|
CARPE DİEM / ANI YAKALA http://a8.sphotos.ak.fbcdn.net/hphot...53702527_n.jpg http://a7.sphotos.ak.fbcdn.net/hphot...20485492_n.jpg Düşünün ki her sabah hesabınıza 86.400 birim kredi veren bir bankanız var. Ama bir günden ötekine hiç bakiye devretmiyor. Tutarı ne olursa olsun, kullanmadığınız bakiye miktarı her akşam iptal ediliyor. Böyle bir durumda ne yapardınız? Tabii ki son kuruşuna kadar çekerdiniz! Aslında hepimizin böyle bir bankası var. Adı, zaman. Her sabah iyi şeylere yatırım yapmadığınız kısmını silip, hesabınıza zarar kaydediyor. Hiç devretmiyor. Kredi miktarından bir kuruş fazla kullandırmıyor. Her gün size yeni bir hesap açıyor. Her akşam günün bakiyesini yakıyor. Eğer günlük depozitonuzu kullanmadıysanız, bu zarar sizindir. Geriye dönüş yok. Yarından avans çekmek yok. Bugünü, bugünkü depozitonuzu yaşamalısınız. Ona yatırım yapın ki, size sağlık, mutluluk ve başarı olarak geri dönsün... Bir senenin değerini anlayabilmek için, sınıfta kalan öğrenciye sorun. Bir ayın değerini anlayabilmek için, prematüre bir bebeği dünyaya getiren anneye sorun. Bir haftanın değerini anlayabilmek için, haftalık derginin editörüne sorun. Bir dakikanın değerini anlayabilmek için, treni henüz kaçırmış bir kişiye sorun. Bir saniyenin değerini anlayabilmek için, bir kazayı kıl payı atlatmış bir kişiye sorun. Sahip olduğunuz her anı değerlendirin. Daha fazla değer verin, çünkü onu çok özel biriyle, zamanını harcamaya değecek kadar özel biriyle paylaştınız. Şunu unutmayın ki zaman hiç kimseyi beklemez. Dün artık mazi oldu. Yarın ise belirsiz. Bugün ise avuçlarımızın içinde bize sunulmuş bir armağandır.' *** Bilge dünü mazide, yarını belirsizlikte bırakmış, bugünü de avuçlarımızın içine koymuş. Ama bugünün dünle yarının ortasında olduğunu da unutmamak gerekiyor. Zamanın anlamını, insan en iyi zamanla karşı karşıya kalınca kavrıyor. Eskilerin bir sözü vardır: 'Gençlikte yıllar uzun günler kısadır. Yaşlılıkta ise günler uzun yıllar kısadır.' Zamanla yüz yüze gelince bana da dakikalar uzun, saatler kısa geldi! Zaman en büyük hazine... İnsan, kullanmasını bilirse... Zaman tüm olumsuzlukların en iyi ilacı... İnsan, sürmesini bilirse... Zaman tüm kötü anıların balı... İnsan, katmasını bilirse... Zaman en adil hukukçu... İnsan, sabretmesini bilirse... |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Konu Tanışalım bölümünden Geliştiren Yazılar bölümüne kaydırılmıştır. Konularımızı uygun kategoriler altında açmaya özen gösterelim. Mutlu paylaşımlarınızın devamını dileriz. Sevgiler. actionsmile |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA becerebilseydim :)) çok teşekkürler |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA zaten zamanı herkez tam anlamıyla değerelendirebilseydi kıymetli bir şey olmaz dı birde şöyle düşünelim zamanı aslında herkez kendisine göre iyi kullanıyor ama farkında değil çünkü daha sonra geçmişle ilgili hayallerden dolayı zamanı kötü kullandığımızı düşünüyor olabiliriz o zaman düz mantıkla bakarsak geçmişi fazla karıştırmayalım ve pişmanlıklar duymayalım |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Bu konuda Osho ne güzel şeyler söylemiş; Geçmişe dönmek yardımcı olmayacak. Otuz yıl önce kızgınlık ortaya çıktı ve sen o gün onunla özdeşleştin. artık bu geçmişinle özdeşleşmeni ortadan kaldıramazsın; o artık yok! Ancak şu an özdeşleşmenden kurtulabilirsin, tam şu an; sonrasında, geçmişindeki tüm kızgınlık silsilesi artık senin bir parçan olmaktan çıkar. Anne-baban ve toplumun sana her ne yaptıysa geri dönüp silmen gerekmeyecek; bu çok değerli şimdiki anın tam olarak ziyan edilmesi olacaktır. Hepsinden önce o birçok yılı mahvetti; şimdi tekrar senin şimdiki anını yok ediyor... OSHO |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Mutlu adamın gömleği Bir hükümdar amansız bir hastalığa yakalanmıştı. Ülkenin bütün hekimleri saraya geldi, komşu ülkelerin hekimleri de çağırıldı. Ama hastalığa hiçbir çare bulunamadı. Hükümdar, herkesin gözü önünde her gün biraz daha erimeye devam ediyordu. Umutsuzluk içinde çırpınırken son çare olarak bütün falcıların, büyücülerin bulunup saraya getirilmesini istedi. Adamları koşuşturdu. Ülkede ne kadar adı falcıya büyücüye çıkmış insan varsa toplayıp getirdiler. Falcılar, büyücüler hükümdara tek tek baktılar, bildikleri bütün numaraları yaptılar, ama hiçbiri herhangi bir iyileşme sağlayamadı. Hükümdar artık iyiden iyiye umutsuzluğa düşmüşken günün birinde sarayının kapısına bir yaşlı kadın geldi. Bu kadın hükümdarın derdini nasıl çözeceğini bildiğini söylüyordu! Yaşlı kadını hükümdarın yanına götürdüler. Hükümdar yatağında doğrulamadan, “Söyle kadın” diye güç bela konuştu: “Neymiş senin çaren!” Kadın bildiği çareyi anlattı: “Adamlarınız ülkeyi dolaşacak, ülkenin en mutlu adamını bulacak, onun gömleğini alacak ve size getirecek. Siz de bu gömleği giyince iyileşeceksiniz...” Hükümdar emir verdi, adamları hemen ülkeye dağıldı. Önce en zenginlerin kapısını çalmaya başladılar. Ama hangi zenginle gidip konuştularsa onun hiç de tahmin ettikleri gibi mutlu olmadığı gördüler. Aralarından bir iki kişi, en değerli gömleklerini verdi. Hükümdar gömlekleri giydi fakat bunların da herhangi bir faydası olmadı. Böylece o gömleklerin sahiplerinin söyledikleri gibi mutlu olmadıkları ortaya çıktı. Hükümdar köpürüyor, adamları bütün ülkeyi adım adım dolaşıyor, artık zengin fakir dinlemeden mutlu insan arıyor ama bir kişi bile bulamıyorlardı. Durmaksızın dolaşırken susuz kalan hükümdarın adamlarından birkaçı dökülen bir kulübenin yanından geçmekteydi. Su istemek için yaklaştıklarında içeriden gelen sesi duydular. Bir adam kendi kendine konuşuyordu: “Ne kadar mutluyum, benden iyisi yok, karnımı doyurdum, yarın çalışabilecek gücüm de var... Benden iyisi yok...” Hükümdarın adamları suyu falan unutup hemen içeri daldılar. Bu son derece yoksul kulübede bir adam yere oturmuş, kağıt üzerine serdiği peynir ekmeğin son kırıntılarını ağzına atarken bir yandan da türkü söylüyordu. Hükümdarın adamları “Nihayet bulduk” diye adama doğru hamle ettiler ve yanan tek bir mumun zayıf ışığında adamın gömleğinin olmadığını gördüler. |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Basit yaşayacaksın. Basit. Mesela susayınca su içecek kadar basit... Dört çıkacak, ikiyle ikiyi çarptığında. Tek düğmesi olacak elindeki cihazın; Tek bir düğme, tek bir cümle gibi... Sevince lafı dolandırmadan söylediğin "seni seviyorum" gibi Basit bir öpücük yetecek sana... Basit, sıcak bir öpücük; ve o öpücükle dolacak tüm günlerin, tüm düşlerin. O öpücük için yapacaksın hayatının kavgasını, Öpücük için yiyeceksin hayatının dayağını. Kabak çekirdeği verecek sana rakamların veremediği mutluluğu El yazısıyla yazılmış eğri büğrü bir mektup olacak en değerli kağıdın hep yanında taşıdığın, atmaya kıyamadığın. İki harekette giyiniverecek, iki harekette soyunuvereceksin. Kısacık olacak uyanman, ve yola çıkman arasında geçen süre; Kısacık olacak sıcacık kollara dolanman ve Kendin bile anlayabileceksin yazdıklarını; bakışların bile anlatabilecek kendini. Beklentilerin de basit olacak: Kaf Dağı'nın önünde bekleyecek mutluluklar. Bir ıslıkta bulabileceksin en uzun dostluk romanını; ya da bir damla gözyaşı yaşatacak sana en ucuz romanını; Pankreasının sağlığına dua edeceksin kapatırken gözlerini. Zafer işareti yapacaksın tuvaletten çıkarken. Bir kaşarlı tost olacak aradığın asıl oturacağını bilemediğin sofrada, parmakların en kıymetli çatalın. Yine, aynı parmaklar çözecek en karmaşık denklemleri. İskender'in kılıcı duracak avukat rehberinin yanında. Bir filarmoni orkestrası veremeyecek sana kontrplak bir gitarda doğru basılmış bir fa diyezin mutluluğunu Makyajı ilk "a" sına kadar bilmen yetecek. Temizlik kokacak en pahalı parfümün. Bilmiyorum" diyebileceksin bilmediğinde ve çok normal olacak "bilemeyişin". Tek dereden su getirmen yetecek, bir "istemiyorum" diyebilmeye, Ne durduğu fark etmeyecek abanın altında. Saatin, sadece saati gösterecek, Telefonunu sadece telefon etmek için kullanacaksın, Küçük bir not defteri olacak "bilgini" en hızlı "sayan" Basit yaşayacaksın, basit. Sanki yaşamın bir gün sona erecekmiş gibi basit...Çay simit ve peynirle |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Ne beklersiniz yaşamdan? Ne bekler yaşam sizden? İkiniz de tüketirsiniz hoyratça zamanı. İşte asıl geride kalanlar sıkar canımızı. Yedi yaşında başlarsın okula, sayma ondan öncesini. Sonra, yıllar yılı gider gelirsin, kara tahtalı değirmene, berrak zamanını öğütmek için. Yirmi iki civarı alırken diplomanı, tüketivermişsindir üçte birlik zamanını. ‘Diploma yetmeez’ diyor topal şarapçı, ‘İyi bir iş bul da gel hele bakalım. Askerliğini de yap bir de, sonra evlen bakalım.’ İşte bir on yıl daha uçuveriyor ansızın. Yaş oluveriyor otuz beş! Gerçekten yarısı mıdır yolun? Belki de yarısından da yakın, geriye bakma sakın küheylan! Kopuverir zincirleri yaşamın, bir iplik gibi ansızın. ‘Hele bir borçlarımızı ödeyelim, sonra daha iyi yaşarız, şimdilik biraz sabır’ diyor karım Nazife! ‘Hele bir başımızı sokacak yuva olsun da, gerisi kolay‘ diyor. Bu da doğru hani. İşte böyle yitiyor hep on seneler, eriyen buzlar misali. Karım, çocuklarım, kooperatif başkanım, yardımcım, tek tük arkadaşlarım ve TV’deki haber spikeri, işte bu kadar çevremdekiler. Bunlara bakıyor yıllardır gözlerim. İşte bu yüzdendir ki, ‘Miyopsun’ diyor doktorum. ‘Tak gözüne iki numara.’ Ellinci yaş günümü kimse fark etmiyor bile. Ufaklığın diploma töreni var. Ne biçim alışveriş bu? Anlayamadım gitti. Yapmak istediğim birçok şey, özlem kapısında yitti. Hırsla mutfağa dalıyorum, ne varsa atıştırmak için. Sıcacık bir el tutuyor elimi ‘Perhiz yapmalısın artık’ diyor karım Nazife. Doğru da söylüyor hani. Kalan on yılımın birkaç yılı hastalıkla geçiyor. Gerisi de torunların peşinde. ‘Ulan hani yaşayacaktık’ diye bağırıyorum. ‘Sakin ol, tansiyonun yükselecek’ diyor eşim Nazife. Nedir yaşamın kısır döngüsü anlayamadım gitti. ‘İyi yaşadık, hoş yaşadık’ diyor karım. ‘Patronların da pek severlerdi seni, çok da çalışırdın. Bak her şeyimiz var, büyüdü sayılır çocuklar da. Daralacak ne derdin var? Haydi neşelen artık’ Doğru da söylüyor hani. Bir eş, birkaç çocuk, bir ev ve araba, işte yaşamımın bilançosu. Korkuyorum ölümden! Boşa geçen bir yaşamın ardından nasıl gidilir oraya! Özgürce çizmeliydim yaşamımı. Zor da olsa, özgürce ulaşmalıydım sona. Yalnızlıkla yaşansa da kanaviçe gibi dokumalıydım güzellikleri, gizemleri. Ter basıyor fırlıyorum yataktan. ‘Dönüp durma’ diyor karım Nazife yarı uykulu. ‘Sıkıca örtün de uyu.’ ‘Tüketmek için bunca acele ettiğimiz takvim yapraklarına. Onca hızla çevirdiğimiz akreplere yelkovanlara. İçine gönüllü daldığınız o insafsız rutin çarkına. Şöyle bir uzaktan baktığınızda, neler hissediyorsunuz? ‘Ne kadarı benim hayatım’ diye soruyor musunuz kendi kendinize? Ne kadarını başkaları yaşamış benim yerime. Ya da ben başkalarının? Sevgiyi koydum, kum saatinin dolu dizgin akıp giden kumlarının her bir zerresine. Çünkü bir tek sevgi var elimizde bunca yıldan damıtılmış gelen. Yine bir tek o kalacak, yaşanacak yıllarından geriye. Ötesi yalan. alıntı |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Geçmiş günü beyhude yere yad etme Bir gelmemiş an için de feryad etme Geçmiş gelecek masal bütün bunlar hep Eğlenmene bak ömrünü berbad etme Ömer Hayyam |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Bazen birileri hayatınıza girer ve onların orada olmalarının, sizin bazı amaçlarınıza hizmet etmeleri, size ders vermeleri veya kim olduğunuz ya da kim olmak istediğiniz konusunda size yardım etmeleri demek olduğunu kesinlikle bilirsiniz. Bu kişilerin kim olabileceklerini asla bilemezsiniz bir oda arkadaşı, bir profesör, bir arkadaş, bir sevgili ya da tamamen yabancı biri ama gözleriniz onlarla kilitlendiğinde, işte o an hayatınızı çok derin bir şekilde etkileyeceklerini bilirsiniz. Bazen, başınıza gelen şeyler ilk başta korkunç, acı verici ve adaletsizce görünebilir ama sonraları aksine o engelleri aşmadan potansiyelinizin, gücünüzün, iradenizin ve yüreğinizin asla farkına varamayacağınızı anlarsınız. Hastalık, yaralanma, aşk, gerçek mükemmelliğin kayıp anları ve aptallıklar, hepsi sizin ruhunuzun sınırlarını test etmek için vardır. Bu küçük testler olmaksızın, her ne olursa olsunlar, hayat hiçbir yere varamayan, pürüzsüzce asfaltlanmış düz, yavan bir yol gibi olurdu. Güvenli ve rahat; ama aptalca ve tamamen anlamsız. Tanıştığınız, hayatınızı etkileyen insanlar, tecrübe ettiğiniz başarı ve çöküşler, kim olduğunuzu ve kim olacağınızı bulmanıza yardımcı olurlar. Kötü tecrübelerden bile bir şeyler öğrenilebilir. Aslında, bazen onlar en önemlileridir. Eğer birileri sizi severse, karşılığında onlara hangi şekilde yapabiliyorsanız sevgi verin, sadece sizi sevdikleri için değil aynı zamanda size sevmeyi ve kalbinizi ve gözünüzü nasıl açabileceğinizi öğrettikleri için. Eğer birileri sizi incitirse, aldatırsa ya da kalbinizi kırarsa, onları affedin, size, güveni ve kalbinizi kimlere açacağınıza dikkat etmenin önemini öğrettikleri için. Her gününüzü önemseyin. Her anın değerini bilin ve onu bir daha asla yaşayamayacağınız için o anlardan alabileceğiniz her şeyi alın. Daha önce hiç konuşmadığınız insanlarla konuşun ve onların söylediklerini dinleyin! Aşık olmanıza izin verin, kendinizi serbest bırakın ve görüşlerinizi yükseltin. Başınızı dik tutun; çünkü her türlü hakka sahipsiniz. Kendinize önemli bir kişi olduğunuzu söyleyin ve kendinize inanın; çünkü eğer siz kendinize inanmazsanız başkalarının size inanması güç olacaktır. Hayatınızda istediğiniz her şeyi yapabilirsiniz. Kendi hayatınızı yaratın ve daha sonra dışarı çıkıp hiç pişmanlık duymadan yaşayın! Ve eğer birilerini severseniz bunu onlara söyleyin; çünkü yarının neler sakladığını asla bilemezsiniz. Yaşadığınız her günden hayata dair bir ders alın! Bugün; dün için endişelendiğiniz yarındır. Buna değer miydi? *Sharon Zeff Yaşadığınız her günden hayata dair ders alın. |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA HAYATIN SIKINTILARI Bir zamanlar, tahta oymacılığıyla uğraşan, hayatın sadece yüzeyinde kalmayıp, hakikatlerini de hissetmeyi beceren yaşlı bir usta yaşardı. Bu ustanın, her şeyden şikayet eden bir çırağı vardı. Çırak başına gelen en küçük sıkıntıdan bile şikayet ediyordu. Hayat onun için sanki sırf kötülüklerden, sıkıntılardan ve mutsuzluklardan ibaretti. Ustası bir gün çırağı tuz almaya gönderdi. Adeti olduğu üzere, çırak söylene söylene denilen şeyi yaptı. Döndüğünde “Şimdi tuzun ne gereği vardı?” gibisinden bir edayla tuzu ustasının önüne koydu. Usta ona şimdi bir avuç tuzu bir bardak suya döküp karıştırmasını söyledi. Çırak yine suratı asık bir şekilde söyleneni yaptı. Usta “Şimdi de o suyu iç” diye emretti. Çırak, önce kaşlarını çattı. Bir bardak tuzlu suyu içmesini nasıl isterdi ki ustası? Ama ona olan saygısından , zorlanarak da olsa bardaktan bir yudum aldı almasıyla tükürmesi bir oldu. “Tadı nasıldı?” diye sordu usta. “Acı!” diye kızgınlıkla cevap verdi çırak. Usta anlamlı anlamlı gülümseyerek çırağı bu defa köyün kenarındaki tatlı su gölünün kıyısına götürdü. Çırağına aynı şeyi burada yapmasını bir avuç suyu göle atmasını ve gölden su içmesini söyledi. Çırak söyleneni yaptı, suyu göle atıp gölün tatlı suyundan kana kana içti. O ağzının kenarlarından akan suyu eliyle silerken ustası sordu: “Tadı nasıldı?” “Bal gibi tatlı!” diye karşılık verdi çırak. “Tuzun tadını alabildin mi?” “Hayır” Bunun üzerine, bilge usta, suyun yanında diz çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve ona ömrü boyunca unutamayacağı şu dersi verdi: “Evladım! Hayatımızdaki sıkıntılar tuz gibidir, ne azdır ne de çok. Sıkıntıların miktarı hep aynıdır. Ancak, bu sıkıntıların kişiye ne kadar ıstırap vereceği onun neyin içine konulacağına bağlıdır. Bir sıkıntının, ıstırabın olduğunda yapman gereken şey duygularını genişletmektir. Bardak olmayı bırakıp göl olmaya çalışmaktır. O anda göremesen bile, o sıkıntıların sonucundaki güzellikleri görebilmektir.” |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Güneş her sabah verilmiş bir söz gibi doğuyordu. Gerçek neydi biliyor musunuz? Her şey. |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Ben bu Carpe Diem olayını pek doğru bulmuyorum. Anı değerlendirmek tabii ki önemli ama bu felsefe geçmişi geleceği bırak hayat boş salla coş tarzında tavsiye veriyor. Oysaki geçmişini bilmeyenler, onu bilenler altında ezilmeye mahkumdurlar demiş Atatürk. Geçmişini bırakan bir insan, geleceğe emin adımlarla gitmek için anı nasıl yakalayabilir? Bence geçmişe ve geleceğe gereken önem verilmeli ve bunu yapmanın da ancak şuan olabileceğini idrak etmeli insan. Aksi taktirde CARPE DİEM felsefesi bataklığa götürür :) |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA herkesten önce herkesin düşüncesine saygım var. ben carpe diem den geçmişi unutmayı anlamıyorum. hatta size şu anlamda katılıyorum. yaşadığımız herşeyin bir sebebi ve anlamı vardır .. bizi biz yapan değerlerdir.. ve yaşamamış olmayı istemezdim hiç.. başka bir konu başlığının altına yazdığım bir kıssadan hikayeyi burada da paylaşmak isterim.. BÜYÜ DÜKKANI Uzak diyarlardan birinde bir ülkede yemyesil tepelerin arasinda kisin bembeyaz bir kar örtüsü ile baharda rengarenk kir cicekleri ile kaplanan bir vadi vardi.Ortasindan küçük bir irmagin gectigi bu vadi "Buyulu Vadi" olarak anilirdi. Ona bu adi veren isevadideki ilginç bir dukkan ile bu dukkanda yasananlardi.Ünü ülkenin dort bir yanina yayilmis olandukkanin adi "Büyü Dükkani" idi.Buyu Dukkani'nin sahibi ak sacliaksakalli bir ihtiyardi. Burasi ayni zamanda onun yasadigi yerdi. Bu nedenle dukkanin disaridan goruntusu tipki bir ev gibiydi. Uc tarafinda da yesil cerceveli pencerelerin oldugu tamami ahsaptan yapilmis olan bu binaya bir verandadan giriliyordu. Iceri girer girmezilginc esyalarla donanmis oldukca genis bir oda ile karsilasiyordunuz. Buyuk bir kütüphane uzerlerinde cok sayida esyanin bulundugu raflar masa ve konsollar dukkanin dort bir tarafini kapliyordu. Ancak bu kalabalik goruntu icinde cok etkileyici bir duzen goze carpiyordu. Butun esyalar belli bir estetik icinde duruyor ve bu estetik hicbir zaman bozulmuyordu. Buyu Dukkanini cevreleyen pencereler icerdeyken bile gunun aydinligina ve vadinin güzelligine hakim olmaniza izin veriyordu. Dukkanin icinde arka taraftaki bolmeye acilan bir kapi vardi. Bu bolmede mutfak banyo ve yatak odasi bulunuyordu. Dukkana gelen musterilerarka tarafa acilan kapiyi daima kapali gorurlerdi.Her insanin yasaminda cok istedigi ancak sahip olamadigi birseyler vardir. Ya da sahip olup kaybettigi seyler.. Bazen de sahip oldugu ancak kurtulmak istedigi seyler... Iste butun bunlaro ulkede yasayan insanlarin bir kismi icin Büyü Dükkani'na gelme nedeniydi. Bu dükkanda isteklerinizisinirlamak zorunda degildiniz. Müsterilerhayaledebildikleri herseyi isteme ve alma hakkina sahiptiler. Tabiibedelini ödedikleri takdirde...Her yerde oldugu gibi bu dükkanda da almak istediginiz seyin bir bedeli vardi. Bu bedelin ne olacagidükkan sahibiyle yaptiginiz pazarlik sonucunda ortaya çikardi. Ancak Büyü Dükkani'nda maddi bedellerin hiç bir hükmü yoktu. Bazi müsteriler birseye sahip olmak için denebilecek tek bedelin para olabilecegi düsüncesiyle cepleri kabarik gelirlerdi. Oysa burada yapilan pazarliklar günlükyasamdakilerden biraz farkli olur ve pek çok müsteriyi sasirtirdi.Dükkan sahibi yasli adam her sabah gün agarirken kalkar kendine büyük bir fincan kahve yapar ve bir insanin isteyebilecegi her seyin var oldugu dükkaniyla gurur duyarak kahvesini yudumlardi.Kahvenin ardindan gelen zevkli bir kahvaltidan sonra da pencerelerinin perdelerini sonuna kadar açaraksallanan koltuguna oturur ve içeri dolan gün isiginin yardimiyla okumaya baslardi. Büyü Dükkan'inda satici olmak bilgelik isterdi.O güne kadar dükkana gelen hiçbir müsteriyi geri çevirmemisti dükkan sahibi. Herkesçok istedigi bir seye sahip olmak ugruna onca yolu göze alarak gelir ve mutlaka alabilecegi en iyi seyi almis olarak çikardi.Ama genellikle aldigi sey istedigi seyden çok farkli olurdu.. Yasli adam ara sira okudugu kitaptan basini kaldirir yolu gören pencereye bir göz atardi. Eger bir müsteri geliyorsa onu ta uzaktan yakalayipdükkana yaklasana kadar izlemeyi severdi.Bu onun için zihinsel bir hazirlik süreciydi.Bu süre içinde zihnini biraz sonra gelecek olan müsteriyi iyi anlayabilmek için bosaltirdi.Sabah disari baktiginda yagan karin yolu iyice kapattigini gördü. Bu havada gelen giden olmaz diye düsünüp hüzünlendi. Büyü Dükkani hemen hergün bir müsteri agirlardi.Ancakyilda birkaç kere de olsa kimsenin ugramadigi günler olurdu. Yasli adam o gününde bunlardan biri olmasindan korktu. Nedense issizlik içini ürpertmisti. Tam o sirada uzakta bir kararti gördü.Kar beyazinin kamastirdigi gözlerini kirpistirip tekrar baktiginda bunun yaklasmakta olan bir insan oldugunu anladi. Içini bir sevinç kapladi.Gidip sobasina bir odun atti ve tam pencerenin karsisindaki sallanan koltuga oturupmüsterisini beklemeye koyuldu. Kis mevsiminin bu soguk gününde epeyce üsümüsyorgun düsmüs olmaliydi. Kapinin önüne gelinceye kadargözlerini hiç ayirmadan izledi onu. Iyice kulak kabartti. Üç basamakla çikilan ahsap zeminli verandadaki ayak seslerini ve onlara eslik eden gicirtiyi duymaktan çok hoslanirdi. Bekledigi kisinin ayak sesleri ikinci basamakta kesildi.Müsteri çalmadan kapiyi açmamayi prensip edinmisti yasli adam. Çünkü hemen herkes o kapinin önünde durup bir kez daha düsünürdü. Kapiyi çalmaktan vazgeçip dönenleraz da olsa olmustu. O gün de ayni seyi yapti. Sonunda kapi çalindi. Açtiginda karsisinda soguktan kizarmis elleriyle atkisini çikarmaya çalisan bir erkek gördü."Iyi sabahlar girebilir miyim?" diye sordu müsteri.Dükkan sahibi müsterisini içeri aldiktan sonraisinmasi için ona bir kahve ikram etti.Sessizce kahvesini içerken etrafi seyreden adamkarsisinda oturan yasli saticinin ikna edilmesi pek güç olmayan biri oldugunu düsündü.Herhalde o da müsterisini anlar onun hakli istegini geri çevirmek istemezdi.Acaba Büyü Dükkani'ndan çikarken istedigi gibi bir alisveris yapmis olacak miydi? Bir süre söze nasil baslayacagini bilemedi. Belki de dükkan sahibinin bir seyler söylemesi gerekirdi. Ancak karsisinda sabirli bir ifade ile müsterisinin gözlerinin içine bakarak oturan saticinin alisverisi baslatmaya niyetli olmadigini anladi. Bu sabirli bekleyis onda hem cesaret hem de yumusak bir etki yaratti. Anlasilan baslangiç sözleri kendisinden bekleniyordu.Sonunda fazla düsünmeden aklindan ilk geçeni söyleyiverdi."Ününüzü duyunca çok uzaklardan kalkip geldim buraya... Istedigim seyi bir tek sizin dükkaninizda bulabilecegimi söylediler. Karsiliginda ne isterseniz vermeye hazirim." "Istediginiz seyin ne oldugunu ögrenebilir miyim ?" "Bakin ben elli bes yasindayim. Yani yolun yarisini geçeli çok oldu. Söylemeye dili varmiyor ama yolun sonuna yaklastim galiba. Bu gerçege tahammülüm yok. Ben bugüne kadarki hayatimi geri istiyorum. Mümkün mü ?" "Elbette mümkün. Biliyorsunuz dükkanimda her sey mevcut. Ancak tam olarak ne istediginizi anlayabilmem için bana geri istediginizhayatinizi biraz anlatabilir misiniz?" Dükkan sahibinin sordugu soru müsteriyi iç dünyasina döndürmüstü. Gözünün önünden geçen sahnelerin kendi yasamina ait oldugunu kabul etmek için kendini zorluyordu. Bütün görüntüler bir kargasa ve telas içinde birbirlerine karisarak geçip gittiler ve geride yalnizca issiz bir hüzün biraktilar.Hüznünün yüzüne yansimasina engel olamayan müsteri yasli saticinin sorusu karsisinda ancak sunlari söyleyebildi: "Geçmis yasamimda birçok hata yaptim. Bunlar için pismanlik duyuyorum... Yanlis kararlar verdim kayiplara ugradim. Zamani hovardaca harcadim. Bir gün bir de baktim kihayat yanimdan geçip gidiyor.Panige kapildim ve bir çare aramaya basladim. Dostlarimla konusmayi denedim. Beni teselli edip derdimi unutturmaya çalisanlar da oldu yardim etmeye çalisanlar da. Ama hiçbiri kar etmedi. Kendimi çok mutsuz hissediyordum. Derkenbir gün birisi bana sizden ve Büyü Dükkani'ndan söz etti. Bunu uyar duymaz sanki içimde bir isik yandi. Büyük bir umutla hemen yollara düsüp size geldim. Kendimi çok çaresiz hissediyorum. Lütfen elli bes yilimi bana geri verin." "Yani siz pismanlik duydugunuz hayatinizi yeniden yasamak mi istiyorsunuz?" "Elbette hayir. Söylemek istedigim bu degil. Ben yalnizca kaybettigim yillarimi geri istiyorum. Eger bir sansim daha olursa ayni hatalari tekrarlamayacagim." "Herhalde bunu çok istiyorsunuz." "Evet hem de her seyimi verecek kadar." "Peki benim size verecegim elli bes yilin karsiliginda siz bana ne verebilirsiniz?" "Ne isterseniz?" "Sanki bunun için herseyden vazgeçmeye hazir gibisiniz." "Hiç kuskunuz olmasin. Su anda sahip oldugum herseyden vazgeçebilirim. Yeter ki geride biraktigim yillarimi bana geri verin." Yasli adam ellerini sakallarinda dolastirirkenkendini sallanan koltugunun devinimlerine birakmisti. Bir süre düsündü.Müsterisinin sabirsizlikla pazarligin bitmesini beklediginden emindi. Büyü dükkanina gelen kisiler genellikle bir an önce istediklerini alip gitmek için acele ederlerdi. Bu nedenle yasli adampazarligin basindaki düsünce yolculuklarinda yalniz kalirdi. Su anda da sessizligin yalnizca kendi isine yaradigini biliyordu. Koltugu ile birlikte öne dogru egilerek müsterisinin gözlerinin içine bakti ve agir agir konusmaya basladi:"Beyefendi her ne kadar siz elli bes yil karsiliginda bana herseyinizi vermeye hazir olsaniz da ben sizden bir tek sey isteyecegim.""Dileyin benden ne dilerseniz." "Belleginizi..." "Anlamadim?" "Belleginizi dedim...Elli bes yilin yasantisini içinde barindiran belleginizi istiyorum." "Ah evet anladim. Ilginç bir bedel... Kabul ediyorum.Tamam alin bellegimi.""Emin misiniz?" "Neden olmayayim? Elli bes yil kazanacagim." "Belleginizi içindeki her seyle birlikte bu dükkanda birakip gideceksiniz. Elli bes yilin tek bir anini hatirlamayacaksiniz. Buraya neden geldiginizi bile ..." "Daha iyi ya! Her seye yeniden baslayacagim. Zaten geçmisi hatirlamak istemiyorum ki!" "O halde korkarim elli bes yil sonra buraya tekrar gelirsiniz. Tabii o zaman benim yerimebir baskasi size yardimci olur." "Hayir hayir... Emin olun ki su dakika bellegimi size birakip elli bes yilimi geri alacagim ve dükkaninizi bir daha dönmemek üzere terk edecegim. Ve yine söz veriyorum su ana kadar yaptigim hatalarin hiç birini tekrar etmeyecegim.""Isterseniz baska sözler vermeyin. Çünkü az sonra belleginizle birlikte bütün hepsini burada birakip gideceksiniz." Yasli adamin son sözleri müsterinin duraklamasina neden olmustu. Bu sözlerin anlamini kavrayabilmek için birkaç saniye düsünmek zorunda kaldi. "Nasil yani? Buradan çiktigimda hiçbir sey hatirlamayacak miyim? Sizinle konustuklarimizi bile öyle mi?" .................................. "Yani hiçbir seyi mi ? Buraya neden geldigimi sizin kim oldugunuzu ve hatta...!""Ne yazik ki!" Yasli adam su anda pazarligin sonuna geldiklerini hissediyordu. Karsisinda oturan müsterinin yüzünde gördügü aydinlanmapazarlik sahnelerinin en hoslandigi görüntüsüydü. Son sözleri müsterisinin söylemesini istedigi için bir süre sessiz kaldi ve bekledi. Bu seferki sessizliginmüsterisinin isine yaradigindan emindi. Onun aydinlanan yüzünün ortasinda parlayan gözbebekleri yasli satici için sessizligin içinden çikacak sesli bir coskunun habercisi gibiydi.Gerçekten de konusmaya baslayan müsterisi onu yaniltmadi:"Sanirim ne demek istediginizi simdi anliyorum. Eger ellibes yilin bedeli bu ise pes ediyorum. Bellegimden vazgeçemem. Bu neye benziyor biliyor musunuz? Bir kadinin çok istedigi bir tokayi saçlari karsiliginda satin almasina...Çok ilginç bir insansiniz. BanaBüyü Dükkani'ndan almak istedigimden çok farkli bir seyle çikacagimi söylemislerdi de inanmamistim. Ben bugüne kadar ki yasamimi almak için gelmistim ancak bugünden sonraki yasamimi alip gidiyorum. Size tesekkür ederim.""Bir sey degil. Güzel bir pazarlikti. Hosça kalin." Yasli adam müsterisini gözden kaybolana dek gülümseyerek izlerkenaklindanSantayana'nin bir sözü geçiyordu: "Geçmisi hatirlamayanlar onu bir kez daha yasamak zorunda kalirlar" |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA bir sihirli değneği yıllarca beklerken,,üzerimize parlayan yildiz kaymalarıni farkeddemeyen her saniyeyi mutluluk penceresinin önündeki ince duvarda adım adim yürürken assagi düşmemek için o uçuruma bakarak geçirdik,,bu kez de bulutları kaçırdık yürüyüp gittiler öylece her misafir bulut gibi..bizse Iyi bir misafirperver olamadık.. Ne zaman gözlerimizin körlüğünden assagi düşecek olduk,,mutluluk biz çarpmadan zemine uzattı ellerini yakalayıp baska bir yere tuttu fırlattı..geri geldik..bu bir savaştı,varoluş savaşı..mutlulukla acının bitmeyen savaşii,,ve biz bu savasin kahramani.. DINMEYECEK,,BITMEYECEK..ve biz assagi bakarken kacirmayacagiz misafir bulutları.. Onları da boyayacagiz,,boya kalemlerimiz hep ellerimizde olucak GÜN BIZE MERHABA DER.. cansuyu |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Önce evlendiğimizde hayatın daha iyi olacağına inandırırız kendimizi. Evlendikten sonra, bir çocuğumuz doğduktan hatta ardından bir tane daha olduktan sonra hayatın daha iyi olacağına inandırırız kendimizi. Sonra çocuklar yeterince büyük olmadıkları için kızar, onlar büyüyünce daha mutlu olacağımıza inanırız. Bundan sonra, ergenlik dönemlerinde çocuklarla uğraşmamız gerektiği için öfkeleniriz. Kendimize, çocuklarımız bu dönemden çıkınca daha mutlu olacağımızı, yeni bir araba alınca, güzel bir tatile çıkınca, emekli olunca, yaşantımızın dört dörtlük olacağını söyleriz. Gerçek ise şu andan daha iyi bir zaman olmadığıdır. Eğer şimdi değil ise ne zaman?... Hayatınız her zaman mücadelelerle dolu olacaktır. En iyisi bunu kabul edip her ne olursa olsun mutlu olmaya karar vermektir. En sevdiğim sözlerden biri Alfred D. Souza' ya aittir. Der ki; "Uzun zamandan beridir hayatın -gerçek hayatın- başlamak üzere olduğu izlenimine kapılmıştım. Fakat her zaman yolumun üzerinde bir engel, öncelikle erişilmesi gereken birşey, bitmemiş bir iş, hizmet edilecek zaman, ödenecek bir borç oldu. Sonra hayat başlayacaktı. Sonunda anladım ki bu engeller benim hayatımdı." Bu görüş açısı, mutluluğa giden bir yol olmadığını gösterdi. Mutluluk yoldur, öyleyse sahip olduğunuz her anın kiymetini bilin ve mutluluğu, vaktinizi harcayacak kadar özel biriyle paylaştığınız için, ona daha fazla değer verin. Unutmayın, zaman hiç kimse için beklemez. Öyleyse; Okulu bitirene kadar, 100 milyar kazanana kadar, Çocuklarınız olana kadar, Çocuklarınız evden ayrılana kadar, Işe başlayana kadar, Evlenene kadar, Cuma gecesine kadar, pazar sabahına kadar, Yeni bir araba, ya da ev alana kadar, Borçlari ödeyene kadar, Ilkbahara kadar, Yaza kadar, Sonbahara kadar, Kışa kadar, Maaş gününe kadar, Şarkınız söylenene kadar, Emekli olana kadar, Ölene kadar..... MUTLU OLMAK IÇIN IÇINDE BULUNDUĞUNUZ 'AN' DAN DAHA IYI BIR ZAMAN OLDUĞUNA KARAR VERMEK IÇIN BEKLEMEKTEN VAZGEÇIN. MUTLULUK BIR VARIŞ DEĞIL, BIR YOLCULUKTUR. "PEK ÇOKLARI MUTLULUĞU INSANDAN DAHA YÜKSEKTE ARARLAR, BAZILARI DA DAHA ALÇAKTA. OYSA MUTLULUK INSANIN BOYU HIZASINDADIR." Unutmayın "YARIN KIMSEYE VAAD EDiLMEMIŞTIR." Murathan Mungan |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Bahar bulaştı ya hayata, ağaca, suya, içimde öyle bir seyahat kımıldıyor ki, diren direnebilirsen... Yüreğim bavulunu toplamış çoktan; ruhum sırtlamış çantasını... "Uzaklar" çekiyor içimdeki seyyahın tasmasını... Marianne Faithful sanki şarkı değil, derdimin nedenini söylüyor radyoda: "Saçlarında ılık rüzgarla/spor bir araba sürerek, Paris'e hiç gitmediğini/ 37 yaşında fark etti". Buket Uzuner, yaşayageldiği hayatın anlamsızlığını 37'nci yaşgününde idrak eden bir kadının öyküsünü anlatıyor "Karayel Hüznü"nde... Bıkkın kadın, doğum gününün sabahında, büyük boy bir beyaz kağıda kırmızı rujla şu notu yazıp bırakıyor evdekilere: "Bugün benim doğum günüm/Değişiklik olsun diye bu kez/Size domuz kanından nefis bir çorba hazırladım/İçine de zehir kattım/Ben Alpler'e gidiyorum/Çünkü 37 yaşıma girdim ve hâlâ Alp Dağları'na gidemediğimi ayrımsadım/Kalırsam, asla gidemeyeceğimi anladım/kalırsam düşlerimi, arzularımı hep ertelemek zorunda kalacağımı da.../hoşçakalın". * * * "Yaşamak değil/Beni bu telaş öldürecek" dediği gibi şairin; o telaşla, bırakın Paris yolunda ılık rüzgârlara taratmayı saçlarımızı, sevdiğimizle doyasıya bir sohbet bile edemedik biz... Gözümüz saatte söyleştik hep, koşuşur gibi seviştik, yarışır gibi çalıştık. Hep yetişilecek bir yerler vardı, aranacak adamlar, yapılacak işler... Bir sonraki günün telaşı, bir öncekinin terine bulaştı; başkalarının hayatı, bizimkini aştı. Kör karanlıkta çalar saat sesi yerine, kuşluk vakti, kızarmış ekmek kokusu veya yavuklu busesi ile uyanma düşlerini hababam erteledik. 20'li yaşlardayken 30'lara kurduk saatin alarmını, 30'larımızda 40'lara, belki sonra 50'lere... Lakin öyle yanlış kurgulanmış ki hayat, kuşlukta uyanma fırsatını sunduğunda size, artık uyku girmez oluyor gözlerinize... Doyasıya söyleşmek, telaşsız sevişmek için bol zamana kavuştuğunuzda, söyleşecek, sevişecek kimsecikler kalmıyor yanınızda... Özenle yarına sakladığınız bir sarı lira gibi ömrünüz; vakti gelip sandıktan çıkardığınızda bir de bakıyorsunuz ki, tedavülden kalkmış... * * * Jorge Luis Borges'in derlediği Babil kitaplığında Papini'nin "Ödenmeyen Gün" adlı bir öyküsü vardır. Güzel bir prensesin başından geçenleri anlatır: 22 yaşındayken bu prensese bir beyefendi sürpriz bir teklifle gelir. Hasta kızı için gençlik yılları aradığını söyler ve "Bana gençliğinizden bir yıl ödünç verirseniz, ömrünüz sona ermeden onu gün gün size geri ödeyeceğim" der. Prenses henüz o kadar gençtir ki, cömertçe gözden çıkarır bir yılı; ödünç verir beyefendiye... 23 yerine 24 yaşına basar o yıl yaşgününde... Yıllar yılı hatırlamaz verdiği borcu... Ancak ne zaman ki 40 yaşını aşar ve o dillere destan güzelliği bozulmaya yüz tutar; arar beyefendiyi ve 365 günlük alacağını tek tek tahsil etmeye başlar. Özellikle balo günleri, bütün çizgileri yok olmuş bir yüzle ve körpe bir bedenle girer salonlara... Gece odasına sızmayı başaran aşıkları, gece yarısından sonra yüzünün nasıl kırıştığını hayretle gözlerler... Her gençleşmenin ardından uyanış anı daha acı verici olur. Çünkü yaşı ilerledikçe, o hali ile 23 yaşı arasındaki fark daha da açılır. Fark açıldıkça "bir gün, bir saat, bir an olsun" gençlik aşısını tatmak daha güzel gelir. Ancak sayılı gün çabuk geçer. Kalan günlerini hoyratça harcayan prenses, geri isteyebileceği sadece bir günü kaldığını fark eder: "Bir günlük ışık, sonra sonsuza dek karanlık..." Ateşli bir sevgilinin bütün bedenini okşaması için o tek günü özenle saklar. Bu son yaşam parasını harcamak için çılgınca bir istek duysa da kıyamaz bir türlü... Nihayet evine gelip, öyküsünü dinleyen ve dizlerine kapanarak gençliğinin son gününü kendisiyle geçirmesi için yalvaran bir adamın teklifini kabul eder. "O gün" geldiğinde adam, en şık elbisesi ve titreyen yüreğiyle açar bahçe kapısını... Kadının villasına girer, iki kişilik hazırlanmış masada mumların yandığını görür. Bir süre bekledikten sonra meraklanıp prensesin kapısını tıklatır. Yanıt gelmeyince açıp girer. Dört bir yana savrulmuş görkemli giysilerle dolu odada prenses aynanın karşısında bir kanepeye uzanmıştır. Yüzü bembeyazdır. Gençliğinin dönmesini beklerken son nefesini vermiştir prenses... Adam bu ani ölümün nedenini yerde bulduğu mektupta okur. Satırlar, borçlu beyefendiye aittir: "Soylu prenses!.. Size borçlu olduğum son gençlik gününü geri veremeyeceğim için çok üzgünüm. (..) En derin bağlılığımla..." * * * Erikler, kirazlar, çileklerle çıkageldi mi Haziran, pupa yelken kıpırdanır içim... Saçlarını ılık rüzgarlara salıp uzak başkentlere spor arabalar süren coşkulu kadınların şarkılarını dinlerim Haziran'da... Ardında veda mesajları bırakarak hep ertelediği düşlerinin peşisıra yüksek dağlara tırmanan öfkeli kadınların öykülerini okurum. Ve geleceğe ödünç verdiğim yaşanmamış günlerimin yasını tutarım sessiz sedasız... Yaşam... O hepimize borçlu olan hergele, öder inşallah bir gün hesabını... Yaşarız ertelediklerimizi, "gençliğimizin son günü" çalınmadan elimizden... |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Yaşamaya Dair Yaşamak şakaya gelmez, büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın bir sincap gibi mesala, yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden, yani, bütün işin gücün yaşamak olacak. Yaşamayı ciddiye alacaksın, yani, o derece, öylesine ki, mesala, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda, yahut, kocaman gözlüklerin, bembeyaz gömleğinle bir laboratuvarda insanlar için ölebileceksin, hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için, hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken, hem de en güzel, en gerçek şeyin yaşamak olduğunu bildiğin halde. Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, yetmişinde bile, mesala, zeytin dikeceksin, hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil, ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için, yaşamak, yani ağır bastığından. Nazım HİKMET |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA BUGÜN.. HAYATIMIZIN GERİ KALAN KISMININ İLK GÜNÜ.. |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Eniştem; kızkardeşimin tuvaletinin en alt gözünü açtı ve ince kağıda sarılmış bir paket çıkardı. "Bu" dedi, sıradan bir çamaşır değil.. Kağıdı açtı ve çamaşırı bana uzattı. Zarif ve ipekliydi. Kenarları elişi dantelle süslenmişti. Astronomik bir fiyat taşıyan etiketi hala üstündeydi. 'Jan bunu New York'a ilk gittiğimizde almıştı. Nereden baksan sekiz, dokuz yıl olmuştur. Hiç giymedi, özel bir gün için saklıyordu. Çamaşırı benden aldı ve cenaze evine götürmek üzere ayırdığımız diğer giysilerle birlikte yatağın üzerine koydu. Bırakırken eli bir an yumuşak kumaşı okşar gibi oyalandı. Tuvaletin gozunu hizla kapatti ve bana dondu ve dedi ki : "Hiçbir şeyini özel bir gün için saklama. Yaşadığın her gün özeldir" Cenazeyi izleyen günlerde enişteme ve yeğenime beklenmeyen bir ölümün arkasından yapılması gereken tüm üzücü işlerde yardımcı olurken sık sık bu sözleri hatırladım. Kardeşimin ailesinin yaşadığı şehirden California'ya dönerken uzakta yine bu sözleri düşündüm. Kardeşimin göremediği, duyamadığı veya yapamadığı bütün şeyleri düşündüm. Hala eniştemin sözlerini düşünüyorum ve hayatım değişti. Artık daha cok okuyor, daha az toz alıyorum. Balkonda oturup bahçemi seyrediyorum, uzayan çimlere aldırmadan. Ailem ve dostlarımla daha çok vakit geçiriyorum , iş toplantılarında daha az. Mümkün olduğu kadar sık hayatın katlanılması gereken bir dertler zinciri yerine zevk alınacak olaylar silsilesi olarak görülmesi gerektiğini hatırlatıyorum kendime. Her anın güzelliğini duyumsayarak yaşamak istiyorum. Hiçbir şeyimi özel günler için saklamıyorum. Kıymetli tabak çanağımı her 'özel' olayda kullanıyorum. Birkaç kilo vermek, tıkanan lavaboyu açmak, bahçemde ilk açan çiçek gibi özel olaylarda.. En pahalı ceketimi canım isterse süpermarkete giderken giyiyorum. Teorime göre eğer zengin görünürsem, küçük bir torba erzak için o kadar parayı daha rahat ödeyebilirim. Pahalı parfümü özel partiler için saklamıyorum. Mağazalardaki tezgahların ve banka memurlarının burunları da en az parti parti gezen arkadaşlarımınkiler kadar iyi koku alır. 'Birgün' kelimesi dağarcığımdaki yerini kaybetti. Bir şey eğer görmeye, duymaya veya yapmaya değerse, onu şimdi görmek, duymak ve yapmak istiyorum. Hepimizin Yasayacağımıza garanti gözüyle baktığımız yarını Görmeyeceğini bilseydi eğer kızkardeşim,neler yapardı kimbilir ? Sanırım aile fertlerini veya yakın arkadaşlarını arardı. Belki eski birkaç arkadaşını arayıp aralarında geçen sürtüşmeler icin özür dilerdi. Belki bir lokantaya en sevdiği çin yemeğini ısmarlardı. Bunların hepsi birer tahmin... Kardeşimin neler yapamadan öldüğünü hiçbir zaman bilemeyeceğim. Ya ben ?.. Eğer sayılı saatimin kaldığını bilseydim, yapamadığım şeyler olduğu için kızardım. Yazmayı ertelediğim mektupları yazmadığım için kızardım. 'Bir gün ararım' dediğim dostları görmediğim için kızardım. Eşime ve kızıma onları ne kadar çok sevdiğimi yeterince sık söylemediğim için kızardım. Artık hayatlarımıza kahkaha ve renk katacak hiçbir şeyi yarına ertelemeye, duygularımı dizginlememeye çalışıyorum. Ve her sabah gözlerimi açtığımda kendime o günün özel bir gün oldugunu söylüyorum. Her gün, her dakika her nefesin bizlere bir armağan olduğunu Unutmayalım lütfen!!!..... Hayatınıza giren ve hayatına girdiğiniz insanlar için bir armağansınız. alıntı |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA güneşin doğduğu her bugün ölümün son günü. cansuyu |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Cok guzel,lnsanı harekete gecıren bır paylasım olmus.ınsallah her anımızın degerını bılmek dılegıyle...tskler.. |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA bir zehri içer gibi yaşamak gerek.. içtiğin her neyse.. çünkü zehri yudumlamak her anın farkında olmak demek.. ve kendimiz olmalıyız zehirimiz belki de.. cansuyu |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA yarınlara erteledık tum yasanmamıslıkları yarının bugun oldugunu bılmeden ıste bı yarın daha kayıp gıttı avuclarımızdan bugune donusemeden cansuyu |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Hiç kimse geriye gidip yeni bir başlangıç yapamaz, ama, bugün yeni bir son yapıp yeniden başlayabilir M. Robinson yeni başlangıçların ışığımızı arttırmasını dilerim.. hepimize iyi haftalar :) |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Soğuk bir Ocak sabahı, bir adam Washington DC'de bir metro istasyonunda, kemanla 45 dakika boyunca altı Bach eseri çalar. Bu süre içinde, çoğu işe yetişme telaşındaki yaklaşık bin kişi kemancının önünden geçip, gider. Kemancı çalmaya başladıktan ancak üç dakika kadar sonra, ilk kez orta yaşlı bir adam kemancıyı fark edip, yavaşlar ve birkaç saniye sonra da gitmek zorunda olduğu yere yetişmek üzere yine hızla yoluna devam eder. Kemancı ilk bir dolar bahşişini bundan bir dakika kadar sonra alır. Bir kadın yürümesine ara vermeksizin parayı kemancının önüne koyduğu kaba atarak, hızla geçer, gider. Birkaç dakika sonra, bir başka adam duraklayıp, eğilerek dinlemeye başlar ancak saatine göz attığında işe geç kalmamak için acele ettiğini belirten ifadelerle hızla yoluna devam eder. En fazla dikkatle duran ise üç yaşlarında bir oğlan çocuğu olur. Annesinin çekiştirmelerine rağmen, çocuk önünde durur ve dikkatle kemancıya bakar. En sonunda annesi daha hızlı, çekiştirerek çocuğu yürümeye zorlar. Oğlan arkasına dönüp dönüp kemancıya bakarak, çaresizce annesinin peşinden gider. Buna benzer şekilde birkaç çocuk daha olur ve hepsi de anne, babaları tarafından yürümeye devam için zorlanarak, uzaklaştırılırlar. Çaldığı 45 dakika boyunca kemancının önünde sadece 6 kişi, çok kısa bir süre durur. 20 kişi duraklamadan, yürümeye devam ederek, para verir. Kemancı çaldığı süre içinde 32 dolar toplar. Çalmayı bitirdiğinde ise sessizlik hakim olur ve kimse onun durduğunu fark etmez, alkışlamaz. Hiç kimse onun dünyanın en iyi kemancısı Joshua Bell olduğunu ve elindeki 3,5 milyon dolarlık kemanla, yazılmış en karmaşık eserleri çaldığını anlamaz. Oysa Joshua Bell'in metrodaki bu mini konserinden iki gün önce Boston'da verdiği konser biletleri ortalama 100 dolara satılmıştı... Bu gerçek bir hikayedir ve Joshua Bell'in öylesine bir kılıkla metroda keman çalması, Washington Post gazetesi tarafından algılama, keyif alma ve öncelikler üzerine yapılan bir sosyal deney gereği kurgulanmıştır. Sorgulanan şeyler; sıradan bir yerde, uygunsuz bir saatte güzelliği algılayabiliyor muyuz? Durup ondan keyif alıyor muyuz? Beklenmedik bir ortamda, bir yeteneği tanıyabiliyor muyuz? İdi... Dünyanın en iyi müzisyeni, dünyadaki en iyi müziği çalarken, önünde durup, dinleyecek bir dakikamız dahi yoksa, başka neleri kaçırıyoruz acaba? alıntı |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA çook uzun yıllar önce okumuştum Dale Carnegie nin üzüntüyü bırak yaşamaya bak kitabını.. ilk önerisiydi gün geçirmez bölmelerde yaşayın..genel olarak zordu.. gün geçirmez bölmelerde değil ama paragraf geçirmeyen bölmelerde yaşadım.. bir konu.. bir hikaye..geride kaldığında geçmişe gömmeyi becerdim..( hala beceremediğim tek bir hikaye dışında :( ) hissetmiştim affetmenin özgürleştirdiğini.. yaklaşık benzeş hayatlar yaşadığımız bazı aile fertlerimizin nasıl geçmişten kurtulamayıp bugünlerini yapamadıklarını görerek.. yaşamıma olumsuzluk getirenleri.. onları çok sevdiğim için değil.. kendimi sevdiğimden.. ve başka türlü yaşamda adım atmanın olanaksız olduğunu gördüğümden.. affettim.. pamuklara sararak geçmişe gömdüm.. ama dedim ya.. an içinde gün geçirmez bölmeler yaratamadım.. o an yaşamakta olduğum konu her neyse.. gece.. gündüz.. dün.. bugün yarın.. sanki beynim çıkana dek obsesif bir şekilde düşünür bulurdum kendimi..çözüm arayarak da düşünsem.. bir süre sonra çözüm geliştiremediğimi farkettim.. beynimi durduramdadığım gecelerin sabahında.. gece son düşüncem.. sabah ilk düşüncem oluyor.. ve savaştan çıkmış bile değil.. savaşta başlıyordum güne.. taşıyamıyordum.. telkinler bir şeyi değiştirdi.. belki tek başına telkinler değil dir bilemiyorum ama.. son günlerde değişti bu.. sabah uyandığımda kaldığım yerden devam edemiyorum düşüncelerime..hatta bir boşlukla uyanıyorum.. formatlanmış gibi.. edemiyorum dedim çünkü alışkanlıktan sanırım ..sanki etmek istiyorum.. galiba bunu yapıyormuşum ben.. gözümü açmadan son oturumu kurtar a basıp.. evvett nerde kalmıştık diyormuşum kendime.. elbette ki güne başlarken süregelen konular aynı oldukça yeni açılan pencerelerdeki konu başlıkları da değişmiyor.. ama farkettim ki.. gerçekten bir şansım var..formatlı başladığım yeni günde başka konu boşlukları istiyorsam gün içinde artık bazı konuları geri dönüşüm kutusuna göndermeliyim.. ve bir şansım var her sabah beynimdeki diskte açılan boş alan ı yeni pencerelerle doldurabilirim |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA .''Hayatın trajedisi ölüm değil, yaşarken ölmesine izin verdiğimiz şeylerdir.'' Norman Cousins |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA gokyuzunden yıldız toplamaya cıkalım bu gece her bırı sessızlıgın notası ve sol anahtarı olalım samanyoluna cansuyu |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Yıldız toplama oyunu benim hala oynadığım bir oyundur biliyor musun?Özellikle de memleketi ve ailemi özlediğim zamanlarda gökten bir yıldız seçerim bizimkilere selam söylemesini onları çok özlediğimi söylerim.Sonuçta hepimiz aynı gökyüzüne bakmıyor muyuz:))) |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA “Gülümsemediğin gün, kaybolmuş bir gündür. ”Charlie Chaplin |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Üzgün olmak istiyorsanız geçmişte yaşayın. Endişeli olmak istiyorsanız gelecekte yaşayın. Huzurlu olmak istiyorsanız şimdi’de yaşayın...! Karen Salmanson |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA CAN DÜNDAR, ESQUIRE DERGİSİ'NİN 'HAYATTAN NE ÖĞRENDİNİZ?' SORUSUNU NASIL YANITLADI Ağır bir ÖSS sorusu gibiydi Esquire dergisininki. .. 'Hayattan ne öğrendiniz?' Verilen süre içinde aklıma gelenleri aşağıda yazdım. Yanlışların doğruları götürmeyeceğini umuyorum: * * * Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum. Işığı gördüm, korktum. Ağladım. Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim. Karanlığı gördüm, korktum. Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi. .. Ağladım. * * * Sevmeyi öğrendim. Sonra güvenmeyi... Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu, sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim. * * * İnsan tenini öğrendim. Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu.. . Sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim. * * * Gitmeyi öğrendim. Sonra dayanamayıp dönmeyi... Daha da sonra kendime rağmen gitmeyi... * * * Dünyaya tek başına meydan okumayı öğrendim genç yaşta... Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiği fikrine vardım. Sonra da asıl yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine aydım. * * * Düşünmeyi öğrendim. Sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim. Sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yıkarak düşünmek olduğunu öğrendim. * * * Yaşamayı öğrendim. Doğumun, hayatın bitmeye başladığı an olduğunu; aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim. * * * Zamanı öğrendim. Yarıştım onunla... Zamanla yarışılmayacağını, zamanla barışılacağını, zamanla öğrendim... * * * İnsanı öğrendim. Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu... Sonra da her insanın içinde iyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim. * * * Okumayı öğrendim. Kendime yazıyı öğrettim sonra... Ve bir süre sonra yazı, kendimi öğretti bana... * * * Evreni öğrendim. Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim. Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek gerektiğini öğrendim. * * * Ekmeği öğrendim. Sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini.. . Sonra da ekmeği hakça üleşmenin, bolca üretmek kadar önemli olduğunu öğrendim. * * * Namusun önemini öğrendim evde... Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk olduğunu; gerçek namusun, günah elinin altındayken, günaha el sürmemek olduğunu öğrendim. * * * Gerçeği öğrendim bir gün... Ve gerçeğin acı olduğunu... Sonra dozunda acının, yemeğe olduğu kadar hayata da lezzet kattığını öğrendim. * * * Her canlının ölümü tadacağını, ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim. |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Güzel yaşamak, güzel kokular biriktirmektir Üzgünüm. Hatta şaşkınım... Akşamları uzanıp yıldızları seyrettiğim sedirin iki adım ötesindeki hanımelinin kokusunu alamıyorum. Mevsimi geçti, ondandır dedim önce. Oysa dehşetle hatırladım ki, en ballı zamanında, Haziran'da da alamamıştım kokusunu... O halde... Eyvah! Burnum hanımeline duyarsızlaşacak, zihnim o kokunun kışkırttığı anılara açılmayacaksa... Ne yaparım ben! *** Kokular ve anılar... Anneannem mesela... Bu dünyadan gittiğinde çok küçüktüm. Kederli yüzü dışında ondan pek bir anı kalmadı bana. Anneannem benim için bahçesinde yetiştirdiği domateslerin mis kokusundan ibaret... Hemen oracıkta koparıp ısırdığım domatesin suları ve çekirdekleri çocuk yanaklarımdan süzülürken anneannemin bana hoşnutlukla bakışını unutamıyorum. *** Sonra... Benim güzel kedim... Onun simsiyah uzun tüylerine bulanıp kalan toz kokusu bile dünyanın en güzel parfümü haline gelmişti benim için... Şimdi ne zaman o toz kokusu gelse burnuma... Çalışma odamın kapısında yine o "küçük kara kız" belirecek, hoplayıp zıplayacak, sonra yere yatıp göbeğini sere serpe açarak şımaracakmış gibi geliyor... Anısı bile neşelendiriyor beni şimdi. *** Hayatımda böyle izler bırakan ne kokular var... Onları yok sayarak... Bir ömürden söz etmek mümkün mü? Sevgilinin boynunun sol yanının, o karanlık ve nemli kuytuluğun kokusu mesela! Hani insanı ya oraya çivileyen ya da ayaklarını yerden kesen koku... Bir de sardunya kokusu.. Hele akşamüstleri sulandıktan sonra çıkardıkları o koku... Yani benim için sevinç, huzur ve şükür duygusunun kokusu... Fesleğen kokusu sonra... Yani anneyle özdeşleşen koku. Benzin kokusu, asfalt kokusu ya da... "Bir şehri tam kalbinden vurup gitme" nin kokusu yani... Yarım yamalak da olsa, özgürlüğe benzer bir çağrının kokusu... *** Bir hadis rivayet edilir. Pek sık tekrarlanmayan bir hadistir ama üzerinde uzun uzun durmaya değer. "Bana sizin dünyanızdan kadın, güzel koku ve namaz sevdirildi." Son zamanlarda çok sık düşünür oldum. Kokular olmasaydı, ne yapardık? Bilimsel gerçektir; tat duygusunun önemli bir bölümü koku alma yetisinden kaynaklanır. Bence sadece yemeklerin değil, hayatın da tadı kokularda gizlidir. "Koku hamil-i hatıradır" derler bir de... Yani koku, anıların taşıyıcısıdır. Uzun sözün kısası... Dünyayı kokularıyla kucaklamak... Hayatımız boyunca kötü kokulardan çok güzel kokular biriktirmek... Ne güzel bir armağandır. Değerini biliyor muyuz acaba? Haşmet Babaoğlu |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Eğer Tanrı, bir anlık bile olsa, benim bezden bir kukla olduğumu unutarak bana bir yaşam alanı verebilseydi, ondan alabildiğince yararlanırdım. Muhtemelen tüm düşündüklerimi söylemezdim, ama tüm söylediklerimi mutlaka düşünürdüm. Nesnelere bir değer verirdim, neyi temsil ettiklerine göre değil de daha çok neler ifade ettiklerine bakarak. Gözlerimizi kapattığımız her bir dakikada atmış saniye ışık kaybettiğimizin bilincine vararak daha az uyur, daha çok düş kurardım. Diğerleri kımıldamazken daha çok yürür; onlar uyuklarken ben uyanırdım. Eğer Tanrı bana birazcık yaşam armağan etseydi, basitçe giyinir sonra sadece bedenimi değil ruhumu da çırılçıplak soyarak yüzükoyun toprağa uzanırdım. Âşık olmaya son verirlerse yaşlanacakları gerçeğini bilmeden, yaşlanırken âşık olmayı sonlandırmaları gerektiğini düşünen insanlara ne kadar yanıldıklarını kanıtlardım. Kanatlar verirdim bir çocuğa, ama kendi kendine, tek başına uçmayı öğrenmeyi ona bırakırdım. Yaşlılara, ölümün yaşlılıkla değil de unutmak ve unutulmakla geldiğini öğretirdim. İnsanlar, sizlerden o kadar çok şeyler öğrendim ki... Herkesin dağın zirvesinde yaşamayı istediğini, ancak gerçek mutluluğun oraya tırmanabilme biçeminde saklı olduğunu bilmediklerini öğrendim. Yeni doğmuş bir bebeğin babasının parmağını minik eliyle ilk defa sıkıca kavradığında onu yaşam boyu bırakmayacağını öğrendim. Bir insanın, aşağıdaki bir başka insana sadece bir kez bakmaya hakkı olduğunu, o da onun ayağa kalkmasına yardım ederken olması gerektiğini öğrendim. Sizlerden öğrenebileceğim o kadar çok şey var ki! Ancak çok azı gerçekten işime yarayacak, zira hepsi bu bavulun içine yerleştiğinde ne yazık ki ben artık ölmek üzere olacağım. Hep hissettiklerini söyle ve düşündüklerini yap. Eğer bugün seni son kez uykuya dalarken gördüğümü bilsem, seni sımsıkı kollarımın arasında sarar ve Tanrı'ya ruhunun koruyucusu olabilmesi için dua ederdim. Seni gördüğüm son dakikalarım olduğunu bilsem, sana "seni seviyorum" derdim, bunu zaten bildiğini unutarak, göz ardı ederek. Hep bir "yarın" vardır ve yaşam bize her şeyi daha iyi yapabilmek adına yeni bir fırsat tanır. Ama eğer yanılıyorsam ve o gün bize kalan son gün ise, sana, seni ne kadar çok sevdiğimi ve asla unutmayacağımı söylerdim. Yaşlı veya genç, "yarın" kimse için bir taahhüt değildir. Bugün belki de sevdiğin şeyleri gördüğün son gündür. O halde daha fazla bekleme, hemen bugün harekete geç, çünkü belki yarın hiç bir zaman olmayacak. Ve sen eminim ki onlara bir "gülümseme", bir "kucaklama", bir "öpücük" için zaman ayırmadığından, onlardan çok meşgul olduğunu düşünerek son bir istekte bulunmadığın için çok pişman olacaksın. Sevdiklerini yanında sakla; kulaklarına onlara ihtiyacın olduğunu söyle; onları sev, onlara özen göster; onlara "seni anlıyorum", "affet beni", "lütfen", "teşekkür ederim" ve daha bildiğin bir dolu sevgi sözlerini sarf etmek için kendine zaman ayır. Kimse seni, gizleyip kendine sakladığın düşüncelerinle anmayacaktır. Onları ifade edebilmek için Tanrı'dan güç ve sağduyu dile. Dostlarına ve senin için değerli olan varlıklara, onların senin için ne kadar önemli olduklarını kanıtla. Lenf Kanseri GABRİEL GARCİA MARQUEZ'in kaleme aldığı söylenen veda mektubu... |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum. Işığı gördüm, korktum. Ağladım. Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim. Karanlığı gördüm, korktum. Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi... Ağladım. * * * Yaşamayı öğrendim. Doğumun, hayatın bitmeye başladığı an olduğunu; aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu öğrendim. * * * Zamanı öğrendim. Yarıştım onunla... Zamanla yarışılmayacağını, zamanla barışılacağını, zamanla öğrendim... * * * İnsanı öğrendim. Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu... Sonra da her insanın içinde iyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim. * * * Sevmeyi öğrendim. Sonra güvenmeyi... Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu, sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu öğrendim. * * * İnsan tenini öğrendim. Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu... Sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim. * * * Evreni öğrendim. Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim. Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek gerektiğini öğrendim. * * * Ekmeği öğrendim. Sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini... Sonra da ekmeği hakça üleşmenin, bolca üretmek kadar önemli olduğunu öğrendim. * * * Okumayı öğrendim. Kendime yazıyı öğrettim sonra... Ve bir süre sonra yazı, kendimi öğretti bana... * * * Gitmeyi öğrendim. Sonra dayanamayıp dönmeyi... Daha da sonra kendime rağmen gitmeyi... * * * Dünyaya tek başına meydan okumayı öğrendim genç yaşta... Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiği fikrine vardım. Sonra da ası yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine aydım. * * * Düşünmeyi öğrendim. Sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim. Sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yıkarak düşünmek olduğunu öğrendim. * * * Namusun önemini öğrendim evde... Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk olduğunu; gerçek namusun, günah elinin altındayken, günaha el sürmemek olduğunu öğrendim. * * * Gerçeği öğrendim bir gün... Ve gerçeğin acı olduğunu... Sonra dozunda acının, yemeğe olduğu kadar hayata da lezzet kattığını öğrendim. * * * Her canlının ölümü tadacağını, ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim. Mevlana |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA HIZLI ve hırçın bir koşuşturma içindeyiz çoğu zaman. Yapılacak işler, bitirilecek ödevler, gidilecek yerler, edinilecek payeler, tırmanılacak basamaklar bir türlü bitmiyor. İstanbul´da zaman, su gibi, maden gibi, ekmek gibi kıt bir kaynak olmuş; bize yetmiyor. Güne ne kadar erken başlarsak başlayalım evden hep telaş içinde çıkıyoruz. Ve ne kadar acele edersek edelim, azalmıyor bu telaşımız. Bir iş biter gibi oluyor, ardından hemen yeni bir iş çıkıyor. Habire geç kalıyoruz; yetişemiyor, yetinemiyoruz. Bedenimiz ter içinde koşarken, zihnimizin kancaları bir yerlere takılıp kalıyor. Ya geçmişe gidiyor aklımız, ya geleceğe kayıyor. Ya başlıyoruz "Geçmişte kim bana ne demişti, filanca tarihte şöyle mi olmuştu yoksa böyle mi olmuştu?" diye çetele tutmaya, gereksiz hatıralar arasında boğulmaya, aynı mizansenleri kafamızda tekrar ve tekrar kurmaya... Ya dönüyoruz gelecekle ilgili planlara, senaryolara, şahsi hayallere, gayelere... Zihnimiz durmadan ya geçmişte ya gelecekte takıldığı için bizler aslında hemen hemen hiçbir zaman şu "an"da duramıyoruz. Türkçe´de zaman ekleri bu kadar zengin olsa da bizim hayatımızda "şimdiki zaman" ebediyen eksik gibi. Şu andan mahrum kalmışız ama haberimiz yok. *** Ve söyleniyoruz bol bol. Şikâyet etmek, en sevdiğimiz dil jimnastiği. Hem bireysel hem kolektif düzlemde. Konuşma yeteneğimizi iltifat etmek, takdir belirtmek ya da duygularımızı dillendirmek için değil, aynı şikâyetleri yinelemek için kullanmayı tercih ediyoruz. Ne vakit bir taksiye binsek, başlıyor taksi şoförü şikâyete. Ne vakit bir fatura yatırmaya gitsek hır çıkıyor, tartışma çıkıyor kuyrukta. Birbirine çatıveriyor insanlar. Bağırarak medeniyet dersi vermeye kalkan şık hanımlar da oluyor. Trafikten, pahalılıktan, hükümetten, muhalefetten, birbirimizden, en çok da İstanbul´dan şikâyet ediyoruz biz bu şehrin sakinleri. Bazen bana öyle geliyor ki, birbirimize bağırmak için fırsat kolluyoruz. Öndeki araba hatalı sollasa, kuyruktaki adam önümüze geçmeye kalksa, marketteki kasiyer bir ürünün fiyatını pahalı yazsa, sesimizi yükseltmek için bir fırsat geçiyor elimize. Bir bardak suda nice fırtınalar koparıyoruz. Sinirlerimizi tel tel ayırıp, küçümen denizciler misali kâğıttan kayıklara bindirerek, o fırtınalarda harap ede ede... *** Mevlânâ şu yaşadığımız hayatı, bir dağın eteğinde durup haykırmaya ve sonra kendi sesimizin yankısını duymaya benzetiyor. Ne söylüyorsak, ağzımızdan hangi kelimeler çıkıyorsa, dağ er ya da geç aynen iade ediyor. Nasıl bir enerji veriyorsak kâinata, bize misliyle dönüyor. Telaş ettikçe telaşımız artıyor. Kızdıkça kızgınlığımız katmerleniyor. Dağ bizi bize yansıtıyor. Bu yüzdendir ki hayata hep komplolar, şüpheler, vesveselerle bakan insanın evhamları dinmek bilmiyor. Bu yüzdendir ki habire birilerini ötekileştiren insan için aslında herkes potansiyel öteki olarak kalıyor. Husumet ve rekabetin diliyle konuşana kendi sesinin yankısı gene husumet ve rekabet olarak geri geliyor. Sonra nasıl oluyorsa bunca hayhuy içinde bir an durup, kendimize minnacık soluklanma parantezi açıp da etrafa bakabildiğimizde, tüm ihtişamıyla gözümüzü alıyor İstanbul. Şehri aniden fark ediveriyoruz. Bir dolmuşun penceresinden, bir lokantanın masasından, bir sahil kenarından ya da evimizin penceresinden baktığımız ve gördüğümüz o nadir anlarda İstanbul muazzam bir sürpriz, beklenmedik bir hediye paketi gibi dikiliveriyor karşımıza. Şaşırıyoruz. İçinde yaşadığımız şehri görmeden yaşadığımızı anlıyor, dalgınlığımızdan utanıyor ve adeta af dilercesine İstanbul´a methiyeler düzüyoruz. "Böyle güzel şehir yeryüzünde yok!" diyoruz. "Bunca yer dolaştım, hiçbir memlekette İstanbul gibi bir şaheser görmedim!" *** İstanbul dinliyor iltifatlarımızı. Biz ki şikâyette cömert, iltifatta cimri davranıyoruz, İstanbul duyuyor ender övgülerimizi. Hiçbir şehir, sakinlerini bu kadar hırpalayıp, sakinleri tarafından bu kadar hırpalanıp, gene de böyle diri ve güzel kalamaz kolay kolay. İstanbul bir muamma. İstanbul başlı başına bir bilmece gibi duruyor hayatımızın ortasında. İç çekerek bakıyoruz bu bilmeceye. Derinden hissediyoruz enerji dolu gizemini. Ama sonra soluklandığımız parantez kapanıveriyor, yapacak işler çekiştiriyor kolumuzdan. Bir yerlere geç kaldığımız endişesiyle ayaklanıyoruz. Ve gene başlıyor bitimsiz, kör bir koşturmaca... Elif Şafak/ İçinde yaşadığın şehri görememe |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Boşver be yaşı başı! gönlün ne kadar şık sen ondan haber ver?.. şöyle atıp koyu grileri-siyahları sabahtan, sarı bir kaşkol atabiliyor musun boynuna, ondan haber ver? koyma bir kenara yüreğini, aç kapılarını, gelene geçene yol verme girsin diye içeri ama gömme başını toprağa bir çift güzel göz uğruna. Bilirim yine yeşerecek bir çiçek bulursun bir dalda, ama aklını kaybedecek bir aşk varsa avuçlarında, bırak aksın yollarına. yağ geç, yık geç, kimse inanmazsa inanmasın. sen inan yüreğine, hem ona geçmezse kime geçer sözün?.. büyü büyü... bak ellerin ayakların kocaman. aklın da maaşallah yerinde, e ne diye tutarsın yüreğini uçmasın diye. akıllı ol, yüreğin gelir peşinden, boşver yaşı başı, aşk var mı aşk, sen ondan haber ver? takılmışsın yüzündeki gözündeki çizgilere. o çizgilerin yüreğine neler kazıdığını düşün, atmak mı istiyorsun kendini bir dereye soğuk bir kış günü, öl gitsin... parayı pulu savurup, bir balıkçı köyünde balık tutmak mıdır isteğin, savrul gitsin... Boş ver be yaşı başı, kim tutar seni kim, kendi yüreğinden başka kim?. Aklını al da öyle git, ister bir duvara, ister bir odaya, ister kıra bayıra vur da git. Dert etme ellerini, onlar da gelir seninle bırakmadıkça birine. O biri de gelir gerçekten istediğin oysa, seveceksen ve öleceksen uğruna... yaşa be, yaşa da öyle git, gireceksen toprağa... yaş 70'e gelse bile, hayat daha bitmemiş. sen mi biteceksin? çekeceksen bile bayrağı, yaşadım ulan dibine kadar diyemiycek misin? CAN YÜCEL |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Neyi yaşamak istiyorsan, onu yaşa! Öyle bir yaşam yaşıyorum ki, cenneti de gördüm, cehennemi de. Öyle bir aşk yaşadım ki, tutkuyu da gördüm, pes etmeyi de. Bazıları seyrederken hayatı en önden, kendime bir sahne buldum, oynadım. Öyle bir rol vermişler ki, okudum, okudum anlamadım. Kendi kendime konuştum bazen evimde, hem kızdım, hem güldüm halime, sonra dedim ki "söz ver kendine"; Denizleri seviyorsan, dalgaları da seveceksin, sevilmek istiyorsan, önce sevmeyi bileceksin, uçmayı seviyorsan, düşmeyi de bileceksin. Korkarak yaşıyorsan, yalnızca hayatı seyredersin. Öyle bir hayat yaşadım ki, son yolculukları erken tanıdım, öyle çok değerliymiş ki zaman, hep acele etmemi bundan anladım. Nietsche |
Cevap: CARPE DİEM / ANI YAKALA Eksik Güneşler Kaç günümüz varsa şunun şurasında O kadar güneşimiz var Her günlük hakkımızdır mutluluk Anla Dün bugün eksilen güneşler Ödenmez yarınla Necati CUMALI |
| WEZ Format +3. Şuan Saat: 09:33 PM. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.