[Işıldayan Safir]

Aşık olma saplantısının sonsuza kadar süreceği fikri, yanlış bir bilgiydi. Aklımızı daha iyi kullanmalıydık. Basit bir gözlem, bize bu tutkunun sürekli olması halinde tüm insanların çok ciddi sorunlar yaşayacağını öğretmeliydi. Şok dalgalarıyla iş, endüstri, din, eğitim ve toplumun diğer kesimleri ile gümbürderdi. Neden mi? Çünkü aşık olan insanlar diğer uğraşlarına duydukları ilgiyi kaybederler. Bu yüzden buna "saplantı" deriz. Sırılsıklam aşık olan bir üniversite öğrencisi notlarının düştüğünü görür. Aşık olduğunuz zaman ders çalışmak zordur. Yarın 1812 Savaşı'yla ilgili bir sınava gireceksinizdir ama kimin umurundadır 1812 Savaşı? Aşık olduğunuzda, geri kalan her şey konu dışıdır. Bir beyefendi bana "Dr. Chapman, işim dağılıyor." demişti.

"Ne demek istiyorsunuz?" diye sordum.

"Bir kızla karşılaştım, aşık oldum ve artık hiçbir işimi yapamıyorum. Zihnimi işime odaklayamıyorum. Bütün günümü onu hayal ederek geçiriyorum."

Aşık olma durumunun yarattığı havada uçma duygusu, bizde çok güzel bir ilişki yaşadığımız inancını doğurur. birbirimize ait olduğumuzu hissederiz. bütün sorunları yenebileceğimize inanırız. birbirimize karşı çok fedakar olduğumuzu düşünürüz. Genç bir adamın nişanlısı için söylediği gibi: "Onu incitecek herhangi bir şey yapmak aklımın ucundan bile geçmez. Benim tek arzum onu mutlu etmektir. Onu mutlu etmek için her şeyi yaparım." Böyle bir saplantı bizde tüm ben merkezci tutumlarımızın yok olduğu ve aşığımızın yararı için her şeyimizi vermeyi arzulayan bir tür Rahibe Teresa heline geldiğimiz gibi sahte bir duygu yaratır. böyle bir düşünceye bu kadar kolayca kapılmamızın nedeni, aşığımızın da bize karşı aynı şeyleri hissettiğine inanmamızdır. Sevgilimizin kendini bizim ihtiyaçlarımızı karşılamaya adadığına, bizim onu sevdiğimiz kadar onun da bizi sevdiğine ve asla bizi incitecek bir şey yapmayacağına inanırız.

Bu düşünceler hayalden ibarettir. Düşündüklerimiz ve hissettiklerimizde samimiyetsiz olduğumuzu değil, gerçekçi olmadığımızı gösterirler. İnsan doğasının gerçeğini hesaba katmayı akıl edemiyoruz. Doğamız itibarıyla hepimiz benmerkezciyiz. dünyamız kendi etrafımızda döner. Hiçbirimiz bütünüyle fedakar değiliz. Aşık olduğumuz zaman hissettiğimiz havada uçma duygusu bizi bu yanılgıya düşürür.

Aşık olma deneyimimiz biz kez doğal akışını tamamladı mı, (unutmayın, aşık olma süreci ortalama iki yıl sürer.) dünyanın gerçeklerine döner ve kendimizi öne çıkartmaya başlarız. Erkek arzularını ifade edecek, fakat bu arzular kadınınkilerden farklı olacaktır. Erkek seks arzular, fakat kadın çok yorgundur. erkek yeni bir araba almak ister, fakat kadın "hiç gereği yok!" der. Kadın annesini ve babasını ziyaret etmek ister, fakat erkek "ailenle çok fazla vakit geçirmekten hoşlanmıyorum." der. Erkek beyzbol turnuvasında oynamak ister, kadın "beyzbolu benden daha çok seviyorsun." der. Yavaş yavaş aradaki yakınlık görüntüsü kaybolur ve bireysel arzular, duygular, düşünceler, davranış tarzları öne çıkmaya başlar. Onlar iki ayrı bireydir. Zihinleri kaynaşmamıştır ve duyguları, aşk okyanusunda yalnızca bir süre için birbirine karışmıştır. Artık gerçeklik dalgaları onları ayırmaya başlamıştır. Aşk biter. Bu noktada onlar ya kendilerini çeker, ayrılır, boşanır ve yeni bir aşık olma yaşantısının arayışına koyulurlar ya da aşık olma tutkusunun canlılığı olmaksızın birbirlerini sevmek için zor bir çabaya girişirler.

Aşık olma deneyimi,
ne bizim ne de karşımızdaki kişinin
büyüme ve gelişimine odaklanır.
Aksine, bize bir yere vardığımız
duygusunu verir.