[kumsal1980]

Sevgili günlük içimi dökebileceğim,herşeyi söylebileceğim sen varsın.Uzun zamandır işsizim.Bu beni adeta boğuyor.Aslında neden iş bulamadığımı da biliyorum.Çekingenim,insanlardan kaçıyorum.Sosyal olamıyorum.Doğru dürüst arkadaşım bile yok.Biliyorum ki sosyal fobi olmasaydım şuan farklı şeyler yazıyor olacaktım.Seçimlerim daha farklı olacaktı.20 mayısta bir işe başladım.Eski çalıştığım yerdeki bir tanıdık vasıtasıyla.Beni yardımcısı olarak işe aldırdı.İşe alındığımın mutluluğu yoktu.Benim aklımda sadece sorumluluk almanın korkusu vardı.Bana gerektiğinde bağırmamı söyledi.İşçilerle fazla muhatap olma gibi...Ben yapamadım.Zaten doğru dürüst bişey de yapmıyordum.Bu da beni vicdanen çok rahatsız ediyordu.Patron geceleri de çalışmamı istemiş ben çalışamam dedim çıkardılar.Açıkcası üzülmedim.Çünkü işi sevmedim.Sorun şu evliyim ve işsizim.İş güvenliği uzmanı belgesi aldım.Kendime baktığımda işe girmekten korktuğumu görüyorum.Üst yöneticilerle iletişime giremiyorum.Ürküyorum.Hep eskisine göre iyiyim desem de görüyorum ki aynı yerde sayıyorum.Başkalarının yükselişini seyrediyorum.İster istemez kıyaslıyorum üzülüyorum.Geçmişi düşünüyorum.Başarısızlıklarımı görüyorum.Sürekli düşünceliyim.Hayal bile kuramıyorum.Çünkü kendimi küçük görüyorum.Benden kötüleride var biliyorum.Ama işte hayatımı çok etkiliyor.Tedavi de olamıyorum.bilmiyorum ne yapacağımı?