[letca]

merhaba arkadaşlar. öncelikle şunu söyleyeyim şu anda yeni üye gibi oldum ama siteye çok önceden beri giriyordum telkinlerin de inanılmaz faydası oldu iyi ki bu siteyle karşılaşmışım diyorum ama çooook uzun zamandır girmiyordum insan bir süre sonra unutuyor uğramayı bile... şu anda çok sorunlu günler geçiriyorum aklıma burası geldi yardımınıza ihtiyacım var:( ailem ile ilgili sorunlarım var ve bu bütün yaşantımı etkiliyor... çok gergin bir aileye sahibim evimizde genelde kötü enerji olur hep. ve babamdan kaynaklanıyor. babam her şeye çabuk sinirlenir başkalarının sözlerini dinlemez her şeyi kendi biliyor sanır olur olmadık her şeye karışır ve yüksek sesli konuşur sürekli kötü enerji yayıyor ve artık öyle bunalıyorum öyle yoruluyorum ki onu çok sevmeme rağmen bir an önce gitse yatsa ve sussa diye düşünüyorum... onunla yemek yerken bile daralıyorum afederiniz ama sürekli ağzından ses çıkartıyor pskolojim bozuluyor bayılcak gibi oluyorum..sürekli de burnunu çekiyor... belki size saçma önemsiz gelcek ama hiç öyle değil...ve babam konuştuğunda üstüme öyle bir yorgunluk çöküyor ki... annemle araları da hiç iyi değil onla da hiç düzgün konuşmuyor ailece bir yere gitiğimizde mutlaka sorun çıkartıyor... tatile gittik diyelim suratını asmadığı şey kalmıyor... ailece arabadayken bile bizi o kadar yoruyor ki normalde insanlar ailesi ile birlikte olduğunda mutlu neşeli olurlar sohbet ederler bizde öyle bir şey yok tek olan şey bunalmak... bu sene üniversiteye başladım orda gene rahat ediyorum ama tatil oldu gene ev ortamına geldim ve bazen dediğim gibi dayanamıyorum bu stres vücudumu da etkiliyor kalbim ağrıyor başım geriliyor zaten midemde de sorun var.... hepsi stresten:( babam da sanıyor ki derslere falan stresleniyorum ama tek stres kaynağı o. okuldayken rahat ediyorum diyorum ama bu sefer de en mutlu olduğum anda bile annemin mutlu olmadığı aklıma gelip üzülüyorum ağlamadan duramıyorum...sonra da böyle düşündüğüm için kendimi kötü hissediyorum sonuçta o benim babam geçmişte çocukluğunda neler yaşadığını neden böyle olduğunu bilemem... o da mutlu değil tek amacı çalışıp bizim ihtiyaçlarımızı karşılamak... ailemde kimse mutlu değil ve bu beni kahrediyor.... bazen düşünüyorum ben kendi hayatımı kurabilirim ama onlar geçmişte mutlu değillerdi ilerde de mutlu olmayacaklar ve elimden hiçbir şey gelmiyor bunu düşünüp düşünüp kendimi mahvediyorum kalbim acıyor resmen..... ne yapacam ben bilmiyorum:( bu düşünceler sağlığımı olumsuz yönde etkiliyor bu yaşta:( kimseye de anlatamıyorum... arkadaşlarım zaten beni anlamazlar herkes kendi derdini büyük sanıyor başkalarını önemsemiyorlar... hepsi dış görünüşüme hal ve tavırlarıma bakıp sorunsuz sanıyorlar ama kimse neler yaşadığımı düşündüğümü bilmiyor... bir annem bir de allah biliyor neler hissettiğimi.... annem şimdiye kadar idare etmiş bana da hep takma der ama olmuyor yapamıyorum onları da düşünüyorum.... lütfen bana yardımcı olun ne yapayım ben çare bulun bana bu genç yaşta böyle hasta olursam ilerde dayanamam bazen eriyip gitcek gibi hissediyorum kendimi... lütfen yardım edin bana

[seniha.]

bu yaşadıkların kolay şeyler değil tabi ki. ama olumlu yanından bakabilirsin. baban çalışmasaydı, üniversite okuyamazdın. daha mutsuz olurdun. babanın hal ve davranışlarından etkilenmemeye çalış. onun ancak o kadar yapabileceğini ,kendi ailesinden o eğitimi aldığını düşün. senin bu durumun farkına varman da güzel. baban gibi olmak istemiyorsun ve değilsin. bir de düşünsene ileride baban gibi olsan çocukların da senin için böyle düşüneceklerdi. olayı akışına bırak. nehirdeki çer-çöpün akmadığını düşün. nehir pislikten geçilmezdi. sende babanla ilgili düşüncelerini içinden akıt. yoksa enerjin tıkanır hasta olursun. babana sevgi enerjisi gönder. sabah kalktığında ve gece uyumadan önce babanın eliinden bu kadar geldiğini, sizin için çalıştığını düşün ,zihninden ona sevgi gönder. seni seviyorum de. eğer yapabilecek bir kişiliğin varsa yolculuklar esnasında ortama sen enerji kat veya o anda bu durumu kabullen.. kabullenip serbest bırakırsan daha mutlu olursun.

[letca]

seniha. Nickli Üyeden Alıntı

bu yaşadıkların kolay şeyler değil tabi ki. ama olumlu yanından bakabilirsin. baban çalışmasaydı, üniversite okuyamazdın. daha mutsuz olurdun. babanın hal ve davranışlarından etkilenmemeye çalış. onun ancak o kadar yapabileceğini ,kendi ailesinden o eğitimi aldığını düşün. senin bu durumun farkına varman da güzel. baban gibi olmak istemiyorsun ve değilsin. bir de düşünsene ileride baban gibi olsan çocukların da senin için böyle düşüneceklerdi. olayı akışına bırak. nehirdeki çer-çöpün akmadığını düşün. nehir pislikten geçilmezdi. sende babanla ilgili düşüncelerini içinden akıt. yoksa enerjin tıkanır hasta olursun. babana sevgi enerjisi gönder. sabah kalktığında ve gece uyumadan önce babanın eliinden bu kadar geldiğini, sizin için çalıştığını düşün ,zihninden ona sevgi gönder. seni seviyorum de. eğer yapabilecek bir kişiliğin varsa yolculuklar esnasında ortama sen enerji kat veya o anda bu durumu kabullen.. kabullenip serbest bırakırsan daha mutlu olursun.

teşekkür ederim dediklerinizi dikkate alacağım :)

[ßyKuS]

letca babalar kızlarına gerçekten çok değer verirler. Eğer onunla konuşmaya cesaret edebilirsen sorun falan kalmıcak. Babamla konuşucam de kendi kendine ve bunun dışında aklına olumsuz hiçbir düşünce getirme gelirsede o düşünceyi hemen kes ve harekete geç. Babamla konuşucam bunu yapabilirim. Sözünü tekrar tekrar söyle kendine. İnan bak. Bazen kendimizde olan sorunları göremezken çevremizdekiler sorunlarımızı gayet iyi bilirler. Senin sorunun tek çözümü kaçıp uzaklaşmak değil bu korkakça zaten. Babanla konuşmak. Çünkü seni anlıcak en doğru kişi o. Ben cesur bir kızım ve bunun üstesinden gelebilirim de kendine ve yap şu işi. Tabii demesi kolay :)) yapabilirm yapabilirim bunu yapıcam. Hee bu arada insanlar kendi sorunlarıyla o kadar iç içeler ki dediğin gibi bunun sorunu yok diye düşünmeleri gayet normal ;) Forumdaki arkadaşlar ise elinden geldiğince yardımcı olmaya çalışır sana kendi sorunuymuş gibi..

[letca]

ßyKuS Nickli Üyeden Alıntı

letca babalar kızlarına gerçekten çok değer verirler. Eğer onunla konuşmaya cesaret edebilirsen sorun falan kalmıcak. Babamla konuşucam de kendi kendine ve bunun dışında aklına olumsuz hiçbir düşünce getirme gelirsede o düşünceyi hemen kes ve harekete geç. Babamla konuşucam bunu yapabilirim. Sözünü tekrar tekrar söyle kendine. İnan bak. Bazen kendimizde olan sorunları göremezken çevremizdekiler sorunlarımızı gayet iyi bilirler. Senin sorunun tek çözümü kaçıp uzaklaşmak değil bu korkakça zaten. Babanla konuşmak. Çünkü seni anlıcak en doğru kişi o. Ben cesur bir kızım ve bunun üstesinden gelebilirim de kendine ve yap şu işi. Tabii demesi kolay :)) yapabilirm yapabilirim bunu yapıcam. Hee bu arada insanlar kendi sorunlarıyla o kadar iç içeler ki dediğin gibi bunun sorunu yok diye düşünmeleri gayet normal ;) Forumdaki arkadaşlar ise elinden geldiğince yardımcı olmaya çalışır sana kendi sorunuymuş gibi..

konuşmayacağım ya zaten annem bazen uyarıyor hemen suratını asıyor babam en ufak şeye bile sinirleniyor küçükken de hatırlıyorum annem en ufak bir şey desin hemen istemiyosanız giderim falan diyordu halbuki bize her şeyi söylüyor kendine dendi mi kabullenmiyor. mesela durup dururken bir şeye bağırır bağırma dediğimizde bağırarak der ki 'ben mi bağırıyorum siz bağırıyosunuz' :)) ne yaptığının farkında değil heralde... beni asıl üzen şey onların mutlu olmaması ben kendi hayatımı kazanabilirim sevdiğim şeyleri yapabilirim ama anneme falan üzülüyorum yardımım dokunmadığı için:((

[seniha.]

fırsat buldukça kişisel gelişim kitapları okuyup, videolar izleyebilirsin. bazı insanlar kişisel gelişim kitaplarının faydalı olmadığını söylüyor ama bu kitaplar olaylara bakış açını değiştiriyor. daha olumlu yaklaşıyorsun, kabulleniyorsun bazı şeyleri, o insanların bilincinin o kadar olduğunu düşünüyorsun. bir insan istemedikçe onun bilincini değiştiremezsin. en güzeli sevgi göndermek. annene de destek olabilirsin. onun yaşamında da bunları yaşamak vardır. sabretmenin mükafatı var zaten. l sevgiler.

[ßyKuS]

peki ne yapmak istiyorsun..

[letca]

annemin mutlu bi yaşam sürmesini istiyorum ama hiçbir şey yapamıyorum bu da beni çok üzüyor düşünsenize ailenizdeki en yakın insanların sürekli mutsuz oluşunu ne kadar kötü bir durum

[atlante]

letca Nickli Üyeden Alıntı

annemin mutlu bi yaşam sürmesini istiyorum ama hiçbir şey yapamıyorum bu da beni çok üzüyor düşünsenize ailenizdeki en yakın insanların sürekli mutsuz oluşunu ne kadar kötü bir durum

yazdıklarını okudum birebir yaşayan birisi olarak bu ve benzeri sıkıntıları gelişmeleri şöyle aktarayım arkadaşım;

bir kere olumlu yönden bakmak bir yere kadar durumu kotarıyor bana kalırsa ,hep olumlu hep olumlu düşün ve takılma olanlara dediğin vakit kendinden vazgeçiyormuş artık siliniyormuşsun gibi hissedebiliyorsun.çooooook ama çooook uzun yıllar aile içi huzursuzluk yaşadım hala da içindeyim.Öyle olumlu yanından bak denilip de sıyrılabilinecek tatsızlıklar değil bunlar.benim ilerlememe ve bunlardan sıyrılmama yönelik adımım şöyle oldu; işe başladım (şükür ki çoğu işe göre güzel bir yerdeyim başlangıç olarak.)dolayısıyla evden uzaklaştım ve artık kendi yolumu çizmeye başladım.bir durum vardır aşinayızdır hepimiz; hata yapılıyordur zararlı çıkacaktır o kişi ya da kişiler ,dur yapma dersin söylemekle kalmazsın elinden geldiğince eylemde bulunursun,çabalarsın edersin ama yine de ısrar eder yapar dediğini işte o noktadan sonra yapılacak bir şey kalmamıştır ;insan kendi eliyle yapıyor bazen . Anlarsın!
okul döneminde aile içi çatışmaları haliyle çok çok takardım ve benim ruh halime ,ardından yaptıklarıma kısacası tüm hayatıma yansırdı.Bir abla vardı ahbabımızın kızı ve derdi ki 'Olan sana olur kendi yolunu çizmeye bakacaksın,onlar kavga eder barışır .' Öyle de oldu.Değişmelerini istedim yalnızca çekirdek ailemin değil;onların da büyüklerinin değişmelerini istedim.'Normal' bir aile akraba ilişkilerimiz olmasını diledim,sayısız kez konuştum sayısız kez çırpındım sonuç ; can çıkar huy çıkmaz.
Kendi hayatıma ilk adımımda artık ben de ayakları yere basmaya başlayan bir bireyim ve onların hayatlarındaki yerim ve onların anlarında bulunduğum zamanlar farklılaştı.etkileşimlerimiz ,konuştuklarımız farklılaştı.yani demem o ki kendi yoluna bak bir an evvel.hepten küs demiyorum yine önerilerini al ..

[letca]

atlante Nickli Üyeden Alıntı

yazdıklarını okudum birebir yaşayan birisi olarak bu ve benzeri sıkıntıları gelişmeleri şöyle aktarayım arkadaşım;

bir kere olumlu yönden bakmak bir yere kadar durumu kotarıyor bana kalırsa ,hep olumlu hep olumlu düşün ve takılma olanlara dediğin vakit kendinden vazgeçiyormuş artık siliniyormuşsun gibi hissedebiliyorsun.çooooook ama çooook uzun yıllar aile içi huzursuzluk yaşadım hala da içindeyim.Öyle olumlu yanından bak denilip de sıyrılabilinecek tatsızlıklar değil bunlar.benim ilerlememe ve bunlardan sıyrılmama yönelik adımım şöyle oldu; işe başladım (şükür ki çoğu işe göre güzel bir yerdeyim başlangıç olarak.)dolayısıyla evden uzaklaştım ve artık kendi yolumu çizmeye başladım.bir durum vardır aşinayızdır hepimiz; hata yapılıyordur zararlı çıkacaktır o kişi ya da kişiler ,dur yapma dersin söylemekle kalmazsın elinden geldiğince eylemde bulunursun,çabalarsın edersin ama yine de ısrar eder yapar dediğini işte o noktadan sonra yapılacak bir şey kalmamıştır ;insan kendi eliyle yapıyor bazen . Anlarsın!
okul döneminde aile içi çatışmaları haliyle çok çok takardım ve benim ruh halime ,ardından yaptıklarıma kısacası tüm hayatıma yansırdı.Bir abla vardı ahbabımızın kızı ve derdi ki 'Olan sana olur kendi yolunu çizmeye bakacaksın,onlar kavga eder barışır .' Öyle de oldu.Değişmelerini istedim yalnızca çekirdek ailemin değil;onların da büyüklerinin değişmelerini istedim.'Normal' bir aile akraba ilişkilerimiz olmasını diledim,sayısız kez konuştum sayısız kez çırpındım sonuç ; can çıkar huy çıkmaz.
Kendi hayatıma ilk adımımda artık ben de ayakları yere basmaya başlayan bir bireyim ve onların hayatlarındaki yerim ve onların anlarında bulunduğum zamanlar farklılaştı.etkileşimlerimiz ,konuştuklarımız farklılaştı.yani demem o ki kendi yoluna bak bir an evvel.hepten küs demiyorum yine önerilerini al ..

teşekkür ederim...kendi yoluma bakabilirim babamı böyle kabullenebilirim ama duygusal yönden kötü oluyorum çünkü annemi de düşünüyorum onun mutsuz bir hayatı olduğunu biliyorum ama elimden hiçbir şey gelmiyor oysa ben mutlu olmalarını istiyorum . birlikte değil yani ailemin neşeli aileler gibi olmasını kastetmiyorum ayrı bireyler olarak mutlu olmalarını istiyorum birbirlerini sevmesinler ama kendi ayrı hayatları olsun istediklerini yapsınlar istiyorum ama annemin ev işlerinden başka yaptığı doğru düzgün bir şey yok bir de üstüne babamın suratsızlığını çekiyor... sanırım bir şeyleri değiştiremeyeceğim neyse ben de işe başlayınca annemi maddi yönden mutlu ederim belki.....