[sebastin]

bu zamana kadar aileme karşı hiç tavır almadım, alamadım. onlara dur demem gerektiği yerde sesimi bile çıkaramadım ve olayların gidişatını izlemekle kaldım. ben sadece kendi bünyemdeki bir rahatsızlıkla mücadele ettim ve başardım. ancak hayatımızdaki bu olumsuzlukların, onların bu olumsuz düşünceleriyle daha fazla can bularak bizi ayakları altına almasına karşı tek başıma mücadele etmek beni oldukça yıprattı. inan bana tek başına olmuyor.

ben duygusal bir insanım. belki sahip olduğum bu rahatsızlıktan belki de böyle yetiştirilmemden ötürü. bu nedenle ne zaman kendimi güçlü hissetmek istesem ve güzel olan şeyler araştırıp öğrenmek istesem, diğer tarafta annemle babamın günlük kavgalarını, bağırışlarını duymak bütün hevesimi kırıyor ve beni olumsuzluğa yöneltiyor. ne zaman biter bu kavgalar, ne zaman biter bu olumsuz düşünceler diye kara kara düşünüyorum. ve hep hayal ettiklerimle kalıyorum. istediğim beklediğim motiveyi enerjiyi aile ortamında bulamıyorum. aile hayatım resmen bir negatif düşünce merkezi haline dönüşmüş halde ve ben çöl ortasında resmen bir deniz kıyısı arıyorum. sonuç: serap görmekten öteye gidemedim.

burada yazmış olduğunuz onca olumlamayı yapmak, havada uçabilmeyi öğrenmek kadar zor geliyor bu durumlar karşısında. öyle çok istiyorum ki bütün bunları başarabilmeyi! ama ne zaman buna niyetlensem hep ailemin o öldürücü negatif enerjisine karşı maruz kalıyorum. ikiye karşı bir. ben sessiz sedasız onlar ise fırtınalar estiriyorlar.

çok mutsuzum ve beni terkeden sevgilimi çok özledim! keşke onunla başka şartlar altında çok daha güzel bir şekilde karşılaşsaydık ve ölümüne beraber olabilseydik. onu bile bu olumsuzluklar yüzünden kaybettiğime inanıyorum.

ne yapacağımı bilmiyorum :(