roxie

redflowers,

İnan öyle minnettarım ki sana.. ne zaman bi konuda kafam karışsa, kaybolduğumu hissetsem hep yanımda oluyorsun, cevaplar veriyorsun bana.. Günlüğüme ilk başlattığımda biraz anlatmıştım normal bir anne kız ilişkisi değil bizimkisi, ben onun depresyonunu tekrardan tetiklemekten korktuğum için ödün veriyorum çoğu şeyden.. Bu da bir yandan öfke yaratıyor anneme karşı yapmak istediklerimi yapamayınca veya yaparken yalan söylemek zorunda kalınca bu sefer normalde yapmıcagım seyleri de yapasım geliyor, kendime zarar verebilicegimi bile bile.. Ama onun da bazen bu korkumu bile bile kullandığını hissediyorum, ne zaman bir şey diyecek olsam bir isteğim, onların iznini almam gereken bir durum olsa, "ben hayattan artık hiç keyif almıyorum" diye başlıyor... Bir de işini bıraktı hep evde, o da bunaltıyor onu biliyorum ama bunaldıkça bana sarıyor ben ondan kaçmak için dışarı çıktıkça da problemler büyüyor...

Bazı ailelerde yaşantılar ayrılmadan bazı problemler çözümsüz kalıyor ne yazık ki... Babaannem de çok sahiplenici bi annedir, babam tek erkek çocuk olduğu ve dedeme çok benzediği için babam hep yanında olsun istemiş, annemle babamın evliliğine de çok zarar vermiştir zamanında.. Belki de annemi depresyona iten kişilerden biri de babaannemdir böyle bi suçlamayı yapmaya her ne kadar dilim varmasa da... Ama şunu da biliyorum ki kocasını erken yaşta kaybeden bi kadın olarak babaannem de bunalımdaydı, belki de hala bunalımda... ve depresyon böyle birşey, adeta bulaşıcı.. Babaannem anneme bulaştırıyorsa eğer annem de bana... İşte en çok bundan korkuyorum..

Mutluluğa alışık bir bünyem yok, öyle ki, evren bu aralar bana istedigim herseyi veriyor güzel bi iliskiye başladım, hayatımda ilk defa beni gerçekten seven bir adamla karşılaştığımı düşünüyorum, her gün tahtalara vuruyorum nazar değmesin diye... Fakat benim mutsuzluğa alışık bünyem hemen korku yaratıyor, ya bozulursa, ya bişeyler ters giderse bunları düşünmeden edemiyorum... Ama böyle düşünerek de yaşanmaz farkındayım... Kendimi çok büyük ölçüde iyileştirdim, sizler sayesinde.. (tekrar en büyük teşekkürler redflowers'a gidecek.. =)) ama fark ediyorum ki daha çook uzun bi yol var önümde... Bünyemi mutluluğa alıştırmam gerekecek ve kendimi özellkle de annemin negatif etkilerinden korumayı bi şekilde öğrenmem...