[tolgaasya]

İnsan ilişkileri, insanlık tarihi ile yaşıt bir konudur. İlk insanın yaratıldığı andan itibaren, toplumda sevgi odağı olmayı başarmış, saygı gören insanlar da var olmuş, nefret odağı olan ve sevgiden yoksun yaşayan insanlarda var olmuştur.

Kur’an da Hazreti Adem’in iki oğlundan bahsedilir. Bende bu kıssayı kısaca paylaşmak istiyorum. Hz. Adem’in oğullarından birinin ismi Habil, diğeri ise Kabil’dir. Habil son derece yumuşak huylu, ılımlı ve toprakla uğraşan biridir. Kabil ise avcılık yapan güçlü kuvvetli birisidir. Gün gelir ve bu iki kardeşin arası bozulur. Daha doğrusu Kabil tarafından tek taraflı bozulur. Çünkü Kabil kardeşini sürekli kıskanmakta ve onun evleneceği kız ile evlenmek istemektedir.

Günler günleri kovalar, Kabil artık içindeki nefreti kontrol edememektedir. Üstelik kalbi sevgi ile dolu olan Habil’in adağı kabul edilmiş, Kabil’in adağı ise kalbinde bulunan kötü duygulardan ötürü kabul görmemiştir. İki kardeş ormanda gezerlerken tartışma başlar ve yerden bir taş alan Kabil kardeşi Habil’in başına vurarak onu öldürür. İşte bu olay ilk cinayet olarak insanlık tarihine geçer. İlk cinayet, ilk iletişimsizlik, ilk kıskançlık... Habil anne ve babasının yüzüne bakamayacağını düşünerek o bölgeden uzaklaşır ve yalnız bir hayat sürmeye başlar...

Bu kıssa da tüm insanlık ailesi için alınacak dersler var. İnsanın içindeki kin ve nefret duygusu, sevgi ve hoşgörü duygusuna galip gelirse sonuç yukarıda anlatıldığı gibi oluyor. Kendimle iyi bir ilişki yürütmezsem, bir başkasıyla basıl iyi bir ilişki yürütebilirim?

Zihnimizde barışı ve uyumu yarattığımızda ve olumlu şeyler düşündüğümüzde, kendimize olumlu deneyimleri ve bizimle aynı düşüncede insanları çekeriz. Tersine hata bulmaya, suçlamaya, kurban anlayışına saplandığımızda, hayatımız hayal kırıklıkları ve başarısızlıklarla dolu olur ve bizimle aynı düşüncede insanları çekeriz.Esas olarak söylediğim şey, kendimize ve hayata ilişkin inandığımız şeyin bizim için gerçek olmasıdır. (Louise L. Hay - Düşüncenin İyileştirici Gücü)