[ßyKuS]

istersen yapabilirsin.

[letca]

tabi ki istiyorum ama nasıl yapabilirim ki:(

[ßyKuS]

Doğru soruyu sordun :)) Aferin. :)) ihtiyacın olan şey babanla konuşmaya karar vermek. Babanla konuşmaya karar verdiğin zaman aklına bir sürü olumsuz düşünceler gelicek. Tabii haliyle bu iş biraz daha zor gelicek ve gözün korkabilir. Ama babanla ilgili olumsuz düşünceler aklına gelmeye başladığı anda bunun farkına varabilirsen o düşünceyi devam ettirmeyi kesebilir hatta böyle düşüncelerin aklına gelmesine izin vermeyerek aldığın kararı kolaylıkla yerine getirebiliceksin. Tabii birde konuşma hazırlamak gerekir. Mesela baba başta şunu bilmeni isterim ki söyliceğim sözleri seni kırmak için söylemiyorum... gibi.

[letca]

hayır ya konuşmam öyle bir şey konuşulcak bi adam değil babam çok önceden anneme laflar etmişti dayanamayıp annemle düzgün konuşması için bir şeyler demiştim azarı yemiştim sen karışma diye:d bence onun böyle olduğunu kabullenmeye çalışmalıyım onu yapabilirsem kendi açımdan olan sorunum çözülür heralde yoksa böyle hastalıktan geçilmicem demin gene oflayıp duruyodu sırtımda bi yer ağrımaya başladı:( bu yaz nasıl geçecek ya nerdeyse sınavımı geçemeyim de yaz okuluna gideyim diye dua edecem:( ben böyleysem annem napıyo her gün her gün:( böyle şeyler diyorum ama sonra da babamı sevdiğim ama böyle şeyler düşündüğüm için kendimi suçlu hissediyorum:( bunlar hep kadınların erkek egemenliği altında ezilmesinden kaynaklanıyo aslında ya ataerkillikten...

[ßyKuS]

sen bilirsin. istediğini yap. daha fazla yardımcı olamam..

[letca]

tamam sağol :)

[atlante]

letca Nickli Üyeden Alıntı

annemin mutlu bi yaşam sürmesini istiyorum ama hiçbir şey yapamıyorum bu da beni çok üzüyor düşünsenize ailenizdeki en yakın insanların sürekli mutsuz oluşunu ne kadar kötü bir durum

yazdıklarını okudum birebir yaşayan birisi olarak bu ve benzeri sıkıntıları gelişmeleri şöyle aktarayım arkadaşım;

bir kere olumlu yönden bakmak bir yere kadar durumu kotarıyor bana kalırsa ,hep olumlu hep olumlu düşün ve takılma olanlara dediğin vakit kendinden vazgeçiyormuş artık siliniyormuşsun gibi hissedebiliyorsun.çooooook ama çooook uzun yıllar aile içi huzursuzluk yaşadım hala da içindeyim.Öyle olumlu yanından bak denilip de sıyrılabilinecek tatsızlıklar değil bunlar.benim ilerlememe ve bunlardan sıyrılmama yönelik adımım şöyle oldu; işe başladım (şükür ki çoğu işe göre güzel bir yerdeyim başlangıç olarak.)dolayısıyla evden uzaklaştım ve artık kendi yolumu çizmeye başladım.bir durum vardır aşinayızdır hepimiz; hata yapılıyordur zararlı çıkacaktır o kişi ya da kişiler ,dur yapma dersin söylemekle kalmazsın elinden geldiğince eylemde bulunursun,çabalarsın edersin ama yine de ısrar eder yapar dediğini işte o noktadan sonra yapılacak bir şey kalmamıştır ;insan kendi eliyle yapıyor bazen . Anlarsın!
okul döneminde aile içi çatışmaları haliyle çok çok takardım ve benim ruh halime ,ardından yaptıklarıma kısacası tüm hayatıma yansırdı.Bir abla vardı ahbabımızın kızı ve derdi ki 'Olan sana olur kendi yolunu çizmeye bakacaksın,onlar kavga eder barışır .' Öyle de oldu.Değişmelerini istedim yalnızca çekirdek ailemin değil;onların da büyüklerinin değişmelerini istedim.'Normal' bir aile akraba ilişkilerimiz olmasını diledim,sayısız kez konuştum sayısız kez çırpındım sonuç ; can çıkar huy çıkmaz.
Kendi hayatıma ilk adımımda artık ben de ayakları yere basmaya başlayan bir bireyim ve onların hayatlarındaki yerim ve onların anlarında bulunduğum zamanlar farklılaştı.etkileşimlerimiz ,konuştuklarımız farklılaştı.yani demem o ki kendi yoluna bak bir an evvel.hepten küs demiyorum yine önerilerini al ..

[maviinci]

bunlar oluyor, bir tek senin ailende de olmuyor. yazdıklarını okurken sanki ben yazmışım gibi hissettim, o derece yani aslında ataerkillik gibi söyler, söylemler suni şeyler. yani nasıl söyleyeyim, yapay. bunların ortaya çıkmasının sebebi insanların yaşamlarındaki bozukluk. yoksa "ataerkil" denen şekilde yaşandığı için problem çıkmıyor, o problemler insanın varolagelişiyle, düşünmekten uzaklaşmasıyla ve özüne ne kadar yakın veya uzak olup olmadığına göre ortaya çıkıyor ya da yok oluyor. baban ya da benim babam ya da başkasının babası bu gibi bir durumda bir an durup "ya ben bağırıyorum da neden bağırıyorum"; "ya bu çocuk üzülüyor da neden üzülüyor", diye kendine bir an sorsaydı o zaman her şey bambaşka olurdu. bu ataerkil şeklindeki sınıflandırma ekonomik problemlerden doğan bir sınıflandırma. yani eve para getirenin baba olması ve ailenin diğer fertlerinin farklı farklı görevlerinin olmasına dayanan bir sınıflandırma. bu noktada korkutucu bir kasıt var, ataerkilliği öne sürerek kadını aileden, evden koparmaya çalışmaktaki bir amaç da, kapitalist dünyanın üretim gücüne, işgücüne katkıda bulunmasını sağlamak. kadın da üretim faaliyetine katılınca daha fazla üretim yapılacak ve daha fazla üretim daha fazla satış, daha fazla satış daha fazla para vs... bunlar çapraşık ilişkiler, zaten esasen bu kavramlar bize ait değil - biz doğu ile batı arasında "bırakılmış" bir toplumuz. senin gördüğün sorunlar yalnızca sizde yok, toplumun çoğunluğunda var. bunu bilmeni istiyorum. bunu sana söyleyen;ben, birinci ağızdan söylüyor; söylüyorum.


senin babanla konuşma noktasındaki sıkıntılarını anlıyorum. kabullenilebilecek olanlar bence fiziksel olanlardır, hani ne bileyim; ağzını şapırdatma, burnunu çekme.. bunlar kabullenilebilir. ama, kızması konusu problem. tek çocuk musun? babanın "duygusal yönden bağlı" olduğunu gördüğün, hissettiğin birisi var mı? mesela kim olabilir; deden, babaannen olabilir. ya da kardeşim, abin ya da ablan varsa o olabilir. baban size karşı böyle olabilir, uyarılarınıza kulak asmıyor olabilir; hatta siz suçlu çıkarabilir ama bu uyarıları sevdiği, saydığı biri yaparsa artık bunlara kulak kesilmek zorunda olacaktır. düşünsene, onun bile gözüne çarpan birşeyler varsa bu onun düşünmesini sağlayabilir..

bir düşün bakalım, böyle biri var mı? varsa, ikinci aşamaya geçeriz

[letca]

maviinci Nickli Üyeden Alıntı

bunlar oluyor, bir tek senin ailende de olmuyor. yazdıklarını okurken sanki ben yazmışım gibi hissettim, o derece yani aslında ataerkillik gibi söyler, söylemler suni şeyler. yani nasıl söyleyeyim, yapay. bunların ortaya çıkmasının sebebi insanların yaşamlarındaki bozukluk. yoksa "ataerkil" denen şekilde yaşandığı için problem çıkmıyor, o problemler insanın varolagelişiyle, düşünmekten uzaklaşmasıyla ve özüne ne kadar yakın veya uzak olup olmadığına göre ortaya çıkıyor ya da yok oluyor. baban ya da benim babam ya da başkasının babası bu gibi bir durumda bir an durup "ya ben bağırıyorum da neden bağırıyorum"; "ya bu çocuk üzülüyor da neden üzülüyor", diye kendine bir an sorsaydı o zaman her şey bambaşka olurdu. bu ataerkil şeklindeki sınıflandırma ekonomik problemlerden doğan bir sınıflandırma. yani eve para getirenin baba olması ve ailenin diğer fertlerinin farklı farklı görevlerinin olmasına dayanan bir sınıflandırma. bu noktada korkutucu bir kasıt var, ataerkilliği öne sürerek kadını aileden, evden koparmaya çalışmaktaki bir amaç da, kapitalist dünyanın üretim gücüne, işgücüne katkıda bulunmasını sağlamak. kadın da üretim faaliyetine katılınca daha fazla üretim yapılacak ve daha fazla üretim daha fazla satış, daha fazla satış daha fazla para vs... bunlar çapraşık ilişkiler, zaten esasen bu kavramlar bize ait değil - biz doğu ile batı arasında "bırakılmış" bir toplumuz. senin gördüğün sorunlar yalnızca sizde yok, toplumun çoğunluğunda var. bunu bilmeni istiyorum. bunu sana söyleyen;ben, birinci ağızdan söylüyor; söylüyorum.


senin babanla konuşma noktasındaki sıkıntılarını anlıyorum. kabullenilebilecek olanlar bence fiziksel olanlardır, hani ne bileyim; ağzını şapırdatma, burnunu çekme.. bunlar kabullenilebilir. ama, kızması konusu problem. tek çocuk musun? babanın "duygusal yönden bağlı" olduğunu gördüğün, hissettiğin birisi var mı? mesela kim olabilir; deden, babaannen olabilir. ya da kardeşim, abin ya da ablan varsa o olabilir. baban size karşı böyle olabilir, uyarılarınıza kulak asmıyor olabilir; hatta siz suçlu çıkarabilir ama bu uyarıları sevdiği, saydığı biri yaparsa artık bunlara kulak kesilmek zorunda olacaktır. düşünsene, onun bile gözüne çarpan birşeyler varsa bu onun düşünmesini sağlayabilir..

bir düşün bakalım, böyle biri var mı? varsa, ikinci aşamaya geçeriz

işte eve para getiren babam ve bu yüzden de annemin sözü geçmiyor eğer annem de çalışsaydı boşanırlardı herkes kendi hayatını yaşardı... boşanmasaydı bile en azından ekonomik özgürlüğü olurdu babama muhtaç kalmazdı ve babam sürekli annemi çalışmayan biri olmadığı için de küçümsüyor çalışmadığı için hiçbir şeye benzetemiyor ama çalışmasına da izin vermiyor... sözlerinizden ataerkilliğin bu durumda ilgisi olmadığını söylemeye çalıştığınızı anladım bilmiyorum doğru anladım mı ama katılmıyorum ayrıca kadının hayata atılmasındaki asıl amaç dediğiniz gibi olsa da onları özgürleştirdiği ve erkeklerin egemenliği altında daha az ezileceği gerçeğini değiştirmiyor... tek çocuk değilim ama babamın en çok da benim sözlerime değer verebileceğini düşünüyorum ama huylarını değiştirmiyor gene annem dediğinde de değiştirmiyor ne söylesek aksini iddia ediyor ama zaten ben onun değişmesini de beklemiyorum. ben annemin mutlu bi hayatı olmasını istiyorum ama elimden bir şey gelmiyor bu da beni üzüyor....

[letca]

atlante Nickli Üyeden Alıntı

yazdıklarını okudum birebir yaşayan birisi olarak bu ve benzeri sıkıntıları gelişmeleri şöyle aktarayım arkadaşım;

bir kere olumlu yönden bakmak bir yere kadar durumu kotarıyor bana kalırsa ,hep olumlu hep olumlu düşün ve takılma olanlara dediğin vakit kendinden vazgeçiyormuş artık siliniyormuşsun gibi hissedebiliyorsun.çooooook ama çooook uzun yıllar aile içi huzursuzluk yaşadım hala da içindeyim.Öyle olumlu yanından bak denilip de sıyrılabilinecek tatsızlıklar değil bunlar.benim ilerlememe ve bunlardan sıyrılmama yönelik adımım şöyle oldu; işe başladım (şükür ki çoğu işe göre güzel bir yerdeyim başlangıç olarak.)dolayısıyla evden uzaklaştım ve artık kendi yolumu çizmeye başladım.bir durum vardır aşinayızdır hepimiz; hata yapılıyordur zararlı çıkacaktır o kişi ya da kişiler ,dur yapma dersin söylemekle kalmazsın elinden geldiğince eylemde bulunursun,çabalarsın edersin ama yine de ısrar eder yapar dediğini işte o noktadan sonra yapılacak bir şey kalmamıştır ;insan kendi eliyle yapıyor bazen . Anlarsın!
okul döneminde aile içi çatışmaları haliyle çok çok takardım ve benim ruh halime ,ardından yaptıklarıma kısacası tüm hayatıma yansırdı.Bir abla vardı ahbabımızın kızı ve derdi ki 'Olan sana olur kendi yolunu çizmeye bakacaksın,onlar kavga eder barışır .' Öyle de oldu.Değişmelerini istedim yalnızca çekirdek ailemin değil;onların da büyüklerinin değişmelerini istedim.'Normal' bir aile akraba ilişkilerimiz olmasını diledim,sayısız kez konuştum sayısız kez çırpındım sonuç ; can çıkar huy çıkmaz.
Kendi hayatıma ilk adımımda artık ben de ayakları yere basmaya başlayan bir bireyim ve onların hayatlarındaki yerim ve onların anlarında bulunduğum zamanlar farklılaştı.etkileşimlerimiz ,konuştuklarımız farklılaştı.yani demem o ki kendi yoluna bak bir an evvel.hepten küs demiyorum yine önerilerini al ..

teşekkür ederim...kendi yoluma bakabilirim babamı böyle kabullenebilirim ama duygusal yönden kötü oluyorum çünkü annemi de düşünüyorum onun mutsuz bir hayatı olduğunu biliyorum ama elimden hiçbir şey gelmiyor oysa ben mutlu olmalarını istiyorum . birlikte değil yani ailemin neşeli aileler gibi olmasını kastetmiyorum ayrı bireyler olarak mutlu olmalarını istiyorum birbirlerini sevmesinler ama kendi ayrı hayatları olsun istediklerini yapsınlar istiyorum ama annemin ev işlerinden başka yaptığı doğru düzgün bir şey yok bir de üstüne babamın suratsızlığını çekiyor... sanırım bir şeyleri değiştiremeyeceğim neyse ben de işe başlayınca annemi maddi yönden mutlu ederim belki.....