[cansuyu]

üstümdeki bu garip sukunet halini seviyorum.. ve yaşamın getirilerini sukunetle karşılamayı seçiyorum..

ama sevgili Sweet, hala birşeyler eksik derken bana :) ruhumu okuyorsunuz sanki..

eksik.. çünkü bu benim seçimim.. bunu biliyorum..

affedemiyor.. ve özgürleşemiyorum sanki..

oysa çoktandır bu konuda gereken teoriklere ulaştım ve nasıl ihtiyacım olduğunu biliyorum.. acı da verse bu insan sever ya bazen prangalarını, hatta katilini bile sevebilir ya, ya da acının, ya da ölümün kendisini..

bilemiyorum..

herşeyin bir zamanı var sanki..

iki yıl önceydi..affedemedikçe güçleniyor, affedemedikçe besleniyor, affedemedikçe özgürleşebilirim sanıyordum önceleri.. ama sonra ..sanki bi halat çekme yarışındaydım ve kazanan kimse yoktu..

oysa yaşam boyu tüm hatalarımın bedelini ödemiş, ama yeri geldiğinde gemileri yaksam da yakmasam da, gemiden atlayıp ufka bakıp yeniden kulaç atmayı becermiştim..bilinç düzeyinde olmasa da hesaplaşıp içimde, affederek yapmıştım bunu..ve affedemeyen, affedemediği için çakılıp kalan, klinik vaka haline dönüşen çok yakın bir aile bireyim örneği vardı gözümün önünde.. ve kendimi hep onun kadar sınıra yakın hisseder, beni kurtaran tek şeyin hesaplaşmalarımı bitirmek olduğunu söylerdim.. oysa düpedüz affetmekti bu..

ve iki yıl önce, ilk kez bilinçli bir tercihle affedebilmeyi denedim .. eşruhemicimi.. ona sevgimi..ona sevdiğimde dönüştüğüm beni..
oshodan alıntılar paylaştım beni anlaması için ( uzman görüşü beni daha iyi anlatır mı sandim ne :)) )
biraz , ya da epeyce paranoid bir kişilikti eşruhemicim ve başka gerekçeler aradı..anlamadı..ve affedebilme adına içimde duyduğum azıcık kararlılığımı yitirdim, beceremedim, ve böylece bazı şeylerin her tekrarında yeniden kara kaplı defterlerimin satırlarında dolandım durdum..

ve sonrasında ben de affedilemez, ya da belki de affedilmesi gereken şeyler yaptım.. önce kendime ihanet ettim.. kendimden özür diliyorum.. beni affet..ve sonrasında .. artık hiçbir şeyi affedemeyen, birbirini çamur güreşinde gibi ağırlaştıran iki kişiye dönüştük..

sonrasında ne zaman affetme konusu açılsa, cıs sıcak, hemen elini çeken, öteleyen ben affetmeyi acıyla, affetmeyi güçlü kalmakla örtüştürdüğümü farkettim..

çoktandır pc ye indirdiğim affetmek öğrenilebilir e kitap ve affetme meditasyonlarıı görmezden gelmeye çalıştım..

ama dinmedi acı..ve ağırlaştıkça ayaklarım ağırlaştı..

dün akşam ilk defa.. bilinçli bir istemle, Özlem Hanımın affetme meditasyonunu uyguladım..biliyorum bu sadece başlangıç,

hala acıyor, çünkü meditasyon sırasında da farkettiğim gibi kendimi özgürleştirmeyi de bir çeşit kendime ihanet gibi algılıyordum nerdeyse..

ama bu adımı sürdürmek istiyorum..kanaya kanaya da olsa bu yaranın geçmesini seçiyorum..yitirdiğim kendimle yeniden buluşuyorum ve kendimi onaylıyorum..


ve gücümü ak kaplı defterin sevgi satırlarında bularak yürümek istiyorum