[imported_Angel]

hani bazen kafayı yiecekmiş gibi aşırı bunalıma giriyordum ya..işte onun sebebini sonunda anladım
aklımda bir sürü halledilmesi gereken konu başlığı olduğunda ve bunlar birbirine bağlı şeyler olduğunda (aynı zincirin halkaları
gibi) ve dallanıp budaklandığında onları sıralayamayışım ve gruplandıramayışım yani düzenleyemeyişim, toparlayamayışım
ve bu düzenlemeye nereden başalyacağımı bilememem karar verememem (çünkü herşey tam olarak nereye ait bilememem)
öncelik ve önem sırasına karar veremeyişim..
ve yanlış yere koymak istememem yüzünden bu detayların ait olduğu büyük resimleri..yani resmin tümünü bir indeks olarak göremememden
kaynaklanıyor...herşeyi birarada harita gibi görememek de kontrolumu kaybettiğim ve hiçbirşeye hakim olamadığım
hissini verip beni sinirlendiriyor..kendimi çok dağılmış hissediyorum ve başa çıkamayacağımı düşünüyorum
uzun lafın kısası organizasyon yeteneğim kaybolunca çok kötü oluyorum...

kadınlara erkeklere ve insanlara karşı da neden kin ve öfke duyduğumu anladım..çünkü kafamdaki düşünceler ve etiketlendirmeler şu şekildeymiş

ERKEKLER = ailemin bana yasakladığı yasak kişiler
Başkalarını beğenen ve özel gören kişiler
Beni sıradan gören ve beğenmeyen kişiler
hatta beğenmediklerini sözleri ve davranışlarıyla yüzüme vuran kalbimi kıran kişiler

KADINLAR = Erkeklerin bana tercih ettiği diğer kişiler (beğenilen kişiler)
Beni yenen hep benden üstün gelen rakiplerim....Beni erkekler tarafından beğenilmediğim tercih edilmediğim için küçük gören ve arkadaş olmak yanımda durmak istemeyen kişiler

BEN = tercih edilmeyen ve sıradan görülen ve hep arka planda kalmış ve keşfedilmeyi bekleyen kişi...

bu düşüncelerimi daha olumlu yeni düşüncelerle değiştirmek istiyorum..hadi hayırlısı...

[imported_Angel]

merhaba günlük

bazen kendimdeki gelişmeleri görüp çok sevindiğim ve kendimi takdir ettiğim zamanlar olmuştur..hele ki gelişmemi ilerlememi diğer insanların da farkedip beni takdir etmelerini güzel sözlerini almayı istemişim...ki bunun benim en doğal hakkım olduğunu düşünüyordum..başarımın ilerlememin sevincini bir başkasıyla paylaşabilmek..onaylanmak istemek..farkedilmek istemek...ama esas yaptığım hata da buradaymış zaten...çünkü ben kendimi takdir etmeme karşın diğerleri bendeki değişikliği hiç farketmiyorsa veya farketse bile duyarsız kalıyorsa hattave hatta olumsuz eleştirilerde bulunuyorsa ben eskiden bunu sorun ederdim kendime...
sonra da kendime güvenimle ilgili şüphelere düşerdim...yoksa bendeki gelişme çok küçük bir gelişme de ben mi bu kadar büyütüyorum..yoksa düşündüğüm şekilde olumlu bir değişme değil mi falan gibi sorular geliyordu aklıma...ve en sonunda diyordum ki " ben ne kadar çabalarsam çabalayım kimse farketmeyecek herşey aynı kalacak" diye ümitsizliğe kapılıyordum..yani çelişkili bir kısırdöngü içine giriyordum...tek başımayken kendimi sadece kendi düşüncelerimle değerlendirdiğimde kendimi seviyor ve takdir ediyorum en küçük gelişmelerim bile benim için çok önemli ve değerli oluyor..
ama gel gör ki çevredekiler bunu hiçe sayıyor ve sonra ister istemez sorgulamalar başlıyor...dolayısıyla kendimi algılamakla ilgili dengesizliklerim vardı...kendime bazen güveniyor bazen güvenmiyordum..bazen çok seviyor bazen hiç sevmiyor nefret ediyordum..ve bu dalgalanmaların artık durmasını istiyorum..

Sonra bu konu üzerine şunları düşündüm...

* dışarıdaki insanlar benim gelişmelerimi göremeyebilir...bana olumlu feedback veremeyebilir...çünkü onlar için senin gelişme olarak gördüğün şeyler onların zaten normal hayatlarında halihazır yaşadıkları normal şeyler olabilir...örneğin ben günlük hayatımda dışarı çıkarken makyajla çıkmaya alışmışsam ve önceden bunu hiç yapmıyor idiysem bu benim için bir gelişim bir başarıdır..hayatıma yeni birşey katmışımdır sonuçta..ama zaten diğer insanların çoğu bunu hep yapıyordu...o yüzden farketmemeleri veya bir gelişme başarı olarak görmemeleri de normaldir..

* ayrıca herkesin zevki ve farketme eşiği de farklı olabilir..sana harika görünen şey karşıdakine "olağan" gelebilir..

* ben kendi başarılarımın farkında olmalı ve kendimi sevmeye devam etmeliyim..başarılarımı en iyi ben kendim değerlendirebilirim ve takdir edebilirim..çünkü diğerlerinin farketme eşiği çok yüksek olabilir ve benim gelişmelerim o eşiğe erişememiş ve radarın altında kalmış olabilir..

* ayrıca şu da var..hiçbirimiz dünyaya eşit şartlarda ve aynı aile ortamında başlamadık...sonuçta hayata başladığım noktayı (nereden başladığımı) en iyi ben biliyorum..demekki birçok kişiye göre ben hayata onların başlangıç noktasından daha geriden başlamışım veya hayatımın herhangi bir döneminde fazla dinlenerek geride de kalmış olabilirim...
o yüzden ben başlangıç noktama göre çok ileride olabilirim ama onlar bunu anlayamazlar...
o yüzden nerelerden nerelere geldiğimin ve başarılı olup olamadığımın..gelişip gelişmediğimin kararını vericek olan tek otoritenin ben olduğunu düşünüyorum artık...