[imported_Angel]

evet..artık ben de önemsemiyorum....hem de beklediğimden daha fazlası oldu..

bu telkini dinleyene kadar ben herkesden aşırı ilgi ve sevgi bekleyen ve beklediği yoğunlukta bunları göremeyince çocuk gibi kapris yapan..resmen çocuk gibi davranan biriydim...beni sevdiğini iddia eden kişilerin konuşmalarındaki her lafın altından kendime olumsuz pay çıkarmasını başarıcak kadar paranoyaktım ve karşımdaki insanların bana olan sevgilerinden şüphe ediyor ve sorguluyordum...

dünyada beni seven hiçkimsenin olmaması benim hayatımın en büyük kabusuydu şu güne kadar...ama şimdi sosyal ilişkilerimde görüyorumki beni ne kadar sevdikleri beni gönüllerinde nereye ve kaçıncı sıraya koydukları ve ne düşündükleri hakkında kendimi eskisi kadar kasmadığımı ve çok rahat olduğumu farkettim....ve onlardan sevgi beklediğim için normalin üstünde iyilikler yapıp karşılığında sevgi göstermelerini beklemek ve bu olmayınca sinirlenmek yerine daha normal davranmaya abartılı iyilik ve hoşgörü göstermemeye başladım...

artık birilerinin "en özel" arkadaşı veya ne biliym hayatında gördüğü en güzel kişi ünvanını alma çabası içinde olmadığımı farkettim...