[adigehegebz]

Merhaba arkadaşlar;

Siteye henüz yeni üye oldum , bende hikayemi sizlerle paylaşmak istiyorum..27 yaşında genç bir bayanım.Hikayeme gelince ise ;bundan 20 yıl önce babam vefat etti ve hayatla ilgili mücadelemiz bu şekilde başlamış oldu.Annem benimle birlikte 3 kardeşimi zorluklar içerisinde okuttu. Dolayısıyla zorluklar içinde mesleğimi edinmem ve yaşadığımız süreçler beni çok olgunlaştırdı. Hayattan ne istediğini çok iyi bilen, ayakları yere sağlam basan genç bir kızım.Şükürler olsun iyi bir mesleğim var. Babamın vefat ettiği yıllarda annem her zaman kendi hayatından gördüğü ve bildiği kadarıyla bizi hep doğru yetiştirmeye çalıştı.
Annem daha o yaşlardayken ikili ilişkiler açısından kendi deyimiyle ‘gözümüzün önüne bakmamamızı, kimseye kanmamamızı’ tembihlerdi..O kelimeler o yıllarda zihnime o kadar yerleşmiş ki alımlı bir bayan olmamama rağmen benimle ilgilenen biri dahi olsa çocuksu bir ruh hali içindeyken dahi bir anda ciddileşiyor, hoşlandığım kişilerle dahi iletişime ket vuruyorum ve bunu da bir türlü yenemiyorum..Şu ana kadar hiçbir beyle arkadaşlığım dahi olmadı bu yüzden..Bu duyguyu nasıl yenebilirim , hiç bilmiyorum amaLLL