[Alexandra]

Bugün pazar...

("...Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar..." diye bir şiiri vardı Nazım'ın... Ey Üstad, yine geldin bana, yine içimi titrettin dizelerinle. Ruhun şad olsun.)

Saygılarımı da sundum, devam edebilirim artık, değil mi???

Bu sabah ne zaman oldu, geceden ne zaman ayrıldı karıştırdığım sabahlardan biriydi. Bu da nasıl ve neden olduğunu bilmediğim günlerden biri. Yine bir pazar ve yine ben dalgalı denizlerde ceviz kabuğumda kalma mücadelesi içindeyim.

Beynimdeki minik kadınlar saç saça baş başa birbirlerine girmişlerdi. Yüksek gerilimi verdim, herkes köşesine çekildi. Birkaç saattir rahatım. Uğultuları sokak gürültüsünü bastırabiliyor bazen. Bu kadar kalabalık olmalarının sebebi ne acaba? Kaç ben var bende benden içeri bazen çok merak ediyorum.

Tek dileğim yeni bir düzen. Düzensiz bir düzeneği düzenleyemeyen düzenlemeci olmak, beni düzensizliğe düşman ediyor. (çok mu oldu???)

Huzura ermek yolundaki savaşım tam gaz sürerken, tek başıma bir süvari birliği gibi hissediyorum bazen. Bir arkadaşın deyimiyle "Amazon" gibi... İnsanlar karşısında her zaman dimdik olsanız da, bir anda aynaya bakıp yorgun bir yüzle karşılaşmak da var bu dünyada.

Karşımızdakinin gözlerinin içine bakarız, içeride neler döndüğünü anlayabilmek için. Peki siz en son kendi gözlerinizin içine ne zaman baktınız???

İçimde yaşadığım bazı paniklerin sonuna geliyorum. Artık ruhumdan tamamen söküp atacağım bu sorguları. Bir savcı ve bir hakim peşimde olmayacak sürekli. Savunma kalkanlarımı indireceğim günü sabırsızlıkla bekliyorum.

Doğan her yeni gün beni daha da güçlendiriyor. Beynimdekileri kadınlar hep olacak ama beni çok güzel günler bekliyor:))

[Alexandra]

Merhabalar hepinize,

Bugün bir kez daha ne kadar şanslı bir insan olduğumu gördüm. Ben belki de yeryüzündeki en zengin kadınım çünkü inanılmaz dostlarım var.

Kimi yaşadığım şehirde, kimi Türkiye'nin çeşitli şehirlerinde, kimi bambaşka ülkelerde, kimi ise bambaşka kıtalarda.

Her biri de bir şekilde hiç beklemediğim anlarda, yüreğimi, özlemimi okur gibi kendilerini hatırlatmanın bir yolunu bulup önüme çıkıyorlar.

Böyle bir zenginlik olamaz! Şükrediyorum, yatıp kalkıp şükrediyorum etrafım böylesine güzel insanlarla dolu olduğu için. Ruhumda yaşadığım tüm dalgalanmaları hissediyorlar sanki. Öyle bir bağ kurmuşuz, öylesine kenetlenmişiz ki... Birbirimize ihtiyacımız olduğunda arayıp haber vermemize gerek kalmıyor. Hissediyoruz, arıyoruz, iki çift tatlı söz gönderiyoruz, bazen de küçük hediyeler...

Günlerdir iş yoğunluğu, hayat yoğunluğu derken o kadar gerilmiştim ki... zamanın peşinde koştursam bile yetişemiyordum ona. Ama dostlarım hep benim yanımdalar, elleri olmasa bile kalpleri hep benimle. Bu mutluluğumu, içimdeki bu sevgiyi anlatacak söz bulamıyorum.

Bu sabah yine koştur koştur bir toplantıya gittim. İnanılmaz keyifli insanlarla tanıştım, bir noktadan sonra toplantıyı bir kenara bırakıp sohbet etmeye başladık. Bu nasıl bir çekim gücüdür anlayamıyorum, aklım almıyor. Bakkalımdan kasabıma, çiçekçime, kapıdaki güvenliğe, gittiğim toplantılardaki insanlara, telefonda konuştuğum şahışlara kadar herkes bu kadar mı güleç, bu kadar mı içten olur.

Arada sorun çıkaran olmuyor mu, elbette oluyor, ama inanın devede kulak. Eskiden beri çalıştığım her yerde inanılmaz dostluklar kurdum, her biriyle görüşürüm, her biriyle araşır, bayram seyran, doğumgünü kaçırmayız. İşte bunlar hayatın zenginlikleri.


Ama dostlar... Onlar esas zenginliğim!

Toplantıdan çıktım, bir sürü işim var ofiste, yapmak istediğim bir dünya özel işim var, kendime ne zamandır vakit ayıramıyorum, birkaç gün kaçıp bir yerlere gitmek istiyorum, plan yapmaya vaktim yok, düşündükçe sinirlerim zıp zıp zıplıyor. (bunlar gibi işte)

Arabadan inerken, "dur", dedim kendime, "sakin ol bakalım, vardır her şerde bir hayır, böyle olmasının da bir sebebi vardır mutlaka, kendine gel, bir nefes al, bu karışıklıkların hepsi bitecek, bak ışık göründü, yüreğini ferah tut sen". Beynimin içinde kendimle konuşa konuşa ofise çıktım.

Kendimi odama attım, bir de ne göreyim, masamın üzerinde koccaman yemyeşil, üzerinde beyaz bir kalp olan bir paket. ??????? Hemen yüzüme inanılmaz bir gülümseme yayıldı, çünkü bu süprizi bana bir kuş ağzından kaçırmıştı ama benim dağınık aklımın kıvrımları arasına sıkıştığı için yeniden süpriz oldu.

Üzerinde kalp olan yeşil kutuyu açtım. Karşıma bir mektup çıktı. 3 kişi tarafından rengarenk yazılmış, beni mutluluktan ağlatan bir mektup. İçinde bir yerde "... neyseki mesafeler bizim için sorun değil." yazıyordu.

Evet, mesafeler benim için, dostlarım için, sewdiklerim için hiç sorun olmadı. Hep paylaştık, özlemlerin de tatlı yanları olduğunu bilip, o anların bile tadını çıkartarak yaşadık. Sevgi, aşk, dostluk, içtenlik, samimiyet elle tutulur, kolayına sahip olunur duygular değil. Ben insanların yanıbaşlarında olsa da tadını alamadıkları bu duygulara bunca mesafeye rağmen sahibim:)) Bazen kendimi bir melekler çemberiyle çevrilmiş gibi hissediyorum.

Mektubun da altından bu dünyada bir tek beni mutlu edecek şeyler çıktı. Aslında ne olduğunun önemi yok. Sadece orada bir sevgi paketi var. Biz seni düşünüyoruz, senin yüzün gülsün diyen dostlarım var. Bunun bana verdiği mutluluğu anlatacak zenginlikte bir dil bilgim yok maalesef. Keşke size ruhumu açıp gösterebilseydim.

Yine de sizinle paylaşmadan geçemedim. Belki okuyan birinin yüzünde bir gülümseme belirir, bir arkadaşını arar, o da bir başkasını mutlu eder diye:)))

Hepimiz zincirin halkalarıysak, bugün ben halka olarak aldığım etkiyi size bildirdim. Bundan sonra devamı sizin işiniz...

Kucak dolusu sevgilerimle