[Malicedourden]

Kediniz için çok üzgünüm :((( Ama şunu biliyorum ki, fiziksel dünyadan gitmiş olmaları hiç bir anlam ifade etmiyor. Onlar hala bizimle. Ben de kedilerimden birisini kaybettim. Onu yerde öylece yatar bulduğumda saatlerce kucağımdan indirmedim. Sanki buz gibi bedenini kucağımda ısıtırsam canlanıverecekti. Babam onu alıp götürdüğünde hala sanki bir umut geri dönecek diye bırakamadım. Günlerce evde sesini duydum, yatağıma atladığını hissettim, bir odadan bir odaya koştuğunu duydum. Hatta ona ablalık yapan kızım Bıdıl, bir kaç ay evin içinde tıpkı onunla oynadığı zamanlada koşturduğu gibi sanki hayali bir arkadaşla kovalamaca oynadı. Delirmek üzereyim diye düşündüm. Ama delirmediğimi biliyorum. O hala benimle, hala annesini sabahları öpüp koklayarak uyandırıyor. 22 Eylül yıldönümümüzdür, ama ben melek olma yıldönümü olarak kutlamayı tercih ediyorum. Bu dünyadaki görevini tamamladı ve artık başka bir boyutta, çok daha rahat beni koruyor. Güzel bebeğim, 17 aylık hayatına çok fazla tehlike sığdırdı. Eğer dokuz canları varsa, benim bildiğim 5 tanesini harcadı, arada bir kaç taneyi kaçırmışım sanırım ki sonuncuda fizikselliğinden ayrıldı. O gittikten 1 ay sonra inanılmaz bir trafik kazası yaşadım. Babamla birlikteydim ve kaza anında yanıma bile gelmedi, şoföre saldırıyordu kendime geldiğimde. Daha sonra öğrendim ki, anneme -artık yaşamıyor, sağ kurtulamaz dedim ve yanına bile gitmedim- demiş. Mucize gibi, tek bir kırık, tek bir çizik bile almadan kurtuldum. Sadece arabanın çarptığı sağ leğen kemiğimde çizik vardı. (çok ayıptır söylemesi) iç çamaşırımın lastiği çarpmanın şiddetiyle etime gömülmüştü. Aylarca çamaşırın rengi etimde kaldı ama, kas ağrılarımdan başka ciddi bir şey olmadı :) 4 ay sonra da banyoda düşüp kafa travması geçirdim. Kısa süreli hafıza kaybı yaşadım. Dişlerimdeki dolgular dahi yerinden oynamıştı düşmenin şiddetiyle. Sadece kaşımda küçücük bir açılma oldu.
Bazen düşünüyorum, belki de çocuğum canlarının bir kaç tanesini benim için sakladı giderken :)
Belki keyifsiz bir mesaj gibi gelebilir size ama ben büyük bir gururla yazıyorum bunları. Onlar tarafından korunduğumu biliyorum. Kimbilir, belki farkına bile varamadığım ne riskler atlattım. Daha geçen gün hava birden soğudu, kombi henüz evi ısıtamadı diye elektrik sobasını yaktım, oğlumu seveceğim diye uyuyakaldım, dirseğimi kalorifer peteğine dayayıp uyuyakalmışım. Dirseğimdeki acıyla uyandım 5 saat sonra. Baktım ki, soba yanıyor ve sandalyede asılı ceketim sobaya dokunuyor. Dolaplarımın kapakları, içindekiler o kadar ısınmıştı ki. Eğer başka odada uyuyakalsaydım farkına bile varmayacaktım. Bir kere daha korunduğumu düşünüyorum. Her gerçekten onlar tarafından seçilmiş, sevgileriyle ödüllendirilmiş insan gibi..

[kediseverim]

Malicedourden Nickli Üyeden Alıntı

Kediniz için çok üzgünüm :((( Ama şunu biliyorum ki, fiziksel dünyadan gitmiş olmaları hiç bir anlam ifade etmiyor. Onlar hala bizimle. Ben de kedilerimden birisini kaybettim. Onu yerde öylece yatar bulduğumda saatlerce kucağımdan indirmedim. Sanki buz gibi bedenini kucağımda ısıtırsam canlanıverecekti. Babam onu alıp götürdüğünde hala sanki bir umut geri dönecek diye bırakamadım. Günlerce evde sesini duydum, yatağıma atladığını hissettim, bir odadan bir odaya koştuğunu duydum. Hatta ona ablalık yapan kızım Bıdıl, bir kaç ay evin içinde tıpkı onunla oynadığı zamanlada koşturduğu gibi sanki hayali bir arkadaşla kovalamaca oynadı. Delirmek üzereyim diye düşündüm. Ama delirmediğimi biliyorum. O hala benimle, hala annesini sabahları öpüp koklayarak uyandırıyor. 22 Eylül yıldönümümüzdür, ama ben melek olma yıldönümü olarak kutlamayı tercih ediyorum. Bu dünyadaki görevini tamamladı ve artık başka bir boyutta, çok daha rahat beni koruyor. Güzel bebeğim, 17 aylık hayatına çok fazla tehlike sığdırdı. Eğer dokuz canları varsa, benim bildiğim 5 tanesini harcadı, arada bir kaç taneyi kaçırmışım sanırım ki sonuncuda fizikselliğinden ayrıldı. O gittikten 1 ay sonra inanılmaz bir trafik kazası yaşadım. Babamla birlikteydim ve kaza anında yanıma bile gelmedi, şoföre saldırıyordu kendime geldiğimde. Daha sonra öğrendim ki, anneme -artık yaşamıyor, sağ kurtulamaz dedim ve yanına bile gitmedim- demiş. Mucize gibi, tek bir kırık, tek bir çizik bile almadan kurtuldum. Sadece arabanın çarptığı sağ leğen kemiğimde çizik vardı. (çok ayıptır söylemesi) iç çamaşırımın lastiği çarpmanın şiddetiyle etime gömülmüştü. Aylarca çamaşırın rengi etimde kaldı ama, kas ağrılarımdan başka ciddi bir şey olmadı :) 4 ay sonra da banyoda düşüp kafa travması geçirdim. Kısa süreli hafıza kaybı yaşadım. Dişlerimdeki dolgular dahi yerinden oynamıştı düşmenin şiddetiyle. Sadece kaşımda küçücük bir açılma oldu.
Bazen düşünüyorum, belki de çocuğum canlarının bir kaç tanesini benim için sakladı giderken :)
Belki keyifsiz bir mesaj gibi gelebilir size ama ben büyük bir gururla yazıyorum bunları. Onlar tarafından korunduğumu biliyorum. Kimbilir, belki farkına bile varamadığım ne riskler atlattım. Daha geçen gün hava birden soğudu, kombi henüz evi ısıtamadı diye elektrik sobasını yaktım, oğlumu seveceğim diye uyuyakaldım, dirseğimi kalorifer peteğine dayayıp uyuyakalmışım. Dirseğimdeki acıyla uyandım 5 saat sonra. Baktım ki, soba yanıyor ve sandalyede asılı ceketim sobaya dokunuyor. Dolaplarımın kapakları, içindekiler o kadar ısınmıştı ki. Eğer başka odada uyuyakalsaydım farkına bile varmayacaktım. Bir kere daha korunduğumu düşünüyorum. Her gerçekten onlar tarafından seçilmiş, sevgileriyle ödüllendirilmiş insan gibi..

ne güzel ifade etmişsin duygularını ama ben patimin ölümünde hala kendimi suçluyorumbaşka vet. götürseydimler...hastaneye kaldırsaydımlar...hala peşimi bu pişmanlıklarım bırakmıyoronu çok özledim 7 yıl oldu kaybedeli 5 yaşındaydı oğlum benimmm pati siyam güzelim kedi güzelimmkara burnunu öperdim kara patisini öperdimmmbaşka evlat edinemiyorum hala hazır değilim...aayyyy gözyaşlarımdan ekranı göremiyorum susayım bari