumun neden olmuş olacağı ve nasıl kurtulacağım hakkında bir fikir beyan edersnz sevinirim

[umut-suz]

atessu bunu yapan sadece ben sanırdım anlattıkların beni anlatmış şimdi gülümseyeceğim ama bunun bir insanın hayatını çaldığını hatırlayonca yüzüm düşüyor keşke bir kerede kalsaydı keşke sinsi bir virüs gibi hayatımı ipotek altına almasaydı
nedeni kaçmaktı belki gerçeklerden sonra ruhumun nasıl uyuştuğunu aklımın nasıl bağımlı kaldığını bünyemin hep onu istediğini anladım şimdi bile 32 yaşında olmama rağmen düzgün bir hayatım yok... gerçeklerden kopmak ya da şirozfreni paranoya ya da kronik bir şey beni benden ettti
hayatımı elimden aldı sanki eroin gibi hapisteyim kaçamıyorum sanki al şırıngayı bas damara rahatla aç müziği başla hayallere rahatla aynı şey benim için artık çünkü bakıyorum da ben yaşamıyorum yaşamamışım
işim yok iş olsa hayallerim beni dürter düşlerine geri dön diye
eş yok eşim olsa onun da bozulmasından korkuyorum dışardan bakmak basit ama beynin benliğin yok oluyor
ilişkim hayatım ailem arkadaşlıklarım iş hayatım hepsi bu anlamsız sorun ve hastalıkkkk yüzünden bir türlü olmuyor psikologlar psikiyatrlar kaç seansta anlarlar ki
buradan terapi desem ben kendime düşman gibiyim şu an kendime bir cephe almışım vuruyorum beynime kalbime her şeyime kapatıp gidiyorum ve .....
zor bir durum çok zor çok ...

[gunesim]

Umut-suz hoşgeldin. hayatını değiştirmek için önce nickini değiştirmeni öneririm. sonunda ki ek negatif enerjileri çağırıyor.

[gecedamla]

atessu Nickli Üyeden Alıntı

ağzım bir karış açık kaldı...çünkü aynı sorun bende de var...nasıl başladı hatırlamıyorum ve nedende...ama bildiğim kendimi bildiğimden beri hayallerde yaşadığım...size durumu nasıl açıklayacağımı bilemiyorum ama resmen o an hayal ettiğim şey varmış gibi konuşuyor ve hareket ediyorum...biri görse deli der =)...zaten kimsenin yanında yapmıyorum ama yalnızken tıpkı arkadaş gibi arkada sevdiğim bir müzik ve ben başlıyorum hayaller kurmaya...hatta zaman zaman insanlar yanımdaykende kuruyorum bir iş yaparkende ama sadece zihnen oluyor...en çok derdim yalnızken yapmak işin daha da kötü tarafı ne kadar bu durumu engellemeye çalışssamda bir yerden sonra olmuyor kendimi gene eskisi gibi buluyorum...bir ara kendi kendime acaba şizofreni miyim diye sormuştum ama sonra şizofrenilerin gerçek hayatla hayal dünyasını ayırt edemediği gelince rahatladım =)...bu durumumdan aşırı rahatsız oluyorum çünkü dediğim gibi bazen kendimi durduramıyorum ve dahası hayal kurmaktan hiçbir iş yapmıyorum o an...gerçek dünyaya döndüğümde de zihnim savaşmaktan çıkmış gibi oluyor...iyi bir kız olmak isityorum ama hayal dnyasında yaşayarak böyle olmayacağının farkındayım...lütfen bana bu durumun neden olmuş olacağı ve nasıl kurtulacağım hakkında bir fikir beyan edersnz sevinirim

Yazılanların aynısını birebir yaşadım. Zaman zaman hala da yaşıyorum. Bu durumun genellikle kendimi yalnız yada sevgisiz hissettiğimde oluşmaya başladığını gözlemledim. Çocukluğumdan beri kafamda oluşturduğum insanlarla sohbet ettim. Kimi zaman bunu yapabilmek için insanlardan bilinçli olarak uzaklaştım. Deli olduğumu dahi düşündüm lise yıllarında.

Sonrasında bu durumu aşmaya karar verdim. Hayal kurup odanın içerisinde hareketlenmeye konuşmaya başladığımı fark ettiğim anda kendimi durdurmaya çalıştım. " bir dur damla ya napıyorsun sen" dedim. Kitap aldım elime gittim bir film izledim.mutfağa daldım tatlı yaptım. Yeterli oldu mu ? Tabi ki hayır. Ama vazgeçmedim. İnsanlarla daha çok görüşmeye çabaladım. Yalnız kaldığımda hayal alemine girmeye başladığımı hissettiğimde ise bu sefer kalem kağıda sarıldım. Karşımda biri varmış gibi mektuplar yazmaya başladım.

boşlukta kalındığı zaman bu durum tekrar ediyor bende. Bu sebeple sürekli hedefler koyuyorum önüme. onlarla uğraşırken "kendimi kontrol edemeyecek kadar" hayal kurmuyorum.

Hayal kurma işini de yatmadan önceye erteliyorum. Çekim yasası ile ilgili olmasını istediğim şeylerin hayallerini kuruyorum bu sefer. Kendimi çok kaybetmeden tabii ki