[Nefti_]

Merhaba,ilkoukul ve lisedeyken ben de sessiz sakin,hiç bir ortama katılmayan,psırık biriydim.Üniversiteyi şehir dışında okumak kendi ayaklarımın üzerine basmama bir nebzede olsun yardımcı oldu.İşe başladığımdan 1.5 sene sonra yeni yeni kendi ayaklarmın üzerine basıyordum artık.Bu konuda her defasında ailemi ve öğretmenlerimi suçladım.Artık suçlamıyorum çünkü özellikle ilkokul öğretmenimin aciz bir insancık olduğunu düşünüyorum.Aslında kendimizi zaman zaman suçluyoruz.Öncelikle kendimizden başlayarak affetmeyi öğrenmeliyiz.Sonra çevremizdekileri ne zaman çevremizdekilere karşı bir şey hissetmiyorum dersek o zaman başarmışız demektir.Yaşadıklarımızdan tecrübe edinmeyi öğrenip onlara bakış açımızı değiştirmeliyiz.Bizler bunları yaşamayanlara göre hayata daha dik duruyoruz sadece biraz sabır.Ayrıca ilaçalrın da söyleyecek bir şeyi olmayan doktorların kendilerini aldattığı bir araç olarak görüyorum.Ben hiç kişlisel gelişim ile ilgilenen bir psikolokve psikiyatrist görmedim.Öyle olsaydı ilaç vermek yerine sorununuzun temeline inmeyi,konuşarak telkinlerle yardımcı olmayı seçerlerdi.Tabiki psşkologlarla ilgili genelleme yapmıyorum.Sevgiyle kalın.