[Alexandra]

Bugün pazar...

("...Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar..." diye bir şiiri vardı Nazım'ın... Ey Üstad, yine geldin bana, yine içimi titrettin dizelerinle. Ruhun şad olsun.)

Saygılarımı da sundum, devam edebilirim artık, değil mi???

Bu sabah ne zaman oldu, geceden ne zaman ayrıldı karıştırdığım sabahlardan biriydi. Bu da nasıl ve neden olduğunu bilmediğim günlerden biri. Yine bir pazar ve yine ben dalgalı denizlerde ceviz kabuğumda kalma mücadelesi içindeyim.

Beynimdeki minik kadınlar saç saça baş başa birbirlerine girmişlerdi. Yüksek gerilimi verdim, herkes köşesine çekildi. Birkaç saattir rahatım. Uğultuları sokak gürültüsünü bastırabiliyor bazen. Bu kadar kalabalık olmalarının sebebi ne acaba? Kaç ben var bende benden içeri bazen çok merak ediyorum.

Tek dileğim yeni bir düzen. Düzensiz bir düzeneği düzenleyemeyen düzenlemeci olmak, beni düzensizliğe düşman ediyor. (çok mu oldu???)

Huzura ermek yolundaki savaşım tam gaz sürerken, tek başıma bir süvari birliği gibi hissediyorum bazen. Bir arkadaşın deyimiyle "Amazon" gibi... İnsanlar karşısında her zaman dimdik olsanız da, bir anda aynaya bakıp yorgun bir yüzle karşılaşmak da var bu dünyada.

Karşımızdakinin gözlerinin içine bakarız, içeride neler döndüğünü anlayabilmek için. Peki siz en son kendi gözlerinizin içine ne zaman baktınız???

İçimde yaşadığım bazı paniklerin sonuna geliyorum. Artık ruhumdan tamamen söküp atacağım bu sorguları. Bir savcı ve bir hakim peşimde olmayacak sürekli. Savunma kalkanlarımı indireceğim günü sabırsızlıkla bekliyorum.

Doğan her yeni gün beni daha da güçlendiriyor. Beynimdekileri kadınlar hep olacak ama beni çok güzel günler bekliyor:))