[RimA Vita Perfetto]

Bitti ilişkimiz.. oysa ne çok sevdim ben onu.. telkinlerin verdiği asabi hallerim hiç geçmedi.. en sonunda 10 gün ara verdim telkinlere ve bu on gün boyunca hiç trip yapmadım ona.. ve 2 gün önce yine dinlemeye başladım ve dün ayrıldık.. çünkü yine başladı anlamsız sorgulamalarım ve asabiyet halim.
çok şey öğretti bana.. belki ilk defa bu kadar değer verdi biri bana.. ama olmadı .. yapamadım. mükemmel biriydi ama tek bir sorun vardı.. maço tavırları yoktu, O çok fazla beyfendi ve kibardı.. ben hep itilmeye kakılmaya alışmıştım.. erkek arkadaşlarım yasaklar koyardı bana.. emirler, kızmalar, bağırıp çağırmalar vs. vs. ve ben onu sevdiğim adamda göremedim. ilişki erkeğin elinde olmalıydı ama O, o kadar ince ruhlu ki beni incitmekten korktuğu için hiç kızmadı bana.. ve ben hiç anlamadım onu.. gecenin ikisinde uyanıp da sabaha kadar ağladım bugün. ve şu anda da gözlerim dolu...
ne vardı sanki bana kısıtlamalar getirseydi arada sırada kızıp bağırsaydı... hayır aslında istediklerim bunlar değildi.. istediğim tek şey sahiplenme duygusuydu. beni sahiplenmesini istedim.. onun olduğumu hissetmek istedim. ve aslında bizler eşya değiliz kimseye ait olamayız. ben bunu bile bile üzdüm onu.. biliyorum, geçmişten kalan bir duygu bu.. yani bir tür çekirdek inanç.. ve ben sanırım ne kadar çok sahiplenme o kadar çok sevgi diye kodladım bunu zamanında.. değişmeli bir şeyler biliyorum..
birlikte aşarız her şeyi demiştim.. aşamadık... kızgınım da ona üstelik böyle olamadığı için.. ve aslında kızdığım başka noktalar da var.
bu ilişkiden öğrendiğim en önemli şey, sevgilimin ailesinden hiç kimseyle görüşmemem gerektiği oldu.. neyime gerekti ki tanışmak.. tanıştım da ne oldu.. bitişimiz hızlandı.. içim acıyor.
yusuf diye bir arkadaşım vardı forumdan... en güzel sözleri ve öğütleri bıraktı da ayrıldı forumdan..
yusuf kartalların hikeyesini anlatmıştı bana.. bilir misin onlar gagalarını ve pençelerini taşlara vurup parçalarlar. ve 4-5 yıl beklerler gagalarının ve pençelerinin çıkmasını demişti.. o acıya yıllarca katlanırlar sırf daha keskin bir gagası ve daha büyük pençeleri olsun diye..
önce acı çeker ve daha güçlü olarak yoluna devam edersin demişti bana. şimdi benim canım çok yanıyor..
biliyorum çekilmeli bazı acılar. pozitifliğimizin bile altında nedenlerimiz var. ve ben en azından belli bir süreç geçirerek bir şeyler öğrendim ondan..
arkadaş kalacağız.. ama önce kendimi toparlayıp ona olan öfkemi dindirmeliyim.. ona olan özlemimi de çekip sonrasında bir yol bulmalıyım kendime.. öncesinde yaşanacak bir acı, süzgeçten geçirilecek bir aşk öyküm var... her yolun bir sonu var.. yine de fırsatını bulduğumda ve ben arkadaş kalmaya hazır olduğumda teşekkür edeceğim yüreği güzel o insana...
Dilerim ki sevdiğim adamla arkadaş kalabilirim acı çekmeden... O'na aşkım diyememek acı verecek ama ölüm de var bu hayatta.. Van depreminde arkadaşlarımızı kaybettik.. ve ben herkese sıkı sıkı sarılın birbirinize demiştim.. ayrıldığımızı söylediğim arkadaşlarım kızıyor bana.. haklılar.. ölümün olduğunu bile bile üzüyoruz karşımızdakini.. şimdi o kaybettiğim arkadaşlarım hayatta olsaydı belki daha farklı olurdu her şey. ama bir defa geliyoruz dünyaya.. Üzdüğüm kırdığım herkesten özür diliyorum..