Böyle bir gün(dü)

[pisimbat]

Böyle bir gün(dü)

Gece geç vakitlere kadar oturma huyum oldum olsaı vardır ,taa çoçukluktan bu yana,Erken uyanmıştım saat 9 falandı ay daha çok erken dedim kendime biraz daha uyuyyım ama az önce gördüğüm rüyaya anlam vermemeiştim hayır olsun dedim ve tekrar uyudum.Öğlene doğru uyandım,ufak bir kahvaltıdan sonra dışarı çıktım.Kış erken gelmişti ama sanki o gün ilk bahar havası gibiydi,güneş vardı ama soğukta yerindeydi ,sahil boyu yürüdüm,Deniz o kış gününe inat çarşaf gibiydi,uzun bir yürüşün sonunda çarşıya varmıştım,alınacak birkaç şey vardı eve onları alıp hemen dönecektim ki bir dükkanın vitrininde gördüm kandiliniz mübarek olsun demek o gün kandildi kandil simiti almak için içeriye doğru adım attım ama sonra vazgeçtim oysa adetimdir ailemde kandillerde kandil simiti alınır büyüklerin elleri öpülmeye gidilirken götürüldü daha sonra gelir alırım dedim kendime ,eve dopru aynı yoldan döndüm.Annemin odasından içeri girdiğimde anladım ,vakit ayrılık vaktiydi,alınan nefesler sona doğru geliyordu,yanına gittim ellerini tuttum ben burdayım yanındayım anne korkma sakın dedim ,beni duyup duymadığını bilmiyordum,aam doktrlar bitkisel hayatta olsa bile hasta herşeyi duyar demişerdi ,tekrar ettim sakın korkma anne yaşlar gözümden akıyordu,onun yüzünde ise tatlı huzrlu bir gülümseme vardı,grimavi gözleri bakıyor ama göremiyordu sanki,saçlarını sevdim birkaç dakika sonra en güzel gülümsemesi ile ellerimin arasından uçup gitöişti,ezan okundu,hep sessiz ağlarım yine öyle oldu ellerimde annem kulağımda ezan günlerden kandil aylardan kış,dönememek üzere bir veda,elveda idi bu,koca bir çınar o mübarek gün benden ayrıldı.O an gördüğüm rüyanın sebebinide kandil simiti alamamaın da nedenini anlamıştım,Yüreğim kanıyordu,içim ateş içindeydi.ellerini yüzünü öptüm,kokusunu içime hapsetmek üzere çektim ama biliyordum ,biliyordum ki artık ne beraber güle bileceğiz,ne yemek yiye bileceğiz ne sesini duyacaktım yüce allahım sabrını veriyor ama içimdeki o özelm hep kaldı,bugün hırkasını kokladım annemin ,çantasını kokladım,içindeki kağıtları okudum ,elyazısına dokundum,o güzel narin eller ile yazılan yazı,tarağına bana hatıra kalan birkaç saçı okşadım saçlarını sever gibi,ve dua ettim allahıma önce annem ve tüm ölmişlerim için biliyorum ki hala beni görüyor taaa uzaklarada olsa bile ,en güzel anılarımda yaşıyorsun,çoçukluğumda ellerini sıkıca tuttuğum gibi tutmak için neler vermezdim şu an hele bir kez daha anne diye bilmek için adımı senin sesinden bir kez daha duya bilmek için neler vermezdim annem ,ağlamama üzülmeme hiç tahammül edemezsin biliyorum yok ağlamıyorum seninle konuşuyorum anne gözümede rüzgardan toz kaçtı,sen merak etme ben o koca çınarın gövdesinde kök saldım,senin kadar olmasamda bende küçük bir çınarım hala senin köklerine sevgine tutunarak yaşamaya devam eden .her kediyi senin içinde seviyorum ,her istanbula gidişime sende benimlesin,ben yaşadığım sürece sende benimle yaşayacaksın annem.

[25emel]

duygularına tercüman ettiğin kelimeleri tam okurken babam aradı elimde telefon hem onunla konustum hem yazını okudum. bir nokta geldi tıkandım. senin yazılarından büyük zevk alırım empati kurarak okurum... ama hiç birinde böyle tıkanmamıştım...yutkunamadım... benim de babam var etrafında dün ya döner gerisi yalan,boş... huzurdur o,mutluluk, nefes almaktır o... gülebilmektir o kısacası hayattır o yaşamıma bedel... en büyük korkuma yolculuk ettim... saol pisimbat iyi ki varsın iyi ki kalemin duygularıma tercümanlık yapıyor. saol tekrar tekrar

[25emel]

[25emel]

[csk]

neler yaşadın tahmin edebiliyorum, okurken dağıldım, yarama basıldı, koptu bağlayan kabuklar yine kanadı. annem sağ çok şükür ancak 9 ay önce çok korkuttu beni. o zamanlar rahatsızlığının iltihaplı romatizma olduğunu bilmediğimiz bir zamandı. tüm vücudu ağrıyordu. yine kilitlendiği bir dönemdi. gece yanında kaldım. su vereyim yatakta dönmesine yardım edeyim, gerekirse lavaboya götüreyim diye. ablam ben işteyken gündüz geliyor gece ben kalıyordum evinde. inat ediyor evlerimize de gelmiyordu. kendi evi kendi yatağında kalıyordu. doktora bile zor götürüyorduk.

gece kıpırdanmaya çalıştığını acıdan inlediğini duydum koştum yanına gittim. lavaboya gitmek istiyordu. kalkmasına yardım ettim. ancak ben de daha yeni ameliyat olmuştum. gerçi bir ay olmuştu ama hala tazeydi, fazla zorlamamam gerekiyordu kendimi. ama Allah güç veriyordu işte. yataktan doğrulduktan sonra salıverdi kendini zor tuttum. yatağa bıraktım. gözleri devrildi, gözünün feri gitti. ağzından hırıltılar gelmeye başladı. gidiyor sandım. Anne diye bağırmaya başladım. ilkyardım sertifikam var, şok pozisyonuna getirdim. yüzüne su serptim. kolonya bulmak için koşturdum elim ayağıma dolandı. kapıyı açtım gecenin bi vakti hangi kapıyı çalsam diye düşündüm geri geldim konntrol ettim , kendine geliyordu. gözlerinden yaşlar akıyordu. buz gibiydi terliyordu. başı su gibi olmuştu. tansiyonu düştü herhalde diye düşündüm. elini tuttum anne diye ağladım. nerden güç bulduysa elini başıma koydu. okşadı. kendini geçti beni sakinleştirmeye çalıştı. anneydi.

[25emel]

deil ağlamaları bir an gözünün yaşarmasına bile tahammül edemezken canının yandığını bilmek daha kötüsü elinden bir şey gelmemek... sadece izlemek zorunda kalmak... ne zor şeyler yaaa ama bizler güçlü olmalıyız... öyle ki bizim gücümüz onların en büyük yardımcısı olmalı... seviyorum beee varmı ötesiii her hali ile hastalıgında sağlığında var oldukları için onları bu kadar çok sevmeme sebep oldukları içinnn...

[angel2030]

Sabah sabah ağlattınız beni ağla. Annem sağ çok şükür ama seni çok iyi anlıyorum pisimbat çünkü düşünmek istemesemde aklıma gelir bazen o günün geleceği. Kurban olduğum verdiklerine sabır versin kolay değil.

[pisimbat]

sevgili emel-csk-angel insanlar karşılaşmasa bile duygularımızı çok güzel ve anlamlı bir şkilde paylaşmamız beni çok ama çok mutlu ediyor teşekkürle hepinize artık biliyorsunuz ben koca bir kediyim ama içimdeki o çoçuk varya işte o..................

yolda yürüyorum...hava soğuk üşüyorum..mecburum yürümeye yol parası yok...karşıdan çam yarması gibi bir adam geliyor...kanlı canlı..içimden..allahım bu adamdan kimbilir kaç ünite kan çıkar" derken yakalıyorum kendimi... sanki adam düşüncelerimi okumuş gibi utanıyorum..kan lazım ...babama kan lazım...alamıyoruz...para yok...içimden çığlıklar atıyorum...yüksek sesle bağırmaya utanıyorum...yok demeye her zaman utanmışım...kan kusup kızılcık şerbetinin hikayesini anlatmaya alışmışız...yinede kime sesimizi duyurabildiysek koştu geldi...vardiyalı olarak baktık babamıza iki kardeş ve evlatlarımız..hafta ortası biz haftasonu çocuklarımız...bir gün....gece ben kaldım...ablam geldi ben eve döndüm kan bulmam lazım...en az 6 ünite kan...uykusuzum...başım ağrıyor...ya bulamazsam...düşünmek bile istemiyorum..ben önce biraz uyuyayım düşünme yeteneğimi kazanayım dedim...uyuyakalmamak için ayaklarım yerde gövdem koltuğun üzerinde uyudum...ne kadar zaman sonra uyandım bilmiyorum..önümdeki sehpada duran blok notta büyük harflerle KAN..MİRCAN AYCAN ARA yazıyordu..iki ismide tanıyordum...samimiyetimin olmadığı insanlar..ne olduklarını ve ne yaptıklarını bile bilmiyorum...en tuhafı bu notu ne zaman yazdığımıda bilmiyorum..uyanıp,yazıp,tekrarmı uyudum...yoksa..bilmiyorum...aradım mircanı...meğer eşinin fabrikasında kan veren gönüllüler varmış...hemen koşturdular sağolsunlar 4 kişi birden...sonra aycan gönderdi...o da çok büyük bir firmada genel müdür sekreteriymiş..o da gönderdi 3 kişi ...firmaların arabalarıyla yetiştiler...buz tutan izmir manisa yolunda kaya kaya...canlarının derdine düşmeden...sonraaaa
babamı emekli etmeye çalışıyoruz...yeşil kartla bakılıyor çünkü....ankaradan kağıtları bir haftada çıkarırım diyen bir adam çıktı önümüze... fakat babamı burada heyete sokamıyoruz...kimse yok bu aciliyette bize yardım edecek..." bana bak allahım sen bizimle dalgamı geçiyon...yetti...haa...işi bitircek adam var...işi yapacak insan yok.. bi şeyi vereceksen ya komple ver yada boşver ...yoksa benle uğraşacaksın..delirirsem..."dedim.. boşaldım...elim ayağım kesik oturuyorum...benim eksik tahtalara bakmadan..kendi tahtalarını bana tamir etirmeye uğraşan arkadaşım telefon etti saat 22 gerçekten çekecek halim yok..ama onunda benden başka kimsesi yok şu anda...tam bir saat kendisini anlattı...aslında bana değil kendisine anlatıyor...çünkü.. gece anlatıp telefon kapatıyoruz ertesi gün..sorduğu soruların cevaplarını bulduğunu söylemek için arıyor...dinliyorum..bir ara babamı sordu ve ben nasıl olduysa ilk defa iyiyim deyip konuyu kapatmadım...babamın emekliliği için önümüze çıkan adamı anlattım...tek söylediği şey iyi hadi telefonu kapatalım şimdi, oldu...kızmaya bile halim yoktu...saat 23...yarın nereden kan bulacağımı düşünmem lazım...amacım çevik kuvvetten gönüllü kan veren polislere ulaşmak.. 23 45...telefon çaldı..yine arkadaşım...hayal yarın...şu saate...şu hastaneye git...şu doktorla görüş..heyet günü babanı görecekler..dedi..gittim...babamın kağıtlarını elleriyle hazırladılar...ssk daki arkadaşım..elleriyle ankaraya gönderdi...ankaradaki adamcağız elleriyle takip etti..prosüdürü..babam 01- 03- 2002 de emekli oldu...babamın vafat ettiği tarih..01 03--2002...ben o zaman her ihtiyacımızda yardımımıza koşan insanlara teşekkür edememiştim... veya ettiysem bile hatırlamıyorum..3 yıl sonra kagıtların arasında bir telefon numarası buldum...bir adam gelip babama kan vermiş...telefon numarasının altında..kan vermesi için aradığımız yazıyordu...telefonu çevirdim...kendisini neden aradığımı anlattım.."biz o zaman çok üzgün ve yorgunduk...size ve bize yardımcı olan diğer insanlara teşekkür edip etmediğimi hatırlamıyorum..ama şimdi hem size hemde sizin şahsınızda herkese teşekkür ederiz "dedim..şimdi....allahım sana,bize milyarlarca değerindeki kanı gönüllü olarak bağışlayan insanlara...babacığımı son nefesine kadar hastanede yatırıp insanca yaşaması için gayret eden doktorlara..hemşirelere...herkese ama herkese teşekkür ederim..

[pisimbat]

Bazen çıkmaz yollara gider yolumuz ve ansızn bir patika çıkar karşımıza o çıkmaz sandığımız yolda o patikadan daha önceden geçmiş insanların ayak izlerini takip edip ışığa kavuşuruz,ve bizden sonrakilerde çıkmaz yola saptıklarını sandıklarında bizimde ayak izlerimizle oluşan o patikadan düz yola çıkarlar